Ons leven voor 29 oktober 2016 was echt niet perfect, ook wij hadden echt wel onze dingetjes en ook hier werd regelmatig met deuren gesmeten en eens flink gevloekt. Maar het voelde compleet. Jos had zijn werk en deed dat met plezier, ik had mijn baan waar ik al mijn liefde en energie is stopte, zou beginnen met een opleiding om me verder te ontwikkelen in mijn baan en de jongens deden het goed. Job was flink aan het puberen, geloof die heeft me wat slapeloze nachten veroorzaakt maar ook net zoveel plezier en Max was gewoon Max, deed wat van hem gevraagd werd, deed het goed op school en zat gewoon lekker in zijn vel. Ook mijn relatie met Jos liep echt goed, we hebben in het verleden echt wel onze downs gehad en veel mensen zetten echt wel hun vraagtekens bij onze relatie maar voor het eerst zaten we in een goede flow. Er was een goede balans tussen ouders en partners zijn en voor het eerst in jaren hadden we weer tijd en oog voor elkaar. Dus ons leven was gewoon goed, niets zat ons tegen.
Ik hoef niet meer uit te leggen dat ons leven in een fractie van een seconden volledig op de kop stond en nu is er niets meer over van wat er was. Job is uit huis, zit op kamers en doet het op zijn manier echt heel goed, ik kan ook niets anders zeggen dan dat ik ontzettend trots ben op die jongen, Dat neemt niet weg dat ik mijn rol als moeder mis en het zorgen voor en zorgen maken om nu een leegte heeft veroorzaakt. Job heeft mij op die manier niet meer nodig, die jongen staat met beide benen in de grote mensen wereld en kan volledig op eigen benen staan.
Jos heeft op zijn eigen manier het leven weer opgepakt, zover je dat oppakken kan noemen, hij doet alles op zijn eigen manier en vraagt daar weinig tot geen hulp bij. Hij verwerkt en rouwt alleen en deelt dat wat hij wilt delen. Zoals ik al eerder wel eens zei zitten we ieder op ons iegen eilandje en op zijn eilandje verwerkt hij zijn verdriet op zijn manier. Hij heeft veel steun gevonden in het lezen van bepaalde boeken en haalt daar veel overlevingskracht uit. Onze relatie is veranderd wat natuurlijk niet raar is na alles wat er gebeurt is. Aan de ene kant zijn we samen heel sterk en voelen we elkaar heel goed aan en vullen we elkaar aan, aan de andere kant praten we volledig langs elkaar door, begrijpen we elkaar niet en kunnen we niets met elkaar. Op die momenten voel ik me heel alleen en onbegrepen en dan weet ik niet meer hoe ik een partner kan zijn en wat ik van een partner verwacht. Mag je uberhaupt iets verwachten? Dus ook mijn rol als partner ben ik kwijt, ik mis mijn maatje, ik is dat wat we hadden.
Mijn werk is helaas ook op niets uitgelopen dat heb ik eerder al vermeld, ook dat is iets wat ik als heel heftig en zwaar heb ervaren, mijn werk was mijn alles, daar legde ik al mijn ziel en zaligheid in. Nu vul ik me dagen met niets, met TLC en Netfix en met mijn gedachtenspinsels. Ineens voel ik me nutteloos, doelloos en heb ik het gevoel niet meer mee te draaien in de mallemolen die het leven heet.
Misschien begrijpen jullie nu waarom die plaatjes mij zo aanspreken, ik voel me lost...ik voel me verloren en ben alles waar ik in geloofde, alles wat ik vertrouwde, alles waar ik van houd, alles waar ik keihard voor gewerkt heb kwijtgeraakt. Het is net alsof iedere dag iemand contole alt delete in toets maar ik niet meer kan opstarten, ik kan niet resetten. Ik weet dat ik niet vast kan houden aan wat ik had en hoe het was, maar waar dan aan?
Voor het eerst weet ik hoe het voelt om jezelf volledig kwijt te zijn en geloof het is een heel raar, akelig gevoel. Ergens zal ik wel weer mijn weg, mijzelf terugvinden tussen de chaos in mijn leven, alleen kan ik dat niet alleen en nu even niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.