Dubbele gevoelens......zo verwarrend

Iedereen heeft wel eens het gevoel dat ze gek worden of zo in de war zijn dat ze het niet meer weten.
Dat is menselijk en past ook wel in ons drukke, gejaagde bestaan. We moeten allemaal zoveel, althans leggen ons allemaal zoveel druk en verplichtingen op waardoor iedereen weleens het gevoel heeft dat ze overlopen. Dit had ik zeker in het verleden ook wel eens, dan moest ik even pas op de plaats maken, prioriteiten stellen en eens diep adem halen en dan kon ik weer verder.
Nu is het ineens allemaal anders........

Het gevoel dat ik gek word, dat heb ik niet meer, ik kan wel denken is dit normaal maar ja laten we eerlijk zijn wat er 16 maanden gelden gebeurd is, is alles behalve normaal. Dus dat gevoel heb ik misschien daardoor niet of de hele dag en herken ik het niet. Wat ik wel heb is dat ik ontzettend in de war ben, ik kan heel slecht dingen onthouden, ben vergeetachtig en raak snel in paniek. Geloof me dat is echt geen fijn gevoel. En prioriteiten stellen lukt me al helemaal niet meer, wat is in godsnaam nu nog belangrijk, alles is toch relatief.

Ik merk dat vooral nu ik weer aan het werk ben, ik raak zo in de war en raak zo in paniek van het gevoel wat dat bij mij oproept. Ik zal het proberen uit te leggen. Als ik op het werk ben, voel ik me weer even Marie-josé, voel me weer even nuttig en doe dat waar ik toch wel mag zeggen waar ik goed in ben, zorgen voor de ander. En ik moet eerlijk toegeven dat dat soms echt wel fijn voelt, dat is een stukje ikke dat ik kwijt was. Maar als ik teveel doe, of te veel prikkels krijg raak ik in paniek, dan merk ik dat mijn hoofd vol zit en er niets meer bij kan. Ik kan niet meer functioneren als ik heb gedaan, ik ben sneller moe en raak sneller geprikkeld. Daarbij komt dan ook nog het gevoel dat ik me schuldig voel, ik ben bang om het werk weer leuk te gaan vinden, ik ben bang om weer te genieten van die kleine momenten, ik mag het niet leuk vinden, ik mag er niet van genieten, ik mag me niet helemaal geven. Dat hoort niet, dat kan niet, hoe kan ik weer genieten zonder Max. Die gevoelens gaan de hele tijd door mijn hoofd, dus je kan je voorstellen met dan alles wat er verder tijdens het werk op mijn pad komt, zit mijn hoofd behoorlijk vol en hoeft er maar wieing te gebeuren om in paniek te raken.

Ook buiten mij werk merk ik dat ik het lastig vind, ik bedoel ik ben zo bang om het leven op te pakken, om weer dingen leuk te vinden, om weer te genieten. Ergens heb ik me zelf opgelegd dat ik dat niet meer mag, daarbij ben ik ook bang omdat alles maar van tijdelijke aard is, alles kan in een klap weer over of weg zijn. Niets is blijvend, dus waarom zal ik me aan iets of iemand volledig geven. Mijn wereld is klein geworden en word steeds kleiner, iets wat ik zelf doe, niet omdat ik het wil maar omdat ik even geen ruimte heb. Ik zit vol.

Zo stom wat de brain allemaal met een mens kan doen, wat een mens zichzelf "gek"kan maken.
Dit klinkt misschien allemaal heel wazig en vreemd maar dit is wat ik nu voel. Mijn leven op de rit krijgen kost heel veel energie, kost heel tranen, kost heel veel moeite. Iedere keer er achter komen dat ik dingen anders voel en doe als voorheen is heel verwarrend, dat ik een andere blik op de wereld en de mensen heb gekregen is heel bizar, dat ik in de spiegel kijk en niet meer weet wie ik nu ben is heel angstig. Het is letterlijk een ontdekkingsreis, een reis naar een nieuwe ik, een nieuwe manier leven en naar het leven kijken. En ik ben aan die reis begonnen, maar ben wel heel erg bang om weer dingen te voelen en toe te laten, ben onzeker van iedere stap die ik zet. Bah ik vind het leven oneerlijk, hard en niet leuk.......oké soms weer met momentjes een beetje leuk......misschien is dat een begin.