Wie ben ik....

Iedereen heeft weleems het gevoel even niet meer te weten wie je bent, althans dat denk ik. Ik heb dat de laatste tijd steeds vaker, dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik wie ben ik.
Dan ga ik terugdenken aan wie ik was en wat ik zeker weet.

Ik weet dat ik de jongste ben in ons gezin, een gezin van 5 meiden, ik was de clown van de familie en altijd bezig met het pleasen van de ander.
Op school veranderde ik van een lief meisje naar een brutale aap, zeker mijn tijd in Brunssum was redelijk rebels. Mijn puberteit bestond vooral uit stappen en shoppen.
Op mijn werk ben ik de hardwerkende collega, op mij kun rekenen en ik help daar waar ik kan.
Bij mijn vrienden ben ik de gezellige, altijd in voor een feestje maar ook de schouder om bij uit te huilen en sta altijd klaar.

Dan ben ik de moeder van.....mijn jongens.......ik wou als klein kind altijd al mama worden en ik ben dan ook heel dankbaar dat ik dat ben mogen worden.  Toen ik Jos leerde kennen nu zo'n 22 jaar geleden dacht ik niet dat wij samen kinderen zouden krijgen. We waren collega's en Jos was niet echt mijn type, maar hij heeft mijn hart gewonnen en in 1997 zijn we getrouwd en 1998 werd Job geboren, 2 jaar later werd ons gezinnetje compleet gemaakt met Max. Ons hele leven draaiden om onze kinderen, ons gezinnetje stond bovenaan. We deden bijna alles samen. Niets was te veel. We hadden eigenlijk alles, 2 gezonde kinderen, een leuk huis, een leuke baan maar toch liep ons huwelijk in 2007 stuk, ons gezinnetje viel uitelkaar. Dat was zeker voor Max heel lastig. In 2008 kwamen we erachter dat we toch niet zonder elkaar konden en op 14 maart 2014 zijn we opnieuw in het huwelijksbootje gestapt. Dat was buiten de geboorte van mijn jongens de mooiste dag uit mijn leven.

We waren toen echt gelukkig, alles liep op rolletjes, we kochten ons huis in Born, de jongens deden het heel goed op school en wij hadden weer tijd voor elkaar. Nog nooit was ik zo zeker van mijzelf en oprecht gelukkig.

Dat veranderde allemaal in een nacht, de nacht waarin Max uit ons leven is gerukt, ja ik zeg nog steeds gerukt. zo voelt het ook nog steeds. Ons gezin was in een klap verslagen, radeloos, niet meer compleet. Alle drie zaten we de eerste weken in overlevingsmodus, Job is als eerste weer stappen in het leven gaan zetten en daar ben ik zo ontzettend trots op, Job doet het goed en die komt er wel. Ook Jos is weer stappen in het leven gaan zetten, niet zoals het was maar hij maakt er het beste van, hij doet dat ook heel goed, ik ben daar weleens jaloers op.

Ik.....ik weet niet waar ik sta, ik ben mijzelf volledig kwijt geraakt.
Ik heb het eerste jaar vooral overleefd en werd geleefd, dat had ik ook heel hard nodig, ik was nog niet klaar om de realiteit onder ogen te zien. Sinds januari zie ik de realiteit onder ogen en geloof me ik vind er niets aan. Ieder dag land het een beetje meer en moet ik leren leven zonder Max.  Ik ben begonnen met werken, dat was altijd een belangrijk deel van mijn leven dus vandaar dat het tijd  werd om dat op te pakken. Alleen ben ik ook tijdens mijn werk niet meer wie ik was, ik krijg te veel prikkels binnen, kan niet filteren, heb geen rem als ik daar ben, zie vanalles, wil vanalles maar ik kan het niet. Dus daar ben ik ook mijzelf in kwijtgeraakt.

En nu kijk ik in de spiegel en denk ik wie ben ik.....wat wil ik......wat kan ik.......niets is meer zoals het was, Jos is niet meer het zelfde, Job is niet meer het zelfde, onze vrienden zijn niet meer het zelfde, niets is meer het zelfde. Deze zoektocht naar wie ik ben is een zware, confronterende zoektocht die nu heel veel energie kost, maar hopelijk uiteindelijk leer ik mijzelf te zien en deze Marie-josé ook te waarderen en voor haar te zorgen. En daarbij wie weet nu eigenlijk echt wie hij/zij is????