Vroeger zei mijn vader altijd "kan ik niet lig op het kerkhof en wil ik niet ligt ernaarst"inmiddels ben ik erachter gekomen dat deze uitspraak helaas niet voor alles werkt.
Ik ben echt geen opgever en heb mijn hele leven altijd geprobeerd te doen wat van mij gevraagd, verwacht, wat ik dacht dat nodig was te doen. Ik probeerde aan iedereen z'n verwachtingen te voldoen en was vooral bezig met de ander, vind de ander het wel leuk, vind het ander het wel fijn, is het wel gezellig, kan ik nog wat doen?? Dat waren mijn vragen en daar hield ik me mee bezig. Niet raar dat ik een baan in zorg heb, ik ben heel goed in het zorgen voor anderen. Maar voor mijzelf.....dat is een ander verhaal.
Ook het afgelopen jaar, ben ik vooral bezig geweest met wat is "normaal", ben ik niemand tot last, nee ik heb geen hulp nodig, vooral zelf mijn eigen boontjes doppen. En zelfs op feestjes nog proberen gezellig te zijn. Als ik het nu zo lees denk wat wou ik hiermee bereiken, pfff super Marie-jose wat een onzin, moet je je nu zien zitten.
Sinds een week ben ik weer terug bij af, gaan mijn gedachten weer alle kanten op en maken mijn gevoelens weer overuren. Heeft iets het getriggerd, ik weet het niet maar dat is wel de standaard vraag die ik dagelijks krijg. Hmmmmm heeft het iets getriggerd......wat dacht je van het feit dat ik al 16 maanden zonder mijn Max leef, dat mijn zoon is overleden en ik daar niet klaar meekom.
Als je mij vroeger zou zeggen dat ik ooit een van mijn kinderen zou verliezen zou ik je zeggen dat ik gek werd, dat ik dat niet zo kunnen overleven en kijk ik leef nog, ben misschien wel gek of in ieder geval behoorlijk in de war, maar sta nog recht.
Dus ja ik ben vast getriggerd en ja dit zal zeker nog vaker gebeuren, maar geloof me dit went nooit en is zo verschrikkelijk vermoeiend. Niet alleen voor mij maar ook voor de mensen in mijn omgeving. Weer zeg ik afspraken af, weer reageer minder op appjes en weer heb ik me af moeten melden op het werk. En toch hoe gek het klinkt is aan dit alles iets positiefs, voor het eerst heb ik zelf op de rem getrapt, voor het eerst heb ik gezegd ho stop dit kan ik niet, dit red ik niet, ik loop over. Voor het eerst heb ik gekozen voor dat wat goed voor mij is en dat is even niets moeten en vooral dingen mogen doen die ik wil en me wat opleveren. Want ik kan wel heel graag en heel veel willen maar wat als ik het niet kan en het me niet lukt en dan zeker niet meer te kosten van alles. Dat is een harde confrontatie, zoals ik al begon ik ben opvoed met kan ik niet ligt op het kerkhof en wil ik niet ligt er naast.
Ik heb hulp gezocht en weet dat ik ook weer uit dit gat kom, wat ik zeker geleerd heb is dat ik mijn lat een heel stuk lager moet gaan leggen, dat zoals mijn zus al zei Marie-josé op 60% is nog altijd meer als heel veel mensen op 100%.
Ik heb een jaar of 2 geleden eens een opmerking naar jou gemaakt, dat jij je vak zo goed verstaat. Dat ik hoop dat als ik later hulpbehoevend wordt ik zo een zuster als jou mag aantreffen. Ondanks de grootste nachtmerrie wat je als ouder kunt overkomen stond je er toch weer klaar voor de oudjes met een glimlach. Ik weet zeker dat hoe vreselijk moeilijk dit is jij hier bovenop gaat komen.
BeantwoordenVerwijderenDe kracht die je hebt om dit verhaal te schrijven en te publiceren vind ik ontzettend knap. Sterkte
Dank je wel, wat een lief en mooi compliment.
BeantwoordenVerwijderen