Opruimen.....

Vanmorgen liep ik zoals iedere morgen weer de kamer van Max op. Zoals iedere morgen draait mijn maag even als ik de deur open maak. Zoals iedere morgen is het bed leeg. Zoals iedere morgen wens ik hem goedemorgen en vraag ik of hij lekker heeft geslapen. Ik open de rolluiken en ga even op het bed zitten. Zoals iedere morgen voel ik mijn tranen komen.

Alles op de kamer van Max staat nog precies zoals hij het achter heeft gelaten, zijn pyjama ligt nog onder zijn kussen, zijn lege pringles en pakje kauwgum liggen nog op zijn bureau, zijn prullenbak is nog steeds vol. Het is net alsof hij nooit weg is geweest. Soms ruik ik hem zelfs nog.

Die kamer is voor mij een lastig struikelblok, iedere keer doet het pijn als ik zijn kamer op loop. Iedere keer de confrontatie met hoe het was en nooit meer wordt. Maar het idee dat die kamer er niet meer is maakt me ook gek. Daarbij wat moet ik met zijn spullen, wat moet ik met die kamer dan doen, het is niet dat wij die kamer nodig hebben. Dus het is echt een dillemma. Nu vraag je je misschien af waarom het dan een dillemma is, je zou denken laat de kamer dan zo als je hem toch niet nodig hebt. Maar helaas voelt dat niet zo, ik word nog steeds boos op Jos als hij iets verschuift op de kamer, of als hij per ongeluk de deur heeft open laten staan. De kamer is zoveel meer voor mij, die kamer ademt Max en dat is heel mooi, maar ook heel triest. Het maakt me iedere dag heel erg verdrietig en misselijk. En allebei de mogelijkheden zijn niet te doen, de kamer zo laten is geen optie maar opruimen ook niet.

Ik ben begonnen met wat ideeën op te doen wat ik eventueel met spulletjes van Max zou kunnen doen. Ik wil van kleren van Max een tas en een kussen maken, en voor zijn beste vriendinnen ook een blijvende herinnering. Nu nog een naaister vinden die dit op korte termijn wilt en kan doen. Verder denk ik erover om een kist te laten maken en laten bedrukken met foto's van Max, een soort speelgoed/dekenkist. Daar wil ik dan de spulletjes in doen die ik echt niet weg kan doen. Die kist wil ik dan op zijn kamer zetten. Ik wil dan een herdenkingshoekje maken, met foto's, de kist, een stoel. Een speciaal plekje waar je even weg kan dromen, even kan huilen, even kan praten, gewoon even kan zijn met Max. Dat lijkt me heel mooi en fijn.

Zo zie je maar ideeën genoeg, maar waar begin je, waarom kan ik nog geen begin maken. En wat moet ik dan met alle andere spullen? Ik raak in paniek dat die spullen eindigen op de stort, maar moet er ook niet aan denken dat iemand in het bed van Max slaapt, of aan het bureau van Max zit. Laat staat de kleren van Max draagt, dat kan echt niet.

Zo stom dat ik zoveel waarden hecht aan spullen, ik ben helemaal niet materialistisch. Maar deze spullen zijn zoveel waard, deze spullen zijn eigen alles waard. En tegelijkertijd bezorgen ze me zoveel pijn en verdriet.

Gelukkig zit er geen termijn aan deze spullen en heb ik alle tijd om beslissingen te nemen, ik heb al een stapje gezet door erover na te gaan denken, als iemand mij komt helpen met iets te maken van de kleren van Max dan ben ik klaar om de tweede stap te zetten, vandaar uit kijken we wel weer verder.
Opruimen kan altijd nog.........