Afscheid nemen....

Al de hele week denk ik aan het gezin en familie en vrienden van het meisje uit Maasbracht wat afgelopen vrijdagnacht is overleden. Wat voel ik met ze mee en durf te zeggen weet ongeveer wat ze doormaken. Dit horen ouders niet mee te maken. Deze ouders zijn nu ook beland in hun ergste nachtmerrie.

Ook voor alle vrienden en klasgenootjes is dit een afschuwelijk drama, dit heeft zo'n impact op de jeugd dat zie ik hier bij de vrienden van Max nog regelmatig. Voor alle betrokkenen is het leven in een klap veranderd.

Morgen is de uitvaart van Kelly en dan moet iedereen echt afscheid nemen, ik weet nog dat bij ons in die week voor de uitvaart, ik geleefd werd, ik functioneerde op automatische piloot. Er moest een dienst geregeld worden, er moesten bloemen uitgezocht worden, er moest muziek uitgezocht worden, mensen kwamen afscheid nemen, Max lag thuis opgebaard, iets waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben. Ik denk dat in die week zeker 60 schoolgenootjes langs zijn gekomen, dat was zo bijzonder. We hebben zoveel steun aan deze kinderen gehad en nog iedere dag, het zijn echt bijzondere jongeren.

Ik kan me de laatste avond nog herinneren, dat ik werd gebeld met de mededeling om de koeling uit te zetten, dat was het zwaarste wat Jos heeft moeten doen, dat was de eerste echte stap en voor mij voelde het alsof ik mijn kind van de beademing afhaalde. Dat was het enige minpuntje van een thuisopbaring. Ik weet nog dat ik de laatste nacht bij Max zat en dacht als ik je nu oppak en in de auto zet dan rijden we gewoon samen weg, ik heb zelfs geprobeerd hem op te tillen maar durfde het niet.

Morgen gaan de ouders de kist sluiten, ik voel nu al de rillingen over mijn rug lopen, dat zijn de stappen die je als ouders niet hoort te zetten maar wel moet zetten en geloof me er komen nog heel veel meer stappen. Morgen is de uitvaart en daarna is er niets meer, dan begint het pas, althans zo heb ik het ervaren. Dan is er niets meer te regelen, dan is alles klaar, dan is je kind echt weg.

Ik leef zo mee met de ouders en alle nabestaanden en ik voel hun pijn en verdriet. Ik weet als geen ander wat voor helse weg ze nu ingeslagen zijn, en ik hoop dat ze veel steun, begrip, liefde van mensen om hun heen krijgen. Loop niet om ze heen, blijf niet weg, als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan maar blijf ze opzoeken, blijf met ze praten, blijf Kelly noemen dat is het enige wat een buitenstaander kan doen.

Gelijk denk ik dan aan Dunya die nog ligt te vechten voor haar leven, die waarschijnlijk niet eens weet dat haar vriendin om het leven is gekomen tijdens het ongeluk. Die niet eens afscheid kan nemen van haar vriendin. Aan de ouders van Dunya de onzekerheid en angst waar die mensen mee moeten leven nu is afschuwelijk. Dit zijn van die momenten waarop ik echt denk wat is het leven hard en oneerlijk, waarom worden onschuldige kinderen van deze wereld afgeplukt of moeten ze vechten voor hun leven, waarom waarom..........

Mijn hart gaat uit naar jullie allemaal en ik deel jullie verdriet en onmacht.....