4 x 11

Lieve Max,

Morgen ben ik jarig en word ik 4 x 11 of te wel 44 jaar. Weer een verjaardag zonder jou. Een van de vele die nog gaan komen, dit gevoel zal nooit wennen. 

Jij weet als geen ander dat ik alles aan greep voor een feestje, dus mijn verjaardag moest altijd gevierd worden. Een week voor mij verjaardag al roepen, wie is er bijna jarig, jullie werden er allemaal gek van. Veel te veel in huis halen, hapjes in alle soorten, vlaaien, taarten, wijn, bier en dan ook nog iets te eten maken want een feestje zonder veel eten en drinken dat kon bij ons niet.

's Morgens door jullie wakker gezongen worden, koffie en cadeautjes op bed, ik voelde me dan weer even een klein kind en zo geliefd. Dat is nu allemaal anders. Er hangen geen slingers op, er wordt geen feestje gepland, geen hapjes, drankjes of wat dan ook in huis. Verjaardag vieren is ineens niet meer zo belangrijk.

 Gistermiddag met pap naar Weert gegaan, mijn cadeautje uitzoeken. Ik krijg een hele mooie ring, iets waar iedere vrouw blij mee zou zijn, maar deze ring wordt gevuld met jouw as.... een beetje van jouw ga ik nu dagelijks om mijn vinger dragen. Geloof ik houd echt van sieraden, ben een echt bling bling meisje maar deze ring had ik liever niet uitgezocht. Hoe bizar is het dat ik op mijn 44ste een ring met de as van mijn zoon ga dragen, dat hoort niet. Hett rare is dat ik al sinds jij er niet meer bent een beetje van je meedraag in een hanger om mijn nek, maar het is net alsof ik nu pas voel en realiseer hoe bizar en stom dit eigenlijk is. Een moeder hoort niet de as van haar kind bij zich te dragen, een moeder hoort haar kind gewoon naast zich te hebben. Mijn gevoelens gaan weer alle kanten op, ik heb er weer even geen grip op. 

's Avonds  ben ik met mijn vriendinnen gaan stappen om zo een beetje mijn verjaardag te vieren, dan heb ik toch iets gehad, maar het is niet zoals het was, ik weet ook niet hoe ik wel moet doen. niets voelt goed.  De avond was gezellig, we hebben gelachen, gedanst en lol gemaakt. Ik ben die meiden ook dankbaar dat ze dit met mij hebben gedaan. Je weet het toch, je moeder en stappen dat is een goede combinatie. Dus ja sorry je moeder heeft zich weer "misdragen".

Strakjes uiteten bij de Griek, daar gingen we iedere verjaardag eten en tegenwoordig zit ik daar wel heel vaak. Maar dat is ook de plek waar jij graag kwam, jij genoot van de visschotels, het lekkere vlees en niet te vergeten afsluiten met baklava. Die plek, dat restaurant voelt voor mij als thuiskomen, stom hé, maar als ik daar binnen kom dan heb ik altijd het gevoel dat het oké is, jij vindt het oké.

Het blijft alleen zo confronterend die lege plek naast mij of tegen over mij, ons gezin voelt niet meer compleet. En op dit soort dagen, momenten voel ik dat helemaal zo. 

Mijn verjaardag vieren zonder jou, hoe doe ik dat, hoe kom ik die dag door? Ik kan denken zoals je vader denkt, die zegt gewoon weer een jaar ouder, dus weer sneller bij Max. Ik denk alleen maar nog zoveel verjaardagen zonder Max, stel je voor dat ik pas op de helft ben, dan moet ik nog eens 4 x 11 jaar zonder jou. Dat idee maakt me misselijk, maakt me paniekerig en boos. Zonder jou is niets meer wat het was, alles voelt anders, ik moet nu alleen gaan leren dat anders ook oké is. 

Morgen word ik 44 jaar, er hangen geen slingers op en er zal niet door jullie voor gezongen worden, maar ik weet zeker dat ik je ergens die dag zal voelen, ruiken of wat dan ook, ik weet zeker dat je me even komt feliciteren. En ik zal op je wachten..........