Vastelaovend

Over een week is het zover dan staat heel het zuiden weer op z'n kop. De kleuren rood, geel en groen zie je weer overal en de dameszittingen, verkensballen en noem maar op zijn al in volle gang bezig.

Jullie moeten weten ik ben ook zo'n echte limburgse meid en vier dus al mijn hele even vastelaovend. Dat waren altijd de leukste feestdagen van het jaar. In november al bedenken wat we weer aan zouden doen, pakjes maken met mijn moeder en mijn zus, 11 van de 11 op het vrijthof of voor de buis en in januari het huis versiert in de carnavalskleuren rood, geel en groen.
Dit virus heb ik mijjn kinderen met de paplepel meegegeven, Max is in december geboren en 2 maanden later vierde hij al samen met ons allemaal carnaval of hij wou of niet

 Ik samen met Max z'n eerste carnaval

In de jaren daarna ging Max altijd wel mee met mij hossen in de zaal en naar de optochten kijken. Vooral verkleden en schminken vond hij erg leuk, dan kwam hij in de zaal weer even vragen of z'n schmink nog goed zat, onze ijdeltuit. Toen hij wat ouder werd een jaar of 8 was er even een periode dat hij wat minder mee ging vieren, hij ging wel mee maar na een uurtje was hij het zat en ging hij samen met Job naar huis. Jos was ook geen carnaval vierder dus misschien hadden ze dat dan van hem overgenomen. Maar toen Max naar Sittard naar school ging begon het toch weer te kriebelen en ging hij weer met mij en zijn vrienden carnaval vieren. Eindelijk een kind wat meeging in het vastelaovendgevoel, ik had iemand met wie ik het kon delen. Samen pakjes kopen, liedjes zingen, wat voor Max moeilijk was aangezien hij nederlands praatte. Je kan je voorstellen roed, geel en greun klinkt in het nederlands heel anders. Maar hij deed mee, het zit bie us dus ech in de familie.

Carnaval door de jaren

Sinds het overlijden van Max is dat dus ook veranderd een feest waar ik me het hele jaar op verheugde zijn ineens dagen geworden waar ik niet zo goed meer weet wat ik er mee moet. Nu zullen veel mensen denken waar heeft dit mens het over, wat een gezeur over stomme carnavalsdagen, maar voor mij ligt dit echt anders. Het was iets wat wij met onze familie, mijn zussen, nichtjes, neefjes, vrienden vierden, het was echt 4 dagen lang hossen tot we er bij neer vielen. En daar deed Max aan mee. Dus het is weer iets wat in een klap anders is,er is weer een leegte die niemand kan opvullen. Daarbij hebben heel veel mensen een mening al klaar want ja als rouwende moeder hoor je ook geen carnaval te vieren, ik ken de blikken. Gelukkig heb ik inmiddels wel geleerd om me daar niets van aan te trekken want geloof me juist als rouwende moeder heb je het nodig om af en toe even helemaal los te gaan, het betekent echt niet dat ik niet rouw, verdrietig ben, maar het zorgt ervoor dat ik dit volhoud, als ik die momenten niet zou hebben zou ik deze hel niet volhouden. Gelukkkig heb ik mensen om mij heen die dat begrijpen en aanvoelen en me af en toe uit mijn realiteit halen en me weer even Marie-josé laten voelen. Iets en iemand die ik echt wel kwijt ben geraakt het afgelopen jaar, de oude "Marie-josé"

Zoals ik dus al zei, volgend weekend begint de echte Vastelaovend en ja ik ga, ik ga me verkleden, ik ga me schminken en ga het feestgedruis in. Heb ik er zin in?? Voelt het goed?? Ik weet het niet maar wat ik wel weet hier thuis op de bank voelt het ook niet goed, dat voelt het al 15 maanden niet, dus ja wat heb ik te verliezen. Vind ik het eng en raar en voelt het als verraad, ja absoluut alle drie, ik vind het doodeng en het voelt heel raar en ja ook als verraad want hoe kan ik gaan hossen zonder Max. Vorig jaar heb ik net geprobeerd en het voelde echt niet fijn, Jos en ik zijn toen samen naar het Kanon in Sittard geweest en overal waar ik keek zag ik vrienden van Max, het enige wat ik dacht was hij hoort hier godverdomme ook bij te staan, ik kon het echt niet meer aanzien, we zijn dan ook na een uurtje weer vertrokken. De andere dagen ben ik met familie en vrienden naar Echt en Susteren geweest het was op dat moment wel leuk maar daarna stortte ik volledig in. Ik was gebroken, boos, verdrietig en zo leeg. Dus ja ik ben bang, ik ben bang voor mijn gevoelens, voor de reacties, voor de blikken, voor de vragen voor alles eigenlijk. Dan vraag jij je natuurlijk af waarom ik het dan opzoek, omdat niet gaan ook geen optie is, Max kan nooit meer gaan, hij kan nooit meer pakjes uitzoeken, schminken, met vrienden op de markt in Sittard helemaal los gaan, hij kan dit allemaal nooit meer. Dus ik moet het voor mijzelf en voor hem doen, carnaval hoorde en hoort bij ons leven en bij ons gezin, zeker bij mijn leven en wil ik mijn leven weer wat kleur geven en wil ik door/verder gaan met leven dan hoort dit erbij. Met de lieve mensen om mij heen moet dat ook lukken. En mensen die willen oordelen, die een mening hierover hebben kom maar op, sta eens 10 minuten in mijn schoenen en oordeel dan nog eens, geloof me langer houd je niet vol. Ik weet een ding zeker, Max gaat met mij mee vieren, hij zit in elke vezel van mij en samen met Max ga ik deze dagen in. Althans ik ga het proberen, wat heb ik te verliezen.

Carnaval 2011

Carnaval 2012

Max als tirolermeidje

Mijn obelix

Onze laatste Carnaval