3 dolle dagen

Zoals ik de vorige 2 blogs al geschreven had is de vatselaovend begonnen en loopt vandaag aan zijn eind. Ik ben geweest, ik heb mijn pakje aangetrokken, mijn pruik opgezet en mijn gezicht geschminkt. En nu carnavalsdinsdag zit ik met een kater en niet van de alcohol maar een gevoel van pfffff. Ik zal het proberen uit te leggen.

Zaterdag zijn we begonnen in Sittard bij 't Kanon van 't balkon. Dat is ieder jaar een geweldig begin van de carnaval, leuke sfeer, goede artiesten en lekker hosse, alle ingrediënten die je nodig hebt voor een goede vastelaovend. We komen hier al jaren en de jongens gingen de laatste jaren ook mee, althans spraken daar af met hun vrienden. Job is uit Tilburg gekomen om deze zaterdag ook in sittard te vieren, dus je kan voorstellen deze mama was daar heel blij om. Jos en ik vertrokken vol goede moed naar Sittard toe en eenmaal op het plein moet ik toegeven hing er een leuk sfeertje, het biertje smaakte dus dit kon wel eens een leuke avond worden. Langzaam stroomt het plein vol en zie ik de klasgenoten en vrienden van Max, slik pfff het blijft pijn doen. Een paar meiden uit de klas van Max zien mij, knuffelen mij en vinden het oprecht leuk om mij te zien. Het zijn zo'n bijzondere groep jongeren echt waar, ik heb zoveel steun van deze jeugd gehad en zelfs nu nog komen ze even bij ons staan of spreken ze ons aan. Ik zie aan Jos dat hij het moeilijk heeft dus we gaan even ergens anders staan, weg van de jeugd en bekenden, maar je kan niet vluchten voor de pijn en het gemis. Ineens sta ik oog en oog met een "oude"goede vriendin, iemand die na het overlijden van Max is weggebleven, ik zie dat ze schrikt en het enige wat ik denk is, zeg wat, knuffel me, doe wat maar niets ze kijkt, schrikt en loopt door. Pfffff een steek in mijn hart en ineens realiseer ik me onze traditie, onze carnavalszaterdag wordt nooit meer wat het was, overal hangen herinneringen, overal bekenden, ik kan dit niet meer, het voelt niet meer goed. Met een gevoel van paniek zijn we richting huis gegaan, het Kanon van 't Balkon zal het voor de komende jaren niet meer zijn.

Zondag zijn we naar Echt geweest, dat was een leuke dag. Daar zijn weinig mensen die mij herinneren aan Max en daar kan ik even Marie-josé zijn. Dat is dan ook echt wel met momenten gelukt. Alleen merk ik dat ik letterlijk een masker op heb, het masker van kijk mij het leuk hebben. Op foto's sta ik met een smile of trek ik gekke bekken maar van binnen ga ik stuk. Overal zie je ouders met hun kinderen, alles roept iets op. En Jos en ik hebben alleen elkaar nog. Maar eerlijk is eerlijk die zondag heb ik me geamuseerd, ik heb gelachen, gedronken, lekker wezen grieken dus al met al een goede dag.

Maandag naar Susteren, ook dat is al jaren een traditie. Met de familie naar Susteren. Daar gingen de jongens vroeger ook mee naar toe. Dat was voor mij altijd de leukste dag. Dit jaar voelde het anders, mijn zussen staan daar compleet met hun gezinnen, mijn nichtjes zijn er met hun kids en ik, ik ben alleen. Het rare is dat ik al jaren alleen ga, Jos gaat een dag mee en de jongens gingen de laatste jaren bijna nooit meer mee. Waarom voel ik me dan nu voor het eerst echt alleen? Waarom doet het pijn om iedereen zo samen te zien? Ook in susteren voel je de blikken, kom je mensen tegen die niet weten wat ze moeten doen en voel je dat mensen het over je hebben, hun mening en oordeel al klaar hebben. Waarom raakt het me, waarom?? Ik kom niet in stemming, ik doe mijn best, heb mijn masker weer strak op, misschien wel te strak want soms doet ademen alleen al pijn. Samen met 2 lieve vriendinnen heb ik zeker met momenten leuk maar ik kan het niet meer, ik wil het niet meer. Ineens realiseer ik me carnaval wordt ook al niet meer wat het was.

Vannacht voelde ik me heel verdrietig, de paniek nam weer toe. Te veel prikkels,  te veel mensen, te veel mijn best lopen doen, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik me vanmorgen gebroken voel, dat ik me leeg voel dat ik zo moe ben. En dat ik heel hard moet gaan nadenken over hoe ik dit soort dagen een andere nieuwe invulling ga geven. Net zoals Sinterklaas, Kerst, Oudjaarsavond wordt Carnaval nu ook iets wat ik anders moet gaan inkleuren, want vieren zoals ik het altijd heb gedaan kan ik niet meer.

Het lijkt misschien heel onbenullig maar door dit soort gebeurtenissen is het overduidelijk dat mijn leven sinds het overlijden van Max niet meer mijn leven is, alles moet ik opnieuw ontdekken, opnieuw inkleuren en geloof er zijn echt momenten dat ik dat zo intzettend moe ben en dat zwart dan de enige kleur is die ik er aan kan geven.
Vandaag hoef ik even niets, vandaag blijf ik met een dekentje op de bank, even toegeven aan het gevoel, vanaf morgen ga ik de kleurdoos wel weer openen en dan zien we wel hoe ik de dag in kleur.