Eerlijkheid.....

Vanaf de carnaval zit ik weer even in minder goede flow, ik mis Max steeds meer en ik mis mijzelf ook en ons leventje. Ineens hoor ik weer allemaal liedjes die me doen denken aan Max en aan het gemis, zie ik weer beelden over de bewuste nacht en huil ik weer meer. Ik kan niet aangeven wat het getriggerd heeft wat ik wel weet is dat het feit dat ik de ambulancebroeder tegen het lijf ben gelopen 2 weken geleden veel heeft aangewakkerd. Het was zo raar, ik was met mijn moeder bij de eerste hulp en ging een kop koffie pakken, toen ik ineens iemand hoorde zeggen "hallo, mama van Max", ik keek omhoog en daar stond de ambulansebroeder die Max die nacht van de weg heeft afgehaald. Ik was zo geschrokken over het feit dat hij mij nog herkende na al die maanden, ik bedoel heoveel mensen zien ambulancebroeders wel niet op een dag/week/maand, dan realiseer ik me weer wat voor impact dit afschuwelijk ongeluk op veel mensen heeft gehad. Ik schrik daar iedere keer van. Ik bedoel voor ons is dit ons dagelijks leven, wij leven met de pijn, het verdriet en alles erom heen, had nooit verwacht dat andere die er van een afstand mee te maken hebben zich het ook nog herinneren. Maar ja dit was natuurlijk ook voor de hulpverleners een hele afschuwelijke gebeurtenis die ze gelukkig niet vaak meemaken.

Door ineens weer terug in de tijd gegooid te zijn geworden en door nu pas me echt alles te realiseren, misschien wel pas echt begonnen ben met rouwen of hoe je het ook wilt noemen, zit ik even in een mindere flow. Ik vind het moeilijk om de draad weer op te pakken.

Zoals jullie wel weten ben ik sinds een tijdje weer begonnen met het opbouwen van mijn werk. Voor de mensen die het niet weten ik werk in de zorg bij dementerende ouderen op een gesloten afdeling. Ik heb mijn werk altijd met heel veel liefde en plezier gedaan en was dan ook heel er gedreven in wat ik deed. Voor mij was niets te veel en zoals in heel veel dingen had ik daar geen rem in. Buiten mijn jongens/mannen was mijn werk mijn tweede liefde.

Na 15 maanden thuis zitten is het dan ook heel raar om weer het werkproces in te gaan, aan de ene kant is het net alsof ik nooit weg ben geweest en aan de andere kant voel ik me verloren en vind ik mijn draai niet. Wat ik wel merk is dat zolang ik maar bezig ben het goed te doen is, dan red ik me wel. Maar tijdens de stille momenten of als ik even niets te doen heb dan gaan mijn gedachten weer volledig naar Max toe en dan voel ik me ook alweer schuldig over het feit dat ik mijn leven weer op pak.

Ik word goed gesteund en geholpen daar waar het nodig en voel me soms zelfs weer bij het team horen. Het is alleen heel lastig om mee te gaan in de gesprekken, een voorbeeld is dat er vanmorgen in de kantine voor de dienst over hun kinderen werd gepraat, er werden grapjes gemaakt en van die opmerkingen van kleine kinderen,kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen dat zijn hele normale opmerkingen die iedereen onbewust maakt  maar ik voelde me zo onrustig, verdrietig worden dat ik me even helemaal niet op mijn plaats voelde en het liefst in een holletje weg wou kruipen.  Had echt de neiging om weg te lopen maar ben blijven zitten, heb niets gezegd, alleen maar gevoeld. Later sprak een collega mij aan over het feit dat ze vond dat ik me zo sterk had gehouden, ze zei "ik voelde je onrust en ongemak" en ze zei dat ze het zelf ook ongemakkelijk vond. Dat is zo fijn als iemand begrijpt hoe dit soort simpele zaken bij mij zo hard binnen komen. Gelijk denk ik ook dat ik hier echt mee moet leren omgaan, mensen kunnen niet bij alles denken kan ik dit wel of niet zeggen en ik moet leren te zeggen dat mij iets raakt of even weglopen uit de situatie. Toch zijn die kleine dingen zo zwaar iedere keer, ik maak ze dagelijks mee, overal.

Mensen zeggen dingen, doen dingen zonder erbij na te denken en dat is ook heel normaal. Waarom komt het soms dan zo hard binnen. Ik heb gisteren een heel goed gesprek gehad met iemand die mij heel dierbaar is en dan zie en hoor je pas wat zaken anders geïnterprereerd worden en bedoeld worden. Wat voor  de een heel normaal is kan voor de ander heel heftig zijn en anders om ook. Het is zo belangrijk om regelmatig te polsen of je elkaar nog begrijpt en om je gevoelens te bespreken, eerlijkheid is alles. Zo heb ik deze week ook een heel fijn telefoongesprek gehad waarin ik en diegene eens alles hebben kunnen uitspreken wat we op ons hart hebben liggen en dan zie je dat heel veel gebaseerd is op misverstanden. Zo triest dat door misverstanden vriendschappen op een laag pitje komen te staan, maar zo begrijpelijk. Voor zoveel mensen om ons heen is het plots overlijden van Max zo afschuwelijk, zo angstig en zo heftig geweest dat ieder het op zijn eigen manier heeft moeten verwerken en waarschijnlijk dat nog doen. Daardoor ontstaan er misverstanden, gelukkig zijn mistverstanden er om uit de wereld te helpen en door met elkaar in gesprek te gaan is het ijs gebroken en hopelijk de deur weer opengezet.

Ik wil absoluut niet dat mensen op hun tenen lopen of bang zijn om wat te zeggen tegen mij of als ik in de buurt ben, wat ik wel vraag is begrijp dat ik niet altijd even enthousiast zal en kan reageren, dat ik soms kort af kan zijn, weg kan lopen, niet reageer, dit doe ik niet om jou te kwetsen of wat dan ook dat doe ik omdat het voor mij dan even te veel is, of niet kan of omdat ik gewoon even geen behoefte heb. Als het persoonlijk is dan zeg ik het je eerlijk en dan hoop ik dat we er over kunnen praten, want ik geloof echt niet dat mensen bewust in deze situatie dingen uit willen lokken of zeggen. En de mensen die dat wel bewust doen zijn mijn reactie niet waard.