Gisteren de eerste stap gezet in het carnavalsgedruis, er was carnavalsmiddag op mijn werk. Dit is een geweldige middag met veel leuke optredens en als hoogtepunt natuurlijk het uitroepen van de prins. Dat zijn van die middagen dat ik echt blij ben met mijn beroep, even lekker samen met de bewoners in een feestelijke omgeving genieten van muziek, een biertje en een dansje. Ook gisteren heb ik dat gedaan, ik heb meegedaan in polonaise, heb gewalst met een bewoonster en met collega's op de bühne gestaan. Het was leuk, gezellig en vond het oprecht geweldig om de blije gezichten van onze bewoners te zien, daar doe je het voor. Wat ik wel merkte was dat het anders voelde dan andere jaren, zo'n gevoel van ik ben er wel maar ook weer niet. Er waren echt momenten dat het net leek alsof ik het niet zag of voelde, ik weet niet goed hoe ik dit uit mot leggen, alsof je niet merkt wat om je heen gebeurt. Eenmaal thuis was ik zo ontzettend moe, lijfelijk, geestelijk uitgeput, maar wel met een voldaan gevoel. Ik heb weer even mogen genieten van mijn werk en de bewoners, het gevoel was er eventjes.
Vanmorgen kijk ik zoals iedere morgen even op facebook en ja hoor daar komen de plaatjes, de geschminkten kinderen die klaar zijn om op school carnaval te gaan vieren en ik voel een steek, ik word misselijk en voel de tranen komen. Het carnavalsweekend gaat beginnen en ik heb deze week nog geschreven dat ik ga en vastelaovend bij mij leven hoort, maar het doet verdomme wel heel veel pijn. Dan zie je pas wat je deze dingen jaren vanzelfsprekend hebt gevonden, het zijn die kleine dingen die het gemis zo groot maken en me weer volledig terugbrengen in de realiteit.
Vanmiddag is Sjolierevastelaovend in Sittard en al de vrienden van Max zullen zeker daar zijn, ook hij had daar tussen moeten staan. Morgen is het Kanon op 't balkon en dat was altijd een feest voor ons allemaal. Ik kan me onze laatste kanon nog herrineren, Max met zijn vrienden op de markt en ik als "vervelende"mama natturlijk af en toe stiekem langslopen en storen. Max die zich "schaamt"voor zijn toch wel aangeschoten moeder die er niet uit ziet als zombie bruid, maar stiekem het toch ook wel heel leuk vind. Max was het kind dat mij batterijen bracht als mijn lampjes in de pruik het niet meer deden, Max was het kind dat als tirollermeisje verkkleed naar het poetebal ging, carnaval zonder Max.....pffff.Morgen op de markt in Sittard zullen veel vrienden van Max rondlopen, lol maken en dan kan ik alleen maar denken daar hoort hij ook bij. Ik kan mijn jongen niet meer gaan lastig vallen. vrienden van Max zeggen ons nog de gedag maar daar blijft het dan bij, dat is ook logisch wat moeten die met ons. Dan is het gemis ineens heel groot.
Ineens komen alle beelden langs, carnaval op de lagere school, schminken tussen de middag en dan de jongens af zetten op school om ze om half 4 weer op te halen bij zaal Mols.
Kinderoptocht kijken op de Slek en in Susteren en daarna met z'n alle de zaal in. Al deze momenten komen nu langs en het doet pijn. Ik realiseer me echt wel dat ik niet meer samen met mijn jongens kinderoptochten of wat dan ook was gaan kijken maar nu is er niets meer. Geen schmink, geen pakjes kopen. Het pak van Max hangt klaar in zijn kast maar zal nooit meer gedragen worden. Ik wil niet klagen of zeuren en vind het echt leuk om te zien hoeveel werk alle mama's hebben gedaan vanmorgen om hun kids mooi en klaar gemaakt hebben voor de vastelaovend op school, maar het doet wel pijn, ik ben stiekem wel jaloers.
Dan realiseer ik me dat niets meer is zoals het lijkt, zelfs een "stom" feest als carnaval roept heel veel op en word nooit meer zoals het was. Alweer moet ik een nieuwe draai geven aan een feest wat ik met mijn gezin vierden en vanmorgen realiseerde ik mij dat ik het steeds lastiger vind, weer iets wat ik moet loslaten, wat houd ik in godsnaam nog over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.