Mijn jongens hadden altijd een vaste vriendenclub. Max heeft z'n hele lagere schooltijd dezelfde vrienden gehad. Dat was een heel leuk en hecht groepje. Na groep 8 is die groep langzaam uitelkaar gevallen, iets wat heel logisch is aangezien ze allemaal in een andere klas terecht kwamen. Deze groep jongens zijn wel nog afscheid komen nemen van Max iets wat ik heel bijzonder en mooi vond, zo zie je maar dat hun vriendschap toch iets betekende. Ook op Trevianum had Max een hele hechte vriendengroep. Die jongens en meiden heb ik zien opgroeien van brugpiepers naar hele mooie, slimme, jong volwassenen. Nu nog heb ik als moeder van Max contact met sommige van deze vrienden, iets wat voor mij heel waardevol is. Ik voel me heel betrokken bij het wel en wee van deze jongeren.
Ook Job had altijd een vaste vriendengroep, zowel hier bij ons thuis als in Tilburg heeft hij een leuke, hechte groep. Iets wat ik als heel waardevol zie. Vrienden heb je nodig en zorgen voor je ontwikkeling.
Wij hadden ook altijd een hele hechte vriendengroep, een groep waar we lief en leed mee deelden. Deze groep pakte zich ook heel goed samen en beschouwde ik als "familie". Het is niet zo dat we dagelijks bijelkaar over de vloer kwamen, maar het voelde altijd als thuiskomen. De ene woonde om de hoek, de ander 200 km verderop maar dat was allemaal geen probleem, afstand is nooit een belemmering geweest. Ik durf hard op te zeggen dat ik oprecht hield van deze mensen.
Maar dan komt ineens die regel van het liedje om de hoek kijken en dan leer je dat vriendschappen toch niet zo diep zitten en onvoorwaardelijk zijn als dat je denkt. Door het verlies van Max ben ik hele dierbare vrienden kwijtgeraakt, mensen die echt een hele speciale plek in ons leven hadden. Iets wat ik tot op de dag van vandaag niet begrijp, hoe kan je vrienden zo laten vallen? Dat het niet makkelijk is en heel emotioneel is snap ik echt maar dan nog, juist nu had ik deze mensen nodig. Waar zijn ze? Voor deze mensen geldt echt dat rouwen te lang duurt, op een gegeven moment moet je het leven weer oppakken en "normaa"doen in hun ogen. Ik vraag me nog steeds af hoe en als iemand het weet aarzel niet en kom het me vertellen.
Ook heb je mensen die op een rouwadvertentie afkomen, die het wel even interessant vinden om bij ons te komen en ons verhaal te horen maar als het te lastig wordt wegblijven.
Gelukkig zijn er nog een select groepje mensen die er wel zijn, of juist nu pas zijn gekomen, na jaren uit het oog verloren te zijn, Juist die mensen zijn goudwaard. Ik heb echt geleerd wat vriendschap is en wat vriendschap betekent. Ik heb een heel klein select groepje lieve, mooie, bijzondere mensen om mij heen, waar ik op kan bouwen, waar ik mee kan lachen, waar ik mee kan huilen, die me nemen zoals ik ben en juist in deze tijd er onvoorwaardelijk zijn. Het is heel bijzonder dat van deze mensen meer dan helft pas na 29-10-2016 in ons leven zijn gekomen. Of weer in ons leven zijn gekomen. Deze mensen zien onze pijn, onze boosheid, onze machteloosheid en voelen ons verdriet. Deze mensen oordelen niet maar staan naast me en pakken me bij de hand als ik niet verder kan. Het bijzonder is dat deze mensen ook samen heel leuk met elkaar omgaan, er heerst een wederzijds respect en oprechte interesse in elkaar. Dat is voor mij het allerbelangrijkste in vriendschappen.
Dus ja ik heb geleerd dan vriendschap echt een illusie kan zijn en dat er echt mensen zijn die alleen maar vriend met je willen zijn in goede tijden en niet als je in diepste dal zit. Er zijn echt mensen die zichzelf en hun eigen problemen belangrijker vinden dan de ellende waar wij in zaten. En even heel kort door de bocht hoe erg moeten die problemen dan zijn als ze daardoor geen begrip of ruimte hebben voor ons verdriet. Volgens mij is dat wwat wij 21 maanden geleden hebben meegemaakt toch wel het ergste wat je als ouder mee kan maken. Maar goed dat is mijn mening.
Maar ik heb ook geleerd dat vriendschap heel mooi, puur, liefdevol en onvoorwaardelijk kan zijn. Dat er echt mensen bestaan die er gewoon zijn, zonder dat je er om vraagt of dat ze iets van je verwachten. Die van je houden om wie je bent en niet om wat je doet. Die het verdriet met je willen delen en het gevoel hebben deel uit te maken van ons gezin. Dit zijn er niet veel en je moet echt geuk hebben om deze mensen tegen te komen. Ik heb ze in ons leven en kan me geen leven zonder hun voorstellen, deze mensen hebben ervoor gezorgd en zorgen er nog iedere dag voor dat ik recht sta, adem en soms zelfs een beetje leef in plaats van overleef.
Dus ook al zingt het Goede doel vriendschap is een illusie, ik durf nu te zeggen dat de vrienden die ik nu heb, dit kleine intieme mooie groepje alles behalve een illusie is. Ik wil deze mensen dan ook heel erg bedanken voor alles wat ze doen, voor wie ze zijn en voor gewoon hun aanwezigheid, zonder julie had ik niet gered en red ik het niet..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.