Missen....

Vannacht had droomde ik weer over Max, dat doe ik wel vaker maar de laatste tijd is het een hele rare droom. Ik zie hem in mijn droom niet maar hoor hem alleen maar "mam"roepen, eerst zacht maar daarna steeds harder. Ik schrok er wakker van en onbewust liep ik z'n kamer op, zijn bed was leeg.....zoals het al bijna 21 maanden zijn bed leeg is. Dan slik ik en kruip ik terug in bed en realiseer ik me dat het weer een droom was. Max gaat nooit meer op mij roepen, Max zal nooit meer in z'n bed op z'n kamer liggen.  Het zijn die dingen die ik het meeste mis.

Heel veel mensen denken dat het de grote dingen zijn, zoals de feestdagen, verjaardagen, vakanties, enz. Natuurlijk zijn die dagen extra zwaar en realiseren wij ons op die momenten dat die feestdagen nooit meer het zelfde worden als dat ze waren. Maar 25 december is niet minder zwaar of zwaarder dan 24 of 26 of 27 december. Ik merk dat ik steeds minder waarde hecht aan dat soort feestdagen. We moeten gaan zoeken naar een nieuwe invulling voor die dagen.Ook vakanties zijn niet meer wat ze waren, onze vakanties waren altijd ingericht op de jongens. Als de jongens zich amuseren hebben wij vakantie. Op die dagen mis je Max dat is logisch maar laten we eerlijk zijn als je kinderen ouder worden dan komt het echt wel vaker voor dat kinderen andere dingen plannen op feestdagen en niet meer mee met je vakantie gaan, dus dat moet iedere ouder meemaken, Natuurlijk is bij ons het gemis veel dieper en pijnlijker omdat je weet dat je die dagen niet maar kan inhalen maar ze zijn niet de zwaarste momenten. Het enige verschil is dat wij nooit meer die momenten krijgen, we gaan nooit meer met z'n viertjes of met hun vriendinnen erbij op vakantie. Ons gezin is nooit meer compleet.  Daarbij weet ik niet meer wat ik leuk vind, alles moet ik opnieuw ontdekken, ineens zijn landen of dingen die je samen bezocht of deed pijnlijk en daar zal je altijd die leegte voelen.

De zwaarste momenten zijn de dagelijkse kleine onbenullige dingen waar we niet bij stil staan. Zoals nooit meer de vuile sokken in de was, nooit meer samen in de auto zitten, nooit meer een knuffel, nooit meer samen lachen, nooit meer samen "Hollands got talent"kijken, Niet meer even onder aan de trap roepen om wat naar beneden te brengen, geen gelach meer vanaf zijn kamer als hij aan het gamen is met zijn vrienden. Altijd een lege plek aan tafel, in de auto, op de bank. Zelfs uiteten gaan met ons gezin maakt ons duidelijk dat er iemand niet bij is. Er is altijd een lege plek. Ik mis zijn geur, zijn gesnurk, zijn gemopper. Ik mis het heerlijk genieten van eten wat Max echt kon. Ik mis zijn aanwezigheid, z'n zijn. Max was echt heel fijn om bij je te hebben, hij bracht een stuk rust bij mij. Hij was gezellig, had humor, was behulpzaam. Kroop nog steeds tussen ons in als we in bed lagen, gaf ons nog steeds een kus en knuffel.  Zelfs de dingen waar ik me over ergerde of boos over kon worden mis ik. Ik mis mijzelf hoe ik was. ik mis Jos en Job hoe zij waren. Ik mis ons gezin, niets is meer zoals het was. De dingen die je vanzelfsprekend vind en dingen die zo onbelangrijk lijken zijn zoveel meer waard als je ze niet meer hebt of niet meer kan doen.

Ieder dag realiseer ik me dat dit nooit meer gaat gebeuren, dat niets meer is zoals het was. Dat ik deze dingen nooit meer met hem ga doen. Nooit meer....dat is lang....dat is oneindig.....dat is pffffff. Om ons heen gaat iedereen op vakantie met hun gezin en genieten van de kleine mooie dingen. Wij hebben dat niet meer, tuurlijk genieten wij ook nog van kleine dingen en we hebben Job. Maar we gaan geen nieuwe avonturen meer beleven met Max, het enige wat wij hebben zijn onze herinneringen die neemt niemand ons af.

Mijn dromen over Max blijven mooi, pijnlijk en iedere morgen word ik nog steeds huilend met een brok in mijn keel wakker. Iedere dag voel ik die leegte, die stilte dat nare gevoel. Iedere dag is er weer een zonder Max. Iedere dag vraag ik me af wat zou Max nu doen, zou hij nog zijn vriendinnetje hebben, waar zou hij gaan studeren? Of ohh dat zou Max leuk vinden. Of ik wou dat ik dat nog tegen hem kon zeggen. Misschien mis ik dat nog wel het meeste, ik had nog zo graag en veel tegen hem willen zeggen, ik was nog lang niet uitgepraat. Het is zo raar dat hoe langer het duurt, hoe meer dagen om gaan, de tijd steeds verder gaat, het gemis met de dag groter wordt.