Spiegel

De laatste weken gaat het even wat minder met mij. Nu pas begint het rouwen voor mij, nu pas.....
Dit is aangewakkerd door het feit dat de eindexamens achter de rug zijn, vrienden en klasgenootjes van Max allemaal genieten van hun welverdiende vakantie en beginnen aan een nieuw avontuur. De ene zoekt een kamer, de ander houdt een tussenjaar en gaat reizen en weer een ander blijft in de buurt studeren. Dat heeft er voor gezorgd dat ik afscheid heb moeten nemen van de Trevi tijd en alles wat daar bij hoort. Als ik ergens niet goed in ben is het afscheid nemen, dus je begrijpt wel dat dit een hele pittige stap voor mij is.

Verder heeft het feit dat de rechtszaak is uitgesteld voor de derde keer ook niet echt geholpen, dat was de genade klap, daardoor ben ik echt onderuit gegaan. Geloof me maanden leef je naar die rechtszaak toe, maanden geeft het stress, onrust maar er komt een eind aan, eindelijk mag je je verhaal doen en dan opeens uit het niets wordt die dag weer uitgesteld, weer mag je niet spreken, weer is Max niet belangrijk genoeg. Weer worden wij niet serieus genomen. Dat was het laatste zetje wat ik nog nodig had om volledig in te storten.

Dus dat is dan ook gebeurt ik ben ingestort. Eindelijk durf ik te zeggen, ik kan dit niet, ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan en ik kan hier niet mee omgaan. Dit geef je geen plekje, een plant geef je een plekje ,verlies van je kind niet. Eindelijk durf ik in de spiegel te kijken en te zeggen help mij. Ik heb de afgelopen maanden alles geprobeerd, van vluchten, tot praten, tot emdr, tot de draad weer op pakken en niets helemaal niets heeft geholpen. Ik zet steeds 3 stappen vooruit en 5 terug.
Dan hoor je van iedereen dat het met loslaten te maken heeft, dan vraag ik jou op de man af, hoe laat je dit los, hoe laat je je kind los?? Ik weet het niet, ik kan het niet en ik wil het niet. Ik raak volledig in paniek als ik het alleen al uitspreek, laat staan moet doen. Het zou alleen al makkelijker zijn als ik niet meer volledig opgeslokt word door Max, nu is alles een grote wond en ik strooi ook nog zelf steeds zout in die wond, het zou al fijn zijn als die wond iets mag gaan helen.

Vandaag heeft een goede vriendin mij ook de spiegel voor gehouden en me eens verteld wat ik doe en wat dat met haar doet. Ik ben heel goed in mijn gevoelens weg te lachen en te vluchen in druk gedrag. Vooral niet laten zien wat ik echt voel en hoe drukker ik word, hoe slechter het met mij gaat. Ik laat dan niemand toe, wil niemand tot last zijn en kan alles zelf. Dat is het beeld wat ik de buitenwereld laat zien, dat is mijn coping en dat heeft er voor gezorgd dat ik al 20 maanden sta. Doordat zij mij vertelde wat dit gedrag met haar deed, begrijp ik pas wat ik uitstraal. Ik duw mensen weg door mij zo op te stellen. Mensen weten dan niet wat ze aan mij hebben en wat ze kunnen doen. Soms is het nodig om ook eens samen te huilen en te zeggen dat het gewoon allemaal zwaar kl.te is en het leven echt zwaar is. Ook dat willen vrienden met mij delen, ze willen niet alleen maar leuke Marie-josé, ze willen gewoon Marie-josé. Ze maken zich oprecht zorgen over mijn gedrag en over mij. Is dat terecht?? Ik denk soms wel, ik kan me voorstellen dat ze dat doen, ik zou me ook zorgen maken.
Dat is het laatste wat ik wil, ik wil niet dat mijn vrienden zich zorgen maken, ik wil de zorgen juist delen. Ik heb mijn vrienden echt nodig en moet meer vertrouwen op hun en niet bang zijn ze kwijt te raken als ik de echte ik laat zien. Dat heb ik vandaag geleerd.

Hulp is ingeschakeld, nu is de tijd rijp om aan het werk te gaan, om te gaan rouwen en niet meer te vluchten. Max komt niet meer terug wat ik doe of weg, waar ik ook heen vlucht. Maar er zijn nog genoeg mensen om voor te vechten, om voor te leven en daar moet ik het nu voor doen. Ik heb nog een lange weg te gaan en zal nog vaak in de spiegel kijken of iemand zal zeker nog wel eens me een spiegel voor houden. In de spiegel kijken is niet altijd leuk, het beeld wat je ziet wil je niet altijd zien maar soms is het nodig. Soms moet je eens goed naar je zelf kijken, kijken wat je doet, kijken wat je uitstraalt en toe te geven dat je het niet alleen kan. Dan pas zie je hoe mooi je bent en hoe kwetsbaar je bent en ook dat mag je laten zien.