Rouwen is Topsport

Mensen die me kennen weten dat ik alles behalve sportief ben. Als kind was ik het kind wat op iedere sport heeft gezeten van turnen op dansen, van dansen op voetbal, van voetbal op paardrijden enz enz. Niets was gek genoeg en alles was even leuk. Dat had Max dus van mij, die was ook alles behalve sportief, van rennen wordt je moe was zijn motto.  Dus nee wij zijn nooit sportvrouw/man van het jaar geworden.

Alhoewel.....de afgelopen 20 maanden heb ik pas echt topsport verricht, iedere dag loop ik wel een marathon. Nee niet in kilometers of niet op de weg maar emotioneel loop ik iedere dag een marathon. Verder boks ik al 20 maanden tegen alle gevoelens die de hele dag door mijn lijf gieren. Watertrappel ik al die tijd om maar boven water te blijven. En daarbij verricht ik ook nog de noodzakelijke huishoudelijke activiteiten en onderhoud ik contacten buitenshuis. Dus ik weet nu wat topsport is, althans ik vind dat rouwen pas echt topsport is. Ben dus sportiever als dat ik dacht.

Vandaar dat ik nu fysiek, emotioneel en zelfs sociaal helemaal leeg ben, ik ben echt op. Nog nooit van mijn leven heb ik me zo moe, zo leeg gevoeld als nu. Ik ben iemand die altijd doorgaat, niets is teveel en ik zeg nooit nee, maar nu voor het eerst zeg ik nee, ik kan het niet meer.
En het rare is dat ik soms denk dat het echte rouwen nog niet eens begonnen is, dus als dat begint dan weet ik niet wat me dan nog te wachten staat.

Wat is eigenlijk echt rouwen, wanneer weet je of je echt aan het rouwen bent? Gaat rouwen ooit over of wordt dat een deel van je leven? Waarom is ons nooit geleerd om om te gaan met verlies en verdriet? Waarom kunnen mensen zo slecht omgaan met verdriet en onmacht? Ben je aan het rouwen als je het accepteert? Hoe kan ik dit ooit accepteren? Hoe kan ik ooit loslaten? Wil ik wel loslaten?Nee ik me geen leven zonder Max voorstellen. En ja ik leef al 20 maanden zonder hem. Iedere dag is het nog steeds voor mij overleven, opstaan, aankleden, hond uitlaten, boodschappen doen dat is mijn dagtaak, meer zit er nog steeds niet in. Iedere dag word ik nog overspoeld met het gemis en het verdriet en zijn er momenten dat ik nog steeds niet wil geloven. Ik kan nog steeds vragen om Max terug te halen, weet dat het niet kan maar ik wil het zo graag.

Vandaar dat ik voor het eerst om hulp heb gevraagd, ik heb hulp nodig bij het leren accepteren en bij het oppakken van mijn leven, een leven zonder Max. Ik heb hulp nodig om door iedere dag deze mararthon te lopen geen verdere roofbouw op mijn lichaam pleeg en me volledig uitput. Ik heb hulp nodig om de zin van wat dan ook weer in te gaan zien. Dat is heel moeilijk voor mij, dat betekent dat ik me kwetsbaar op moet stellen en ineens zorgvragere ben in plaats van zorgverlener. Ik werk niet voor niets in de zorg ben beter in het zorgen voor de ander. Maar goed ik heb dus de eerste stap gezet en me aangemeld voor therapie of wat dan ook. Geloof me dat is een hele zware stap. en dan zet je hem en dan word je verteld dat er een wachtlijst is, oké ook dat snap ik, er zullen echt wel meer mensen zijn die hulp nodig hebben. Dus hoe lang is deze wachtlijst.......er zijn maar 97 wachtenden voor u!!  Pfffff welkom in Zorgland.

Gelukkig ziet mijn huisarts en mijn eigen psycholoog de nood wel in en hebben ze spoed aangevraagd, maar dan nog zijn er 97 wachtenden voor mij. Als je nog niet moedeloos was wordt je dat nu vanzelf wel. Zo triest dat als je dus echt aangeeft dat je het niet meer alleen kan en er echt alles aan geprobeerd hebt om maar iets vooruit te komen, dit steeds maar een beetje lukt maar nog steeds op de bodem zit er gewoon geen hulp beschikbaar is. Gelukkig heb ik mijn netwerk om mij heen en krijg ik steun en hulp van vrienden en familie maar al die mensen die dat niet hebben, echt in en in triest.

Dus voorlopig loop ik iedere dag nog steeds die marathon, boks ik tegen al mijn gevoelens en onrecht wat er de afgelopen maanden ons is aangedaan en blijf ik watertrappelen, ik heb geen keuze, ik moet.
Dus misschien word ik dit jaar wel sportvrouw van het jaar, want geloof me rouwen is puur topsport.