Ik heb 15 jaar en 10 maanden herinneringen aan Max, nooit geweten dat die laatste vrijdag, die 28 oktober 2016 mijn laatste herinnering zou worden. Nooit geweten dat zoveel positieve herinneringen vaak overschaduwt worden door de herinnering en beelden van de afschuwelijke nacht van 29 oktober 2016.
Het rare is dat ik als de dood ben dat ik dingen ga vergeten, dat ik dingen niet meer precies weet. Dat merk ik al aan kleine dingen, zoals wat was Max zijn lievelingskleur, waarschijnlijk weet geen een moeder dat direct te zeggen van haar kind maar bij mij is dat ineens van onschatbare waren. Ik weet dat vroeger toen Max klein was rood zijn lievelings kleur was maar of het dat nog was geen idee. Het zijn die kleine dingen die er voor zorgen dat ik bang ben om dingen te vergeten, dingen kwijt te raken.
Om die reden heb ik een kist laten maken, een kist voor spullen en herinneringen van Max in te bewaren. Het voelde niet goed om spullen van Max op te bergen in een doos ofzo er moest iets gemaakt worden, iets waar ik in kon kijken en iets wat een speciaal plaatsje krijgt in zijn kamer.
De kist is er en hij is echt heel mooi, maar pffff bij het aanzien van die kist was ik gelijk weer terug op die afschuwelijke dag, 4 november 2016, de dag dat mijn Max in een kist ons huis verliet. Die dag, dat gevoel. die paniek pfffff echt ik voelde alles in een keer weer. Het idee was en is dus heel mooi maar mijn reactie erop was heel heftig. Nu een paar dagen verder en de kist op de kamer van Max staat is die ineens minder eng. Nog steeds draait mijn maag maar ik kan er al na kijken en heb zelfs al z'n babyspulletjes, zoals zijn eerste jasje, zijn eerste speentje, zijn eerste spijkertuinbroekje maatje 50, zijn doopkaars enz in de kist durven leggen. Ook staan de schoenen er in, de zwarte schoenen die heel Nederland heeft gezien, de schoenen die steeds terug kwamen in ieder nieuwsbericht. Nooit gedacht dat die schoenen zo'n lading zouden krijgen. En hoe groot is het contrast, zijn eerste pakje, zijn eerste kledingstukje naast zijn laatste schoeisel in een kist. Daar moet je toch eigenlijk niet bij stil staan, nu ik het zo opschrijf krimpt mijn maag ineen. Hoe bizar is dit.
Dan sta ik op zijn kamer en denk wat wil ik verder in die kist doen, wat wil ik niet vergeten, niet kwijt raken, waar zit emotionele waarden aan? Ik heb geen idee, zijn portemonnee, zijn sleutels, zijn etui die heb ik er in gelegd, dat zijn de laatste dingen die hij bij zich had. Maar verder.....alles is belangrijk, ik kan en wil niets kwijt raken, ik ben alles al kwijt. Hoe stop je een leven, alle liefde, alle herinneringen, alles in een kist? Dat kan niet, dat past niet. Ik weet dat ik alles in mijn hart draag en dat Max daar voor altijd in verder leeft, maar wat als ik me die kleine dingen niet meer kan herinneren, wat als ik stukjes Max kwijt raak? We hebben heel veel foto's, we hebben heel veel films, we hebben zelfs zijn stem. Mijn ringtone is Max, dus iedere keer als ik een appje krijg of mijn telefoon gaat hoor ik Max. Alles om hem bij mij te dragen en nog ben ik bang dat ik hem kwijt raak.
Dus ik ben erachter gekomen, Max past niet in een herinneringskist, die kist is er om de spullen die echt van waarde zijn een mooi en speciaal plekje te geven, dat als ik ooit zover ben om zijn kamer op te ruimen dan heb ik een mooi plekje met de spullen van Max. Daar kan ik een mooi herdenkingshoekje mee creëren, een plekje van en voor Max. Alle andere dingen zitten in mij, in Jos, in Job en in alle vrienden, familie, kennissen die Max gekent hebben. We dragen allemaal Max bij ons en samen kunnen we heel veel verhalen, herinneringen ophalen. Max zal nooit vergeten worden, daar was hij te bijzonder, te geliefd voor.
Mijn Max zo ver weg maar ook zo dichtbij!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.