Blog 1 jaar oud

Ik blog nu 1 jaar over mijn verdriet, mijn leven, ons leven zonder Max.
Een jaar geef ik jullie een kijkje in ons leven en deel ik mijn gevoelens met jullie. Deze blog heeft mij zeker geholpen, het helpt mij om mijn chaos in mijn hoofd te ordenen, het helpt mij om dingen te onthouden en Max blijft zo in ons leven. Dat laatste klinkt misschien heel raar maar door deze blog weten jullie allemaal wie Max was, wat hij voor ons betekende en nog steeds iedere dag voor ons betekent. Max is niet die jongen die de pers hem heeft gemaakt, Max is meer dan een paar schoenen op de snelweg. Max was een hele lieve, slimme, mooie jongen die volop in het leven stond, hij stond pas aan het begin van zijn leven, de wereld lag letterlijk aan zijn voeten maar hij heeft nooit de kans gekregen om een stap in de grote wereld te zetten. Dit alleen maar omdat er alcohol geschonken is aan mijn zoon, dit alleen maar ondat niemand van de verantwoordelijke aanwezige hulp heeft geboden of ingegrepen heeft. Hier kom ik nooit klaar mee, Max 's dood had gewoon voorkomen kunnen worden als een van de verantwoordelijke aanwezige had ingegrepen. Dit is natuurlijk mijn visie, mijn gevoel, maar ik moet hier iedere dag mee leven en geloof me ik kan het nog steeds niet, iedere dag is nog een gevecht.

Verder heeft deze blog er ook voor gezorgd dat lezers zijn gaan relativeren, een voorbeeld hiervan is dat iemand mij dit berichtje schreef " door deze blog merk ik dat ik meer kan relativeren, eerder kon ik me boos maken over de rondslingerde rommel en schoenen, nu denk ik waar maak ik me druk over, waar maak ik me boos over en ben ik blij dat deze rommel en schoenen nog mag opruimen"
Ik denk ook dat het dat is ben blij dat je mag opvoeden, dat je mag zorgen, dat je iedere dag mag genieten van je kinderen. Ze vullen je leven aan, ze verrijken je leven. Kinderen zijn een geschenk ook al kan je ze soms achter het behang plakken, ook die luxe heb je als ouder hahhahah.

Er zullen ook zeker mensen zijn die denken, wat een onzin waarom deelt iemand al deze verhalen, waarom deelt iemand zijn verdriet. Er zullen misschien ook mensen zijn die denken dat ik dit om aandacht doe of mensen die het belachelijk vinden. Iedereen mag een menig hebben en die ook delen, geloof ik doe dit puur voor mijzelf. Ik doe dit omdat het mij helpt, ik doe dit omdat het me rustig maakt, ik doe dit omdat ik dan even alleen met mijn gedachten ben, mijn echte puren gedachten. Ik hoef geen complimentjes, ik doe dit niet voor de ander, maar bereik ik de ander, heeft de ander er wat aan of raakt het de ander dan is dat mooi en dan heeft mijn verhaal ook nog iets opgeleverd voor een ander en niet alleen voor mij.

Ik weet van mensen die heel dicht bij mij staan dat ze door deze blog pas echt weten hoe ik me voel, ik kan zeggen dat het redelijk gaat en ben daar ook heel goed in. Ik ben niet het type wat hulp vraagt, heb snel het gevoel tot last te zijn voor de ander en ben slecht om mijn masker te laten vallen. Maar in deze blog ben ik puur mijzelf, hier leg ik mijn ziel bloot. Dus dat is heel kwetsbaar maar dat is ook de enige manier om dit te kunnen doen. Ik lees ook bijna nooit mijn blogs na, dus vandaar vaker de spelfouten of slechte zinsopbouw, mijn excuses daarvoor. Ik ben bang als ik terug ga lezen dat ik dingen gaan verbeteren of ga aanpassen, zo van dat kan je niet zo opschrijven en dat wil ik juist niet. Dit is mijn gevoel, mijn leven, mijn ziel....dit is puur Marie-josé. Tot ergenis van Jos af en toe maar goed ook daarvan zeg ik jammer dan mijn manier om te leren om te gaan met dit grote verlies en niet die van hem.

Mensen hebben Max leren kennen door deze blog, dat is iets wat ik heel fijn vind. Max mag namelijk niet vergeten worden. Max was de moeite waard om te leren kennen en het is fijn dat door deze blog mensen een klein stukje van Max te zien krijgen. Ik weet iedere moeder zegt dat haar kind de mooiste, de slimste en de liefste is dus dat zeg ik ook over mijn 2 jongens. Ik realiseer me daardoor ook dat dit voor Job een zware taak is, want Max kan nu niets meer fout doen. Job doet het ontzettend goed, ik ben zo trots op mijn oudste, hij doet het allemaal wel maar. Ondanks dat ik echt niet meer de moeder ben die ik was, dat ons huis niet meer het warme gezellige huis is wat het was, alles is veranderd maar Job doet het gewoon. Hij is mijn lichtpuntje, mijn reden om door te gaan, mijn alles. En ook dat is een zware last voor hem, maar ik probeer voor hem er te zijn en het beetje energie dat ik heb gaat naar hem. Vandaar dat ik ook zo dankbaar ben voor het weekje Kreta wat ik met hem met mogen delen.

Zo zie je maar dat een blog meer los kan maken dan wat je ooit bedacht had, ik ben gewoon vorig jaar begonnen niet wetende wat het zou worden en of het iets voor mij zou zijn. Nu een jaar later heb ik heel wat verhalen geschreven, heel wat details gedeeld en heel wat frustraties van mij afgeschreven. Ik heb misschien mensen geraakt, mensen beledigd, mensen aan het denken gezet, dat is dan maar zo. Dit is mijn blog, mijn verhaal, dit is mijn Max.

Ik zal dus zeker nog veel gaan delen met jullie, ben nog lang niet klaar met bloggen. Ik zit nog midden in mijn rouwproces of misschien moet het nog beginnen. Max blijft door deze blog verder leven, zo draagt iedereen Max een beetje bij zich.