Een dag die ik zonder mijn familie, mijn vrienden en Elvira en alle andere medewerkers van Peusen niet had gered. Ze hebben me allemaal geholpen bij iedere stap die ik moest zetten.
Er zijn die dag dingen voor ons geregeld die echt niet normaal zijn, mensen hebben zich echt voor ons ingezet om dingen voor elkaar te krijgen. Een voorbeeld ervan is het feit dat we de urn dezelfde dag zijn mogen gaan ophalen, daar zijn heel wat aanvragen en gesprekken met de officier van jusitie voor geweest. Maar uiteindelijk heeft de officier akkoord gegeven, dat is iets waar wij zo dankbaar voor zijn. Max is daardoor geen dag uit huis geweest.
De uitvaart
Het is vrijdag 4 november om 9:30 uur komt Peusen en moet je
in de kist. Ik ben al heel vroeg op, ben rusteloos, pak me een oxazepam en ga
even met de hond lopen, Bono heeft nog nooit zo veel gelopen als de afgelopen
dagen, Bono mijn steun en toeverlaat, Bono de hond die iedereen troost en
afleid met zijn blije gedrag, wat moet ik zonder Bono. Tijdens het lopen gaat
de hele film de revue ik moet mijn zoon afgeven….waarom ik…..waarom
wij…..waarom Max…..onmenselijk. Inmiddels zijn onze close vrienden ook bij ons en bereiden we
ons voor op de dag die komen gaat. En ineens gaat die dag wel heel snel
beginnen, daar komt de lijkenwagen aanrijden en ik voel de paniek opkomen…zeg
maar dat ze morgen terug moeten komen…..laat ze maar omdraaien….nee ik wil dit
niet. Helaas ze draaien niet om en voor ik het weet staan ze binnen met de
kist….de kist…..nee dit gaat niet gebeuren jij blijft gewoon liggen. Ik voel de
paniek, de boosheid, de onmacht blijf van mijn zoon af. Mijn zus praat met mij en
begeleid me naar buiten, ik stort even in, Jos legt je in de kist. Wat een
bewondering heb ik daarvoor, wat een sterke man heb ik. Als ik terug naar
binnen kom lig je in de kist stap 2. Daar ligt je kind, je baby, je alles in
een kist….belachelijk. En dan de volgende stap de deksel…..ik kijk en huiver
even en ineens voel ik een knop omgaan en zeg ik kom maar maak maar dicht. Dit
ging vanzelf alsof iets of iemand het even van mij overnam, heel bizar. En daar
staat een gesloten kist in mijn woonkamer, een gesloten kist met mijn Max er
in….mijn kind….een deel van mij zit in die kist. Stap 4 de kist naar de auto
begeleiden….waarom…..ik wil en kan dit niet. En de kist staat in de auto en we
rijden richting het gemeenschapshuis. Wat een mensen….ik wil en kan dit
niet….de paniek komt weer.
De kist moet natuurlijk uit de auto stap 654 ofzo, laat de
kist maar gewoon in de auto en kom maar gewoon naar huis, het is klaar. En dan
ineens halen ze toch de kist uit de auto. Ik voel mijn lijf trillen, ik kijk
even omhoog en zie heel veel mensen staan en kijken… ik haal geen lucht
meer….neee.
En voor ik het in de gaten heb staan we binnen te wachten op
de dienst. Ik hoor de kinderen van trevianum zingen en muziek maken….zo
indrukwekkend….zo mooi….kippenvel. Daar komt Elvira het gaat beginnen vanaf dat
moment schakel ik uit, de dienst heb ik niet echt meegemaakt.
Er zijn dingen die ik gezien en gehoord heb zoals het
spreken van Kai en Anne-sophie, het muziek stuk
dat Martijn speelde bij de foto’s van Griekenland, het liedje mijn fiets
in gejat. De rest heb ik later terug gezien. Wat ik wel weet van de hele dienst
is de warmte en liefde die in de zaal hing, het was echt een warme deken.
Eindelijk is de dienst afgelopen en moet ik weer een stap zetten we moeten met
de kist naar buiten om zo naar het crematorium te rijden, pffff ik wil nu echt
niet meer, mag ik naar huis, is het nu klaar. We tillen je in de auto en
stappen zelf in, de straat staat vol mensen niet meer normaal wat veel mensen,
voor de rouwauto rijd een politiewagen zo onwerkelijk.Politie op de uitvaart van mijn kind, dit in verband met de drukte en de eventuele pers tegen te houden. De pers had namelijk gevraagd of ze mochten komen, wij hadden duidelijk nee gezegd, maar de pers houdt daar niet altijd rekening mee.
De rouwstoet rijdt rustig weg als de lijkenwagen rijdt gaan
er 100 witte ballonnen de lucht in. We rijden de straat uit en op de rotonde
staat politie het verkeer te regelen, de politiechef geeft een saluut naar
de lijkenwagen, een saluut naar mijn Max. Dit gebeurt alleen in films. Ook de
volgende 2 rotondes worden door politie geregeld en zo kunnen wij rustig naar
het crematorium rijden. Daar moeten we weer een stap zetten en beslissing maken
tot hoe ver gaan we mee. Samen met Elvira zetten we stapje voor stapje en samen
met Jos en Job helpen we je tot aan de oven. Verder kan ik niet….ik moet
weg….ik wil met Max mee….neee. Jos en Job begeleiden je samen tot het
einde….pfff dat Jos dit kan….waarom kan ik dit niet….mijn Max neee. Ook kregen
we onverwacht ook wat goed nieuws te horen, je urn mocht die zelfde dag
opgehaald worden. Mijn zus was dit bij Peusen gaan vragen en Elvira heeft alles op
alles gedaan om de officier van justitie te overtuigen van het feit dat je die
dag weer naar huis moest komen. Zo dankbaar dat ze dit in werking heeft gezet,
zonder haar hadden we een maand moeten wachten.
Vanuit Peusen gingen we met z’n alle naar de koffietafel….de
koffietafel….wat een koude douche was dat.
De koffie tafel was in zaal Mols in Susteren, hier hadden we voor
gekozen omdat je hier toch de meeste tijd van zijn leventje in Susteren heeft
gewoond. Ik werd voor de deur afgezet terwijl de rest de auto’s gingen
parkeren. Ik loop de zaal binnen en zie iedereen schrikken, ik voelde me een
echte partycrasher. De aanwezigen hadden het schijnbaar nodig gevonden om
gezellig bijelkaar te gaan zitten waardoor ze allemaal groepjes met tafels
hadden gemaakt, er was geen tafel voor ons meer vrij. Ook zaten er mensen die
ik echt niet had uitgenodigd, een hele rare gewaarwording als ineens je nichtje
en neefje aankijk waar je toch zeker van weet dat die niet uitgenodigd waren en
je ook eigenlijk niet eens konden. Ik kreeg het gevoel dat ik weg moest daar,
kreeg weer geen lucht meer en voelde me boos worden. Ook toen heeft mijn zus weer
de situatie gered door een tafel te regelen en serviesgoed zodat ik kon gaan
zitten, een kopje koffie heb ik gedronken daarna moest ik weg. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld als tijdens die
koffietafel.
Met onze dierbare vrienden zijn we naar huis gereden waar we
onze eigen koffietafel hebben gehouden, eentje zoals het hoort, eentje waar we
samen hebben gelachen en gehuild.
Mijn zus en haar man zijn de bloemen bij Peusen gaan ophalen om
die op het graf van mijn vader te gaan leggen, dit hebben ze heel mooi gedaan.
Onze vrienden uit Ruurlo moesten helaas weer naar huis, ze hadden nog
een flinke reis voor de boeg en moesten de oppas aflossen. Gelijktijdig zeggen andere ook dat ze maar eens opstappen. Ik voel de paniek bij me
opkomen, gaat nu iedereen weg, jullie kunnen ons nu toch niet alleen laten.
Gelukkig voelde Ray en Jesje dit feilloos aan en die bleven
dan ook totdat wij aangaven dat het goed was. Zo fijn als mensen aanvoelen wat
je nodig hebt.
Om 17 uur mochten we de urn halen, ook dit was weer een hele
zware stap.
Samen met Jos liep ik Peusen binnen, Ze stonden ons al op te
wachten.
Wat was ik blij toen ik de urn in mijn handen kreeg, de urn
was nog warm, jij was nog warm, ik had
mijn kind weer vast, je was weer bij me.
We hebben nog wat gepraat en de laatste spullen werden ons
overhandigd. Ook dit was weer heel respectvol en warm gebracht door Peusen, wat
ben ik dankbaar voor al die mensen die daar werken. Echt diepe buiging voor
alles wat ze voor ons gedaan hebben.
Daar vertrokken we naar huis met jou bij ons, zo
onwerkelijk, zo oneerlijk maar tegelijkertijd ook zo dankbaar en mooi dat we je
weer bij ons hebben.
Je komt gewoon mee naar huis, zo voelt het en zo is het.
Voor ons begint het dan pas, je bent gecremeerd je urn staat
op de kast en ons leven wordt nooit meer het zelfde. Hoe moet je hiermee omgaan, hoe moet je ooit de draad weer
oppakken, ik voel me leeg.
Weer een nacht met maar 2 uurtjes slaap, de nachtmerries
worden steeds heftiger, in mijn beleving wordt je steeds opnieuw aangereden, de
beelden zijn heftig en ik kan hier niet mee omgaan.
Alle vragen krijgen we hier ooit antwoorden op?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.