Wie schrijft die blijft.......

Ooit heeft een leraar tegen mij gezegd, wie schrijft die blijft. Dat klopt want door te schrijven ordenen je zaken, kan je zaken beter onthouden en houd je het overzichtelijk. Ik was dus zo'n student die altijd samenvatingen schreef, iets wat de jeugd op vandaag bijna niet meer doet. Ik had ook een dagboek als jong meisje en schreef daar mijn geheimen in, ik heb dat dagboek nu nog en wat was het leven lekker onnozel in die tijd.

Na 29 oktober 2016 ben ik ook begonnen met schrijven. Ik heb een jaar lang een soort dagboek bij gehouden en dit gericht aan Max, mijn verhaal over die afschuwelijke nacht en het jaar erna. Dit heeft me geholpen om dingen te ordenen, door te schrijven word ik rustig en kan ik het even van mij afschrijven.

Nu 20 maanden verder ben ik zover dat ik delen uit mijn dagboek met jullie ga delen, ik zal soms stukjes weglaten omdat die te persoonlijk of nog niet gezegd kunnen worden in verband met de rechtzaak maar ik ga jullie proberen een terugblik te geven van die nacht en de dagen erna.........

29 oktober 2016

Lieve Max,

Het is rond 2:30 uur als Jos me wakker maakt met de mededeling dat jij niet thuis bent, je zou om 2 uur thuis zijn.

Ik sta gelijk naast me bed en zeg dat we moeten gaan zoeken, Jos is al vanaf 2:10 uur  jou  aan het proberen te bellen en aan het appe zonder resultaat. Ik trek me snel wat kleren aan en sta met mijn telefoon en sleutel in de handen klaar om te gaan zoeken. We stappen mopperend in de auto, als jij dadelijk thuis komt is het de eerste en de laatste keer geweest dat je naar een feest is geweest. Ik ben ondertussen continu aan het bellen maar helaas neemt je steeds niet op. We rijden naar Guttecoven , we volgen de route die wij denken die je genomen hebt, het dorp is uitgestorven, dus ook geen Max. Dan maar langs het huis van Anne je zal wel met haar mee zijn gegaan. Maar ook daar geen teken van leven. Dit is zo geen Max-actie. Jij bent altijd heel plichtsgetrouw en houdt zich aan afspraken.

Snel naar huis rijden misschien  ben je via een andere weg naar huis gereden. Nog steeds geen gehoor op je telefoon. Thuis aangekomen geen teken van Max, nu begin ik toch wel ongerust te worden.

Ik probeer nogmaals te bellen en ja er neemt iemand op…..ambulance broeder AZM u zoon is aangereden geworden op de A2 en u moet uitgaan van de ergste situatie. Wat er verder gezegd wordt weet ik niet meer, in 1 seconde zak de wereld onder mij helemaal in. Jos neemt de telefoon over, we moeten met spoed naar het azm. Op dat moment handel ik op automatische piloot, ik ren naar de auto, bel Catja om te vragen of zij met spoed naar mijn huis wilt komen om Job en Bono op te vangen. Job….ik laat Job gewoon achter denk niet eens een seconde na om hem mee te nemen.

Catja zegt dat ze gelijk er aan komt en Jos en ik rijden weg. Ik bel gelijk met Job die me weet te vertellen dat politie bij ons aan de deur staat en die willen hem meenemen naar het azm, ik krijg de politie aan de telefoon die zijn niet blij dat wij het nieuws op deze manier te horen hebben gekregen. Op dat moment rijden wij langs de plek waar mijn zoon is aangereden, het onderzoek is nog in volle gang. Catja is inmiddels gearriveerd en ontfermd zich over Job, zij en Tarkan nemen Job mee naar het AZM.

Het moment dat we langs het vliegveld rijden heb ik het gevoel alsof al het leven uit mij gezogen wordt, ik haal geen lucht meer en voel me letterlijk leeglopen.

Dit was rond 4:10 uur, je bent rond om 4:10 uur overleden.

Eindelijk zijn we bij het azm, we rennen de spoedeisende hulp binnen, de deuren gaan open en daar staan 5 man ons op te vangen, op dat moment weet ik het, Max is er niet meer.

De arts probeert ons te vertellen wat er gebeurt is maar ik hoor en zie niets meer.

We mogen even bij je….daar ligt mijn kind….mijn kanjer…..mijn baby….alleen….dood….hij is ontzettend bleek maar wel nog warm….mijn Max. Ik ben in eerste instantie bang om binnen te lopen, ik wil dit niet zien, dit kan niet waar zijn. De broeder helpt me naar binnen, een blik en ik zag dat jij het was, je was dood. Zoals ik al schrijf was je nog warm, het enige wat ik vraag aan de doktoren is dat ze je terug moeten halen, ze moeten je wakker maken. Max ik kan niet zonder jouw.

Mijn wereld stort in, niets en niemand hoor en zie ik nog tot het moment dat Job binnen komt.

Job mijn oudste….Job die op 1 minuut volwassen is geworden, die zijn broertje verloren is, dit hoort en mag niet.

We moeten weg bij je, het lichaam wordt in beslag genomen en moet gezien worden door een forensisch arts. We mogen wachten in een kamertje. Ik ben rusteloos, ik moet bellen, ik bel als eerste  mijn zus geen gehoor, ik bel mijn moeder die neemt wel op en stort volledig in, waarom bel ik ook mijn moeder zij kan helemaal niets voor ons doen en niemand kan haar opvangen, ik bel Jessica die pakt op, ze komt gelijk naar het AZM, ik probeer weer heel veel mensen te bellen nog steeds geen gehoor, uiteindelijk rond 6 uur krijg ik wat mensen aan de lijn, Anita komt ook gelijk naar het azm.  Echt nog nooit ben ik zo boos geweest  en heb ik me zo kut gevoeld over het feit dat bijna niemand ’s nachts de telefoon oppakt. Betty krijg ik uiteindelijk rond 7 uur aan de telefoon, bij het horen van haar stem stort ik weer in, Betty hoor ik alleen maar huilen we kunnen allebei geen woord zeggen. Ze geeft de telefoon aan Ruud die in eerste instantie denkt dat het over mijn moeder vraagt en pas in de gaten heeft dat jij bent als ik zeg wat doet een jongen van 15 jaar op de autoweg. Je voelt het verdriet, het ongeloof van beide kanten door de telefoon. Max is dood, ik heb weer het gevoel dat ik stik.

 Ergens rond de tijd is de forensisch arts klaar en krijgen we een gesprek. Het enige wat ik nog weet van dat gesprek is dat het lichaam vrijgegeven is en dat ze niet meer gereanimeerd hebben. Er is veel meer besproken maar die dingen zijn blijven hangen.

De kinderarts vraagt of we willen dat er urine en bloed afgenomen mag worden om te onderzoeken op alcohol en drugs, hier geven we gelijk toestemming voor. Ze gaan dit gelijk doen en daarna mogen we eindelijk bij je, Max is weer van ons. Honderden vragen gaan door mijn hoofd, wat is er gebeurt, wat deed Max op de autoweg, waarom heb je niet gebeld, we hadden je moeten halen…..we hadden je moeten halen.

Vanaf het moment dat we weer bij je mogen ga ik over in overlevingsmodus, er moet van alles geregeld worden, je moet naar huis.

Ik bel met Peusen, dat is de enige begrafenisondernemer die ik wil.

Samen met Elvira van Peusen bespreek ik wat ik wil, niet wetende dat dit misschien niet haalbaar was gezien de letsels die je had opgelopen.

Elvira bespreekt wat zaken met de verpleging en geeft aan dat ze jou rond 9:30 uur naar Echt gaan vervoeren, ze belt ons als ze je ophalen.

Het is dan rond 8 uur. Oké eerste stap gezet en nu….ik heb het gevoel dat ik stik en weg moet uit het ziekenhuis maar kan je toch niet alleen laten. Wat moet ik doen?? Na wel 4 keer afscheid genomen te hebben en sorry gezegd te hebben zijn we rond 8:45 uur naar huis gereden, je zou toch om 9:30 uur opgehaald worden. Helaas werd dit veel later waardoor ik me heel schuldig heb gevoeld, ik heb mijn kind alleen achter gelaten. Je moest in het ziekenhuis verzorgd worden, de letsels waren zo heftig dat je niet vervoerd kon worden, hierdoor kon je pas rond 13 uur opgehaald worden.

En nu dan wat moeten we nu doen, mijn oergevoel zegt dat ik naar jou moet maar ik kan helemaal niets. Dan maar verder gaan bellen en regelen, werk laten bellen door Anita en zelf vrienden en familie gaan bellen. Vraag me niet hoe ik die uren door ben gekomen want ik weet het niet.

Eindelijk het verlossende telefoontje je bent onderweg naar Echt en wij kunnen komen om te helpen met de laatste zorg te verlenen. Jos en ik hebben samen je verder aangekleed in de kleren die we samen hebben uitgezocht. Dan het gesprek kan je naar huis, de voorkeur van Peusen was om je daar te houden zeker nog 24 uur, gezien de letsels was dat het beste, maar dat kon ik niet jij moest naar huis. Gelukkig hebben we alle medewerking en hulp gekregen en hebben ze alles op alles gezet om je rond 17 uur naar huis te brengen. Max kwam naar huis. Wel werd mij gelijk duidelijk gemaakt dat ze dit echt per dag moesten bekijken en dat de kans heel groot was dat je alsnog terug naar Peusen moest. Maar voor mij was iedere dag er eentje dus ik was hier al heel dankbaar voor. Jij hebt een mooi plekje in de woonkamer waar je de hele week hebt gestaan, ja de hele week….mijn kanjer heeft het 7 dagen volgehouden, dit had niemand verwacht.

Die eerste avond is onwerkelijk, ik kan me niet veel meer herinneren, ik weet dat we op die dag in een horrorfilm zijn terecht gekomen en ik geen idee heb wat er verder gaat gebeuren.

Onze lieve vrienden zijn bij ons vangen ons op, troosten ons, huilen met ons en zoeken naar woorden maar niemand weet eigenlijk wat ze moeten doen.

Uiteindelijk ben ik met een temazepam 2 uurtjes gaan slapen en dan begint de horrorfilm opnieuw.

Alle vragen zijn nog steeds onbeantwoord en het schuldgevoel neemt toe.