Eerste paar dagen uit mijn dagboek

Zoals ik had al eerder heb geschreven heb ik een dagboek bijgehouden vanaf 29 oktober. Stukken uit die nacht heb ik vorige week al gepost en nu neem ik jullie mee in de afschuwelijke, pijnlijke dagen erna. De dagen vol ongeloof, vol verdriet maar ook de dagen van warmte en samenhorigheid. Dagen waarin in ik echt op automatische piloot heb geleefd en ik blij ben dat ik zoveel gecshreven heb want ik kan me niets tot weinig herinneren.

Weer laat ik stukken weg en probeer ik namen enz eruit te laten dit ivm de rechtszaak die nog komen gaat. Toch krijgen jullie zo wel een beeld hoe die dagen een beetje zijn verlopen.

Dag 2 tot uitvaart.........

Max is nog steeds dood, het is geen nachtmerrie, niemand die zegt grapje.

Hoe moet ik nu verder, hoe kan dit, dit mag toch niet.

Politie heeft contact met ons gehad en wil graag met ons komen praten, dit is de eerste kennismaking met de politie. Ester en Rob zijn de agenten die deze zaak onderzoeken.

Vraag me niet meer wat ze allemaal hebben gevraagd of hebben gezegd, ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat dit niet klopt, dit is geen Max actie, Max doet dit soort dingen niet. Zelfmoord?? Nee dat kan toch niet. Hij had net een vriendinnetje. Waar is zijn fiets? Hoe is hij op de autoweg gekomen? Met wie was hij? Op deze vragen heeft op dat moment niemand nog een antwoord. Politie doet alles om daar achter te komen. Uiteindelijk wordt zijn fiets gevonden bij het tankstation Swentibold, daar ben je onder de prikkeldraad gekropen en de snelweg opgelopen. Ook is duidelijk dat er alcohol in het spel zat. Maar meer nog niet. Politie gaat alle kinderen die daar met jouw zijn geweest verhoren om zo proberen erachter te komen wat er is gebeurt. De fiets en telefoon van jouw zijn in beslag genomen door de politie, ook zijn schoen die op de autoweg lag is in beslag genomen, die schoen blijkt later het beeld van Max te zijn voor de media.

Ik voel me zo leeg, boos, machteloos hoe kan dit, ons leven staat in een klap op z’n kop, dit hoort niet.

Inmiddels is het een komen en gaan van mensen in ons huis, familie en vrienden willen allemaal afscheid van jou komen nemen en er vooral zijn voor ons.

Dit gaat volledig langs mij heen. Ook staat social media vol met reacties op de berichten van 1limburg, afschuwelijk wat mensen allemaal schrijven hoe durven ze, waar halen ze het lef vandaan om zo te oordelen, dit maakt me alleen maar nog bozer. Ik weet dat het heel dom is om die zaken te lezen maar geloof me als je niet kan slapen en ziet dat er weer een bericht is gepost ga je lezen. Veel van die berichten hebben er echt voor gezorgd dat ik me nog slechter voelde. Gelukkig waren er ook veel lieve berichten. Onze lieve vrienden en familie helpen ons iedere dag door kleine dingen uithanden te nemen zoals koken, poesten enz. en er gewoon te zijn voor ons 24/7.

De dagen die volgen zijn gevuld met politiebezoeken, heel veel kaarten en bezoekjes van vrienden, familie en scholieren.

Alle klasgenootjes en nog meer scholieren zijn afscheid komen nemen, dit was zo mooi maar ook zo zwaar.

We hadden de deksel van de kist in de woonkamer staan zodat iedereen een persoonlijke boodschap op de deksel kon zetten, nou hier heeft de jeugd een geweldig kunstwerk van gemaakt.

De leukste verhalen over je hebben we in die dagen gehoord, van z’n fascinatie voor piemels tot aan zijn eerste kus alles is besproken. Je vrienden wat een geweldig groepje is het,  hebben ons de eerste dagen ontzettend gesteund en geholpen. Samen met een lach en een traan.

Zo zijn we er achter gekomen dat je samen met je beste vriend een fascinatie had  voor penissen. Jullie tekende ze overal op en Max was toch wel de beste piemeltekenaar van Trevi. We hadden in het nachtkastje van je een houten piemelsleutelhanger gevonden waarvan wij niet begrepen wat je daar mee moest. Door een verhaal van Jesse werd het ons duidelijk, hij was mee met de Italië reis en had een souvenier voor Max meegenomen, je begrijpt het al een piemel, nu wisten wij voor wie de houtenpiemel in het nachtkastje was. Jij had deze voor Jesse gekocht in Griekenland. Deze hebben we aan Jesse gegeven en de piemel uit Italië is mee de kist in gegaan zodat die altijd bij je zou blijven. Ook hebben we heel veel leuke uitspraken van je te horen gekregen zeker uit de reis van Griekenland kwamen veel uitspraken, de mooiste is toch wel “is dat de Akropolis” dat vroeg Max op elke berg, “waarom bel je me”, “NO grillss allowed”,  zijn typische uitspraken van Max.

De leukste foto’s hebben we van zijn vrienden gekregen, hier zijn we zo dankbaar voor.

Trevianum heeft vanaf dag 1 zo’n hulp en steun geboden daar zijn we zo dankbaar voor.

Dan moet je ineens een afscheidsdienst van je zoon gaan regelen, dit gaat nergens over ik was bezig met zijn sweet sixteen en ineens moet ik een afscheid gaan regelen, dit kan en mag niet.

Maar goed jij moest wel een geweldig afscheid krijgen en daar ging ik wel voor zorgen.

Teksten schrijven, muziek uitzoeken, foto’s uitzoeken dit heb ik samen met Jos en Job gedaan, Bloemen uitzoeken, kist uitzoeken alles om het zo mooi mogelijk te maken.

Zaal uitzoeken want zoveel mensen pasten niet bij Peusen, gelukkig had Elvira al voorwerk gedaan en het gemeenschapshuis in Born was de geschikte plaats.

Tussen al dat geregel door had je natuurlijk ook nog de pers, L1 deed via facebook een verzoek voor ons verhaal, ongelooflijk dat de pers je dan niet eens met rust kan laten wat een rioolratten.

Dan krijgen we op dag drie althans ik denk op dag drie het telefoontje van de kinderarts met de uitslagen van de urine en bloedtest .Mijn boosheid groeit en groeit…mijn Max…..hoe kan dit…..hier is iemand verantwoordelijk voor en dat is niet Max….er gaat iemand voor hangen….gelijk komen weer de vragen….pffff ik word gek.

Het feit dat ik niet slaap en iedere nacht kom je minimaal 3 keer onder de auto  in mijn droom maakt het allemaal niet makkelijker.

De dienst hebben we mooi in elkaar gezet, Sonja, Catja en Jessica lezen 2 gedichten die we uitgekozen, Elvira leest ons verhaal en ook de muziek klopt. Kimberly zorgt voor 100 ballonnen. Alles is geregeld.

Ineens is het donderdagavond 3 november 20:30 uur, mijn telefoon gaat Elvira belt ik weet waarvoor. Ik hang op en heb weer het gevoel dat ik stik, iedereen aan de tafels is acuut stil en kijkt mijn verschrikt aan. De stekker moet uit de koeling ….de stekker moet eruit…..neee…dat mag niet….dat kan niet…..blijf ervan af…..ik raak in paniek…..ik haal geen lucht….neeee……naar buiten ik moet naar buiten…..mijn zus helpt me te ademen en zorgt ervoor dat ik niet instort…. de stekker  wordt eruit gehaald.

Waarom!!!  Jij moet gewoon zo blijven liggen daar mag niets of niemand aan komen. Dit was het zwaarste moment van de hele week, ik had het gevoel dat we onze zoon van de beademing afhaalde, zo bizar zo veel pijn onmenselijk. Wat er eigenlijk gebeurde was dat ik de eerste stap moest zetten, stap 1 van het afschuwelijke afscheid….er volgen nog heel veel stappen. Die nacht bedacht ik me dat ik je misschien kon inladen in de auto en dan wegrijden met z’n  tweeën gewoon weg van alles en iedereen. Ohh kerel wat had ik dat graag gedaan samen weg, waar ook naar toe maar vooral samen.