Geslaagd.....

Ik weet ik zou jullie stukjes uit mijn dagboek laten lezen maar dit moet even tussendoor.
Gisteren was het dan zo ver, alle eindexamenkandidaten kregen gisteren te horen of ze wel of niet geslaagd waren. Ik weet nog heel goed van vorig jaar bij Job dat het een hele spannende dag is, je wilt het verlossende woord horen en die vlag en tas buitenhangen.

Dit jaar is het heel anders, voor ons geen verlossend woord, geen vlag, geen tas, geen feest.
Toen gisteren voor het eerst een vlag en tas buiten zag hangen moest ik toch wel even huilen, ik schrok van mijn eigen reactie. Dan komen de eerste berichten op facebook....weer even slikken....ik zag een bericht van een oud klasgenoot van Max, heel trots met de vlag op de foto, alle reden om heel trots te zijn, wat 6 jaar gymnasium is niet niks en daar mag je ontzettend trots op zijn. En toch voelde ik een steek, deed het pijn.

Steeds meer berichtjes zag ik en ook appte vrienden van Max mij om hun goede nieuws te vertellen, iets wat ik ze gevraagd had, want ik voel echt betrokken bij deze groep mensen. Ze hebben stuk voor stuk een plekje in ons leven of ze willen of niet. Natuurlijk heb ik deze kanjers gefeliciteerd want ik ben echt trots op ze allemaal, ze hebben het geflikt, ze zijn klaar op Trevianum. Ze gaan uitvliegen.

Ik weet zeker dat Max ook geslaagd was, ik weet zeker dat hier ook een vlag en een tas buiten had gehangen en dat we komend weekend hier een groot feest hadden. Ik weet zeker dat als Max een bepaald punt moest hebben voor een vak en dat met 0,2 punt niet had gehaald dat hij ook gebaald had als een stekker en echt heel boos was geworden. Maar hij vol goede moed dat herexamen ging maken en alles en iedereen eens even een poepie ging laten ruiken. Dus voor de jongeren die her moeten doen, jullie kunnen het!!! Ik weet niet welke studie hij had gaan volgen, waarschijnlijk iets in de techniek, dus een TU had voor de hand gelegen. Helaas blijft Max wel altijd op Trevianum en komend jaar zijn er gelukkig nog een paar dierbare vrienden die ook nog een jaartje bij hem blijven. Dat is een kleine pleister.

Dat maakt het voor mij allemaal nu zo dubbel moeilijk, ik moet deze periode los gaan laten, trevianumtijdperk is klaar. Ik weet niet wat al zijn vrienden gaan doen, kan niet meer op de site kijken waar ze mee bezig zijn, weet niet meer welke stappen ze gaan maken. Dat is weer een afscheid, ik ben afscheid nemen een beetje moe. Dit klinkt misschien heel zwaar en dat is niet mijn bedoeling maar het is wat ik nu voel.

Ik heb de vraag gekregen van klasgenoten of wij naar de diplomauitreiking komen, dat heeft me even aan het denken gezet en nee we komen niet.....we horen daar niet....Max krijgt geen diploma en jullie allemaal wel, jullie verdienen dat diploma en die avond moet in het teken van jullie staan. Wij hebben onze avond, ons moment met jullie voor Max gehad en gedeeld, deze is alleen voor jullie!!

Wat ik alleen nog kwijt wil dat ik nogmaals de jongeren die geslaagd zijn echt wil feliciteren, ik jullie een hele fijne vakantie toewens en al het geluk en succes met de verdere stappen die jullie nu gaan zetten.....