Stuck in a moment.....

You've got to get yourself together .
You've got stuck in a moment.
And now you can't get out of it.
Don't say that later will be better.
Now you're stuck in a moment.
And you can't get out of it.

 And if, and if the night runs over .
And if the day won't last.
And if your way should falter .
Along the stony pass.
It's just a moment, this time will pass.

Dit is een stukje tekst uit een liedje van U2, dit omschrijft zo goed hoe ik me voel. Ook ik "stuck in a moment and can't get out of it".Na het overlijden van Max zit ik in een soort cocon, een cocon die helemaal gevuld is met Max. Ik draag hem zo bij mij dat er momenten zijn dat ik gewoon over hem struikel. Ik weet dat ik het doe, mijn omgeving ziet dat ik het doe en er zijn echt wel momenten dat ik" Max op mijn rug draag" maar zo gauw ik uit dat moment stap slokt hij mij weer helemaal op. Ik kan het niet loslaten. Vandaar dat ik deze tekst zo toepasselijk vind. Time will pass of ik wil of niet. 

Het is voor mijn omgeving soms heel lastig, ze zien de strijd die ik voer en krijgen me er niet uit. Mijn leven was mijn gezin, mijn kinderen. En nu.....nu is mijn huis leeg..... Max is er niet meer en komt ook niet meer en Job is zijn leven op aan het bouwen in Tilburg, doet dit echt heel goed en is volwassen geworden, heeft mij nu op een andere manier nodig, ik hoef niet meer voor hem te zorgen. Dus in een klap is mijn gezin waar ik voor zorgde weg.

 Ik realiseer me steeds meer dat mijn leven voor 29 oktober 2016 bestond uit mijn werk, mijn werk was heel belangrijk voor mij, ik vond mijn werk echt leuk en genoot van het verzorgen van mijn lieve bewoners. Ik was goed in het regelen en nam graag taken op mij, niets was te veel. Buiten mijn werk bestond mijn leven uit mijn gezin, alles draaide om het gezin, mijn kinderen waren en zijn mijn alles. Ook daar was niets te veel voor en alle vakanties, vrije dagen of wat dan ook stonden in het teken van de kids. Als mijn jongens het leuk hadden was ik een gelukkig mens. Verder hadden Jos en ik het fijn, we begonnen net met het maken van korte stedentripjes omdat de jongens nu best 2 nachten alleen konden blijven, we hadden weer oog en tijd voor elkaar. De overige vrije tijd besteden ik aan onze vrienden, lekker koken voor vrienden, kaartavondjes, gewoon als het maar gezellig was, ook daarin was niets mij te veel. Dat was mijn leven, soms kon ik even wat tijd voor mijzelf vrijmaken om een boek te lezen, heerlijk helemaal je zelf verliezen in een boek. Dat was mijn rust moment, dan kan de wereld om mij heen instorten dan had ik het niet in de gaten, ik zat in mijn boek.

Al deze dingen ben ik kwijt, mijn werk is niet meer het werk wat het was, ik ben het gevoel kwijt, ik krijg het niet meer geregeld en zie het niet meer. Mijn gezin is veranderd, Job heeft geen tijd en zin om leuke dingen met zijn ouders te doen, hij heeft zijn leven in Tilburg en als hij naar huis komt gaat hij met zijn vrienden hier op stap. Iets wat hij ook zeker moet doen, hij heeft recht op zijn eigen leven. Job heeft natuurlijk afgelopen jaar al iets heel bijzonders met mij gedaan, een weekje Kreta dat neemt niemand mij af Jos en ik zijn elkaar ook kwijtgeraakt, ieder verwerkt dit grote verdriet op zijn eigen manier en heeft zijn eigen behoefte en dan raak je elkaar wel eens kwijt. Dan word je boos, teleurgesteld, gekwetst maar je weet ook dat de ander dit niet extra doet ook die ander is aan het overleven. Ook die ander is "stuck in a moment".

Stuck in a moment.....volgens mij is het tijd om uit dat moment te stappen en om eens echt te voelen en rouwen om alles wat ik verloren ben, om eens echt te rouwen om Max en om dan een te gaan kijken welke richting het leven mij gaat geven. Ik heb hele mooie lieve mensen om mij heen , die met mij in het moment zitten maar die ook met mij iedere stap gaan zetten. Gisteren was weer een heel mooi voorbeeld van, ik zat te eten met mijn nicht en zus en na het eten zijn mijn nichtje en ik nog gebleven om even te praten en wat te drinken. De eigenaars van deze Griek zijin zo'n lieve mooie mensen die altijd met mij mee leven, gisteren dus ook. Ze zaten daar met nog wat lieve bekenden van mij en we hebben samen gehuild, samen gepraat en ik weet zeker dat deze mensen allemaal op hun eigen manier iedere stap die wij zetten een stapje met ons mee lopen. Ze zijn er allemaal op hun eigen bijzondere manier. Dit soort mensen zorgen ervoor dat ik soms uit het moment stap en me even weer mens mag voelen.

Ik zal altijd in het moment blijven, die 29 oktober 2016 heeft mij voor altijd veranderd, heeft een stukje van mij afgenomen, heeft een leegte achtergelaten die niets of niemand kan opvullen. Dus dat zal ik altijd bij mij dragen, dat wil ik ook altijd bij mij dragen. Dat neemt niemand mij af, maar ik mag het wel delen, ik mag me kwetsbaar opstellen en hoef niet altijd leuk te zijn. Het leven is ook niet altijd leuk, geloof me op dit moment leef ik dus leuk is nog ver te zoeken. Maar ik ben wel klaar om uit de cocon te komen. Ik ben klaar om te zeggen ik heb een zoon verloren, hij was veel te jong en het is zo oneerlijk en ik mis hem iedere seconden van de dag. Dus nee ik ben niet altijd leuk of gezellig want ik ben een rouwende moeder. Maar ik ben ook nog gewoon Marie-josé en heb het wel nodig om soms dom te lachen en gek te doen want anders zou ik deze pijn niet kunnen dragen. Lach met mij, huil met mij, sla een arm om mij heen of schop me onder mijn kont want dat zijn de dingen die ik nodig om uit mijn veilige cocon te komen