16 november 2016

Op 16 november 2016 krijgen we uiteindelijk het bericht dat het OM een onderzoek gaat instellen tegen de jeugdsoos waar Max de avond van 28/29 oktober is geweest. Die dag kan ik me nog zo goed herinneren. Het was de verjaardag van Job, hij werd die dag 18 jaar. Ik zat in de auto toen ik het telefoontje van het OM kreeg met deze mededeling. Nu bijna 2 jaar verder is het onzderzoek allang afgerond en staat eindelijk de rechtszaak voor de deur, nog 3 weken als het goed is.

Ik neem jullie me naar die 16 november 2016 en periodes daarna om een beeld te geven wat het onderzoek en alles erom heen deze maanden met ons heeft gedaan.

Stuk uit mijn dagboek:

Eindelijk krijgen we bericht van de politie, het OM heeft een beslissing genomen, ze starten met het onderzoek. Er wordt een team van 6 man op de casus gezet en ons nieuw aanspreekpunt wordt een familie rechercheur. Op het moment dat het OM mij belt met deze mededeling begint mijn lijf weer te trillen, de spanning is voelbaar en ik word misselijk. Aan de ene kant ben ik blij en opgelucht aan de andere kant voel ik ook de paniek en angst toeslaan, wat gaan ze vinden, wil ik dat wel allemaal weten, jouw krijgen we hiermee niet terug. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en ik vind nog steeds dat er iemand gestraft moet worden voor de misstanden. Als jij die avond gewoon cola had gedronken was je gewoon thuis geweest en was dit allemaal niet gebeurt. Waarom heb je niet gewoon cola gedronken of maar 2 pilsjes?  Pff Max ik weet dat deze vragen niet relevant zijn maar ik probeer alles te begrijpen. Ik weet ook dat jij niet geweten hebt wat alcohol met je zou doen, je had nog nooit zoveel gedronken. Iemand moet zijn verantwoording nemen voor deze overtredingen. Gelijk realiseer ik me ook dat dit betekent dat het voorlopig niet stopt, waarschijnlijk blijven de komende maanden onzeker en pijnlijk en kan ik niet beginnen met het echte rouwen. Iedere keer als er een bericht komt, als de politie belt of aan de deur staat, als er nieuws is of wat dan ook komt alles weer naar boven. Dit is iedere keer een marteling die ik moet nemen om gerechtigheid te krijgen.

De volgende dag komt de politie samen met de rechercheur om ons de verdere gang van zaken uit te leggen, de politie zal op de achtergrond aan de zaak meewerken maar is niet meer ons aanspreekpunt. Dit vind ik erg jammer, zij heeft ons erg geholpen en gesteund in de afgelopen weken en is altijd heel eerlijk en oprecht geweest. Echt een goede agent. En daar staat ineens een rechercheur voor ons, een echte sjeng met maastrichts accent. Een grote vent niet typisch een politieagent. Ik moet even wennen maar al snel merk ik dat het een prettige man is om mee te praten dus ook dit komt wel goed. Laten we eerlijk zijn het is belangrijk dat je een goed gevoel hebt bij de rechercheur die de zaak behandeld.

Ze gaan beginnen met je vrienden te verhoren. Dit gaat nu officieel op het bureau plaats vinden. Hier schrik ik wel even van, die kinderen hebben ook al genoeg meegemaakt en dit gun je hun ook niet, gelukkig legt de rechercheur mij uit dat de kinderen juist heel graag hun verhaal willen doen en mee willen helpen aan het onderzoek, Dit stelt me iets gerust. Pfff zo triest voor iedereen bah zo oneerlijk, dit mag je niet meemaken, dit is onmenselijk. Verder gaan ze proberen alle stappen van jouw te achterhalen, dus vanaf het moment dat je de 28^ste hier is vertrokken tot het moment dat je de 29^Ste op de autoweg bent aangereden. Ze willen echt een grondig onderzoek. Gelukkig is Jos er, want die had in je telefoon gezien dat je de locatie aan had staan, daardoor kon je alle stappen die je de afgelopen periode had gezet zien, Google slaat die op. Mijn kind was stomdronken en verdwaald en niemand dan ook niemand van de volwassenen bij de jeugdsoos heeft een seconde gedacht goh misschien is het niet verstandig om die jongen in die toestand alleen naar huis te laten gaan. 

Je telefoon wordt weer in beslag genomen, dit roept weer onrust op, waarom moeten ze de telefoon weer hebben….ze hebben de telefoon toch al meer dan een week gehad….wat moeten ze nu nog zoeken…..wat als ze wat vinden….wat als ze iets wissen.

Gelukkig geeft Jos aan dat dit voor ons heel lastig is omdat de telefoon zoveel kostbare info voor ons bevat. Er wordt ons toegezegd dat ze de week maar max 3 dagen houden, die belofte komen ze na, ze halen de telefoon vrijdag op en hij wordt zaterdagavond weer teruggebracht.

Verder loopt het onderzoek nog en zijn ze puzzelstukjes aan elkaar aan het leggen.

We hebben de bloeduitslagen opgevraagd voor het onderzoek en worden gebeld door het AZM met de vraag of we alleen de bloeduitslagen of ook het medisch dossier willen hebben. Ik weet het even niet, gelukkig neemt Jos de beslissing en geeft aan dat hij alles wilt hebben. De persoon van het AZM waarschuwt me wel nog even met de mededeling dat dit een pijnlijk en heftig rapport is om te lezen. Jos en ik hebben het er even over en op dat moment besluit ik dat ik het rapport niet wil lezen, ik wil niet weten wat jij allemaal mankeerde, pff ik raak al ik paniek bij het idee. In zo’n rapport staat natuurlijk echt alles en gelijk roept dat weer vragen bij mij op. Had je pijn….was je bij bewustzijn….hoe ben je onder de auto gekomen……pfff waarom jij……waarom wij bahhh wanneer houdt dit op. De dag erna ligt het rapport in de brievenbus, ik zit aan de grote tafel met de envelop in mijn handen, en voor ik het weet maak ik hem open en begin ik te lezen. Pffff dit is heftig, ohh Max wat verschrikkelijk… Er stond ook in dat je op je buik op de vluchtstrook lag, hoe kan dat, hoe ben je daar terecht gekomen? Wat een afschuwelijk rapport om te lezen, maar een ding geeft me wel rust ik snap nu waarom ze niet meer gereanimeerd hebben, boh Max hoe erg het klinkt maar je was echt niet meer te redden. Ik had gewild dat ik iets van jouw letsels, verwondingen wat dan ook had kunnen overnemen, echt kerel ik had alles gegeven om je nu nog bij ons te hebben maar dit was echt niet meer te redden. Door dit rapport wil en durf ik met de ambulancebroeders te gaan praten, ik app mijn vriendin om een afspraak te plannen. De neef van haarwerkt namelijk bij de ambulance dus die kan ons contact brengen met de broeders die de bewuste nacht aanwezig waren.

De afspraak wordt gemaakt en ik heb nog een dikke week om me hierop voor te bereiden.

Inmiddels is het begin2017

Het onderzoek loopt nog steeds hier hebben we geen invloed op.

We hebben besloten om bezwaar te gaan maken tegen de beslissing van de gemeente, want het is absurt dat ze hun maatregel hebben ingetrokken, Max we laten het er echt niet bij zitten, iemand wordt gestraft er komt gerechtigheid. Ook hebben we een gesprek met het OM aangevraagd om te praten over de zaak en om te kijken hoe het nu verloopt en onze kansen zijn. Daarbij hoop ik dat als de officier ons ziet dat het dan ook iets helpt in de hele zaak.

Eerst hebben we een gesprek met de kinderarts, de arts die de bewuste nacht alles heeft geprobeerd om jouw in leven te houden. Ik vond het verschrikkelijk om het AZM binnen te lopen, echt Max  wat een zware weg was dat. Het gesprek zelf was op zich niet vernieuwend we wisten eigenlijk al alles en hij kon dit alleen maar bevestigingen. Ondanks dat merk ik toch wel dat ik na het gesprek er meer last van heb gehad dan ik toegegeven heb, bij ieder gesprek sterf je opnieuw voor mij, steeds opnieuw moet ik die afschuwelijke nachtmerrie weer meemaken, ik moet het, ik wil het maar de pijn wordt steeds ondragelijker. Het blijft zo onwerkelijk, zo oneerlijk, ik voel me zo boos, schuldig machteloos, heb ik gefaald als moeder, heb ik je in de steek gelaten, heb ik je al vaak genoeg gezegd dat ik echt van je houd en dat je mijn alles bent? Wat had ik graag alles anders gedaan Max, maar ik weet niet hoe.

Daarna door naar het OM. 

Ik merk dat mijn irritatiegrens heb bereikt, ik weet niet waar het aan ligt maar ik vind steeds minder mensen leuk en kan steeds minder van  mensen verdragen.

We moeten even wachten en ik voel de onrust in mijn lijf opborrelen wat als er slecht nieuws gebracht wordt, hoeveel kan ik nog hebben. Boh Max mijn boosheid wordt alleen maar groter, ik wil ze zo graag door elkaar schudden en ze laten zien wat ze hebben gedaan. Het was een helder duidelijk gesprek en ik ga dan ook met gemengde gevoelens weg. Het was erg fijn dat ze betrokken zijn en dat ook laten merken maar om een een of andere reden heb ik er een heel slecht gevoel bij. We gaan deze slag niet binnenhalen zegt mijn gevoel. Doodmoe gaan we naar huis, toch wel een beetje verslagen.

16 februari eindelijk goed nieuws……….het OM gaat vervolgen……..de voorzitter  wordt opnieuw verhoord als verdachte in een strafzaak……….Max alweer sterf je op dat moment……..gelijk voel ik adrenaline door mijn lijf gaan……..rechtvaardigheid……….maar ook zo boos ze hebben gewoon hun verantwoordelijkheid niet genomen het is nu een feit……….Max zij hadden dit kunnen voorkomen……..het is zo zinloos geweest………..één telefoontje………..een taxi…………een ritje naar Born.

Dit was 16 februari 2017.........nu 22 augustus 2018 staat de zaak eindelijk voor de deur.....ik ben er nu al ziek, misselijk, strijdvaardig maar ook doodsbang voor.