Wat zeg je dan?

Steeds vaker kom ik er achter dat het soms lastig is om op simpele vragen antwoorden te geven.
Een simpele vraag als "hoe gaat het met je? " is ineens heel beladen, want wat zeg je daarop? Wil je de waarheid weten of is het een beleefdheidsvraag? Vaak merk ik dat mensen niet goed weten wat ze met de waarheid aanmoeten, wat moeten ze daarop zeggen, wat zeg je tegen iemand die eerlijk antwoord dat het k.t gaat en het nog steeds iedere dag overleven is. Ook ik zou niet weten wat ik daarop zou moeten antwoorden, maar dat is wel mijn gevoel dus het eerlijke antwoord. Dus vaak antwoord ik op de vraag hoe het met me gaat  met "wat denk je"of "het moet maar".

Dan de vraag hoeveel kinderen heb je?" daar kan ik gewoon zonder moeite op antwoorden 2 jongens, maar meestal komt dan de vraag "wat leuk hoe oud zijn ze? Die ligt dan weer wat anders, die vind ik lastig, zeg ik gewoon 15 en 18 jaar of leg ik de situatie uit? Willen mensen horen dat ik een zoon van 18 jaar heb en er eentje had die helaas maar 15 is geworden? Dus meestal houd ik het maar bij 18 en 15 jaar dan lieg ik niet en hoef ik niet alles uitleggen en voelen mensen zich niet bezwaart door hun vraag.

Sinds Job op kamers zit en studeert krijg ik vaker de vraag of het de eerste is die uit huis is en studeert. Ja Job is de eerste en de laatste is dan mijn antwoord meestal, dat antwoord voelt zo kil zo vreemd want mensen gaan er dan vanuit dat Job geen broertjes of zusjes heeft en dat klopt niet hij heeft een broer......hij had een broer. Maar als ik de waarheid vertel dat we al afscheid hebben moeten nemen van een kind, dat onze Max ons huis, ons leven voorgoed heeft verlaten dan schrikken mensen, krijgen ze medelijden met Job en is het gesprek snel afgelopen. Dus ja ik antwoord dus met dat Job onze eerste en laatste is die uit huis gaat.

Zo zijn er nog heel veel voorbeelden van vragen die mensen goed bedoeld aan je stellen, iedere dag weer. Door die vragen moet ik iedere dag nadenken over de antwoorden, wat wil ik wel zeggen en wat niet. Wat kan diegene die het me vraagt aan en wat niet, is het een bellefdheidsvraag of ie diegen echt geïnteresseerd. Maar ook hoe voel ik me, wil ik het wel vertellen of denk ik laat maar? Op die manier ben ik continu bewust en onbewust bezig met uit te leggen hoe wij ons voelen, hoe ons leven er nu uitziet en wat er is gebeurt, want of ik nu wel of niet het hele verhaal vertel het roept gelijk het gemis, het verdriet en de pijn op.

Het is zo raar dat simpele vragen die we allemaal iedere dag aan willekeurige mensen stellen ineens een diepere, andere betekenis of gevoel oproepen. Vragen waar ik zelf ook nooit bij heb stil gestaan, vragen die ik ook gewoon stel aan mensen. Wat ik nu wel geleerd heb is dat ik ze alleen maar vraag als ik oprecht het antwoord wil weten, ik stel ze niet meer uit beleefdheid maar uit belangstelling, want ik weet nu uit ervaring dat vragen om het vragen totaal geen betekenis heeft. Stel geen vraag als je het antwoord niet wilt horen en neem genoegen met het antwoord wat je krijgt.