Ik ben zo moe, zo moe om ook maar wat te doen, al maanden ben ik moe en het lijkt maar niet minder te worden. Ik ben moe om te denken, moe om te voelen, moe om te proberen. Ik ga door en ik zal ook echt niet opgeven maar ik ben wel echt moe.
Het is zo bizar dat je leven in een jaar tijd volledig op z'n kop staat, dat je buiten het afschuwelijke verlies van je kind ook nog jezelf helemaal kwijt bent. Totaal geen grip meer hebt op je leven, of eigenlijk er achter komt dat je daar nooit grip op hebt gehad. Ik weet echt niet meer wie ik ben, wat ik wil, wat ik leuk vind of wat dan ook. Nu bijna een jaar verder kom ik erachter dat het leven echt nooit meer het zelfde word, dat ik alles opnieuw moet gaan ontdekken, mezelf opnieuw moet leren kennen.
Zoals ik al eerder heb geschreven, zijn we veel vrienden van voor het overlijden van Max kwijtgeraakt, ook dat verlies moet ik verwerken en moet ik loslaten. En als ik iets slecht kan is het loslaten. Dat stuk van mijn leven ben ik kwijt, dat is een stuk van wie ik was.
Ook op mijn werk is alles anders, ik heb geprobeerd om een paar uurtjes per week naar het werk te gaan, helaas is dat niet gelukt, ik voelde me daar niet goed bij en werd daar heel onrustig van. Ik zou vorig jaar met een opleiding beginnen, iets waar ik echt veel zin in had maar ook dat zit er voorlopig niet in. Ik merk dat ik weinig tot niets te geven heb en in mijn vakgebied heb je dta toch echt wel nodig, daarbij moet ik me nu echt eerst op mijzelf focussen.
Over 11 dagen is Max 1 jaar uit ons leven gerukt, zonder reden, zonder afscheid. Nog steeds kan ik het niet bevatten, ik beleef alle dagen opnieuw. Max zat vorig jaar in Griekenland, wat had hij het naar z'n zin. Wat ben ik dankbaar dat hij die reis met zijn klasgenootjes heeft mogen maken.
Nu moet ik een herdenkingsbijeenkomst gaan regelen voor Max, ik wil geen herdenkingsbijeenkomst, ik wil Max, ik wil ons leventje weer terug.
Hoe raar is het dan dat je een herdenkingsdienst ben aan het plannen en er eigenlijk bijna niets en niemand nog hetzelfde is als vorig jaar? Dat vonden wij allebei wel heel bizar en confronterend.
We gaan die dag zeker iets doen en gelukkig zijn er lieve mensen die samen met ons die dag door gaan brengen.
Ook school gaat weer iets doen voor Max, ook die gaan een herdenking houden, hoe bijzonder is dat!
Daar ben ik zo door verrast en zo dankbaar voor. Wat ben ik trots, blij en dankbaar dat Max op zo'n mooie, bijzondere school en klas heeft gezeten.
Maar hoe mooi, lief, bijzonder het allemaal is dat neemt niet de pijn, verdriet, gemis en moeheid weg. Voor ons is het nog steeds iedere dag overleven, iedere dag is er eentje!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.