365 dagen........

Het is 365 dagen geleden......1 jaar........

In de nacht van 28 op 29 oktober 2016 kwam jij niet meer thuis van het halloweenfeestje waar je was geweest. Je vader was je vanaf 2:15 uur aan het appe en aan het bellen. Om 2:45 uur maakte hij mij wakker met de mededeling dat jij nog niet thuis was. Ik ben gelijk opgestaan en in kleren gesprongen, we zijn gaan zoeken, naar het jeugdhuis waar jij was geweest, langs je vriendinnetje gereden, ondertussen je straf aan het bedenken voor het te laat komen, ik heb je wel 20 keer gebeld, steeds zonder resultaat....tot.... rond 4 uur je telefoon werd opgenomen, niet door jou maar de door een ambulancebroeder die ons vertelde dat je was aangereden op de A2 en dat we uit moesten gaan van het ergste scenario. We wisten niet hoe snel we richting Maastricht moesten rijden. Eenmaal op de autoweg, rijden we langs de plek des onheils, het volledige onderzoek is nog in volle gang. Dan slaat de paniek nog erger toe. Toen we langs het vliegveld reden voelde ik net alsof alle het leven uit mij werd getrokken, een heel raar akelig gevoel. Aangekomen bij het AZM waren we te laat, je was al overleden. Geen afscheid, helemaal niets, mijn jongen , mijn baby was alleen gestorven, iets waar ik het nog steeds heel moeilijk mee heb. Daar ligt je kind, levensloos op een ziekenhuisbed, dat is de ergste nachtmerrie van iedere ouder, dat gebeurt toch alleen in films, ik weet dat ik nog tegen de verpleging zei dat ze hem wakker moesten maken, maak hem wakker alstublief........doe nou.......Maar helaas dat kon niet meer. Alles daarna gaat als een roest, ik beleef het maar ook weer niet, ik moet beslissingen nemen die geen enkele ouder hoort te nemen, Job is in die nacht in dat uur van kind volwassen geworden...mijn hart brak toen ik Job binnen zag lopen in het AZM. Geen enkel kind hoort dit mee te maken. En ineens komt het binnen, Max is dood......mijn baby is dood......dat kan niet.......dat mag niet......dat dat dat...........

De nacht van 28 op 29 oktober 2017.......
Ieder moment van vorig jaar beleef ik opnieuw. ik voel de angst de paniek die ik die nacht voelde. Het telefoontje met de ambulancebroeder, ik weet nog dat ik hier in woonkamer alleen maar kon gillen, Jos nam de telefoon uit mijn handen en heeft verder met de broeder gesproken. Het wegrijden zonder Job, iets waar ik nu nog heel veel last van heb, ik heb Job gewoon thuis achtergelaten. Ik had wel mijn vriendin gebeld om hierheen te komen, die woonde destijds maar 2 straten verder maar dan nog. Alle telefoontjes die gepleegd heb, iedereen zegt wel ik ben altijd te bereiken, geloof me dat is bullshit, je wilt niet weten hoe vaak ik heb moeten bellen voor ik eindelijk iemand aan de lijn kreeg, het maakte me zelfs niet meer uit wie, als ik m aar tegen iemand kon praten. De aankomst bij het AZM, daar stonden 5 man ons op te wachten, ik wist gelijk dat het goed fout zat. En dan de woorden van de kinderarts , Max is overleden aan zijn verwondingen......in die seconden zakt de hele wereld onder mij uit.... ik zak letterlijk inelkaar.....ze vergissen zich..... het kan niet......niet onze Max.
De minuten, uren daarna zijn net als in een hele slechte film, politie, forensisch arts noem maar op alles gebeurt in de uren in het ziekenhuis. Ik kan alleen maar huilen, gillen en bellen, ik wil het tegen iedereen zeggen, roepen, gillen.... mijn jongen.......
Er moet ter plekke vanalles geregeld worden, dingen waar wij nog nooit over na hebben gedacht dingen waar je ook niet over na hoort te denken.

Alles beleef ik opnieuw, ik voel echt alles weer. Zo raar hoe het werkt, ik kan me niet eens herinneren wat ik vorige week deed, maar deze week, deze dagen, deze uren kan ik je van uur tot uur vertellen.
Zoasl ik al van de week heb geschreven ben ik met mijn zus en mijn lieve vriendinnen de laatste route van Max gaan lopen....wat een bijzondere tocht was dat.....heel heftig.....heel intens.....heel verdrietig maar op een bizarre manier ook heel mooi. Het voelde net alsof hij met ons meeliep.
We hebben ter plekke een wensballon opgelaten en die vloog wel zo mooi, zo ver weg dat er heel lang een lichtje voor Max was. Ik ben zo dankbaar dat ik mensen om mij heen heb die dit met mij hebben willen doen, dit was voor mij heel belangrijk. Heeft het wat opgeleverd, absoluut, ik zou het zo weer doen.

Vandaag gaan we bloemen leggen op de plek des onheils, dit doen met ons gezinnetje alleen. Vanmiddag hebben we een samenzijn met alle onze vrienden en de vrienden van Max. Gewoon thuis bij elkaar zijn. Ik heb lieve kaarten, mooie bloemen en lieve berichtjes gekregen van mensen die aan ons denken, iets wat we heel erg waarderen.

Vandaag ga ik alles weer opnieuw beleven, elke stap zal ik nog eens zetten, gelukkig zet ik ze niet alleen en heb ik lieve mensen om mij heen.

365 dagen...... zonder Max.....het kan niet.....het mag niet.....het hoort niet......maar ik moet