Herbeleven....

Vandaag over 8 dagen is Max 1 jaar uit ons leven.....1 jaar belachelijk. Deze dagen merk ik dat ik alles opnieuw herbeleef. Ik weet precies wat we vorig jaar aan het doen waren en wat de jongens deden. Vorig jaar om deze tijd was ik gewoon mama van 2 levende, pubers. Was mij huis gevuld met pubers en al hun zooi er om heen. En nu een jaar verder.....is het huis leeg....geen pubers meer.....geen zooi....niets.

Vorig jaar  op 21 oktober was Max net een paar uurtjes terug uit Griekenland, Jos had hem die ochtend om 3 uur opgehaald op school. Ik was gewoon werken, had een vroege dienst, ons leven was normaal. Die avond zijn we met vrienden naar het oktoberfeest geweest, naar Dieter Koblenz....wat een geweldige avond was dat...ik in een dirndl, Jos in de lederhöse. Jessica en Raymond bleven bij ons slapen. we hebben nog met z'n alle gegeten en  naar de verhalen over Griekenland geluisterd. Wat had Max het geweldig gehad. Zo mooi om te zien dat je kind volop aan het vertellen is over de reis die hij mee heeft gemaakt.
Max is die avond naar Anne geweest, zijn prille liefde, samen met nog wat vrienden zijn ze bij Anne blijven slapen. Dat appje met die vraag of hij mocht blijven slapen heb ik nu nog steeds.

Die zaterdag de 22 ste hebben we niet veel bijzonders gedaan, gewoon een luie dag in huis.

De zondag zijn Jos en ik weer naar het oktoberfeest geweest. Max bleef thuis Anne zou langskomen.
Die dag heb ik Anne voor het eerst ontmoet, daar sta ik dan als moeder van Max in een dirndl toch wel een beetje aangeschoten van een hele middag feesten in de tent. Mooie eerste indruk.... gelukkig zei Max de dag erna dat het wel mee viel hahhahhhaha.

Het was vorig jaar herfstvakantie dus de kids hadden vrij, ook ik en Jos hadden vrij.
Jos en ik zijn die dinsdag 25 oktober voor 2 nachtjes naar Krakau gevlogen om een wens van mij te vervullen, ik wou heel graag eens naar Auschwitz. Nu terugkijkend denk ik hadden we maar niet gegaan dan had ik nog 3 dagen met Max gehad. Van een afschuwelijke plek uit de geschiedenis, kwamen wij een paar dagen later in onze eigen hel op aarde.

Donderdag zijn we terug gekomen, vrijdagochtend ben ik nog een paar uurtjes gaan werken en daarna met Job gaan shoppen voor kleren voor de bruiloft van Kim. De bruiloft van Kim.......hoe triest is het.....hoe bizar is het.......wat is het leven gemeen.

Max is die avond, de 28ste op z'n fietsje gestapt om 21:50 uur en naar een Halloweenfeestje gegaan. Daar had hij afgesproken met zijn vrienden en vriendinnetje. 2 km van ons huis.....Dag mam, dag pap,  kijk je uit, doe geen gekke dingen en veel plezier, Jaaaaa Mam dat waren de laatste woorden die we gewisseld hebben.....dat zijn de laatste woorden.

De kleinste details weet ik nog zowel uit die week als de week wat gaat volgen, ik herbeleef ieder moment opnieuw. Het rare is dat ik me niets kan herinneren van vorige week of zelfs dingen van gisteren, maar ieder moment uit de laatste week van het leven van Max en de dagen daarna kan ik feilloos benoemen.Wat is het onbegrijpelijk, oneerlijk, de vraag waarom is weer een vraag die ik me ieder uur stel. Nu proberen deze dagen door te komen om zo de 29ste te bereiken......de dag dat ons leven in een seconden veranderen in een levende nachtmerrie....de dag dat voor mij het leven in een klap stil kwam te staan. Ik weet niet hoe ik al een jaar verder ben gekomen, voor mijn gevoel lijkt het net nog gisteren, maar ik heb het gered, wij hebben het gered. Iedere dag is er eentje en verder kijk ik ook niet.