Gisteren hebben we de dag door gebracht met vrienden, familie en vrienden van Max. Het was een mooie, emotionele, drukke, bijzondere dag. Maar het was vooral veel. Veel warmte, veel lieve mensen, veel verdriet, veel gemis.....gewoon veel.
We zijn 's morgens eerst met z'n tweetjes naar de autoweg geweest, de plek waar Max is aangereden. Hier hebben we bloemen neergelegd.
Deze plek roept zoveel verschillende gevoelens op. Het is de plek waar Max is aangereden, het is ook de plek waar dagelijks honderden mensen rijden, het is een plek waar ik soms heel onrustig word en soms juist heel rustig. Het is in ieder geval een beladen plek. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we samnen met vrienden de laatste voorbereidingen voor die middag afgehandeld.
De hele week heb ik alleen maar lopen denken wat doe je op zo'n dag, hoe kleed je zo'n dag aan. Het voelt heel vreemd, vlaaien halen en eten en bij de Jumbo aan de kassa vragen ze je dan ohh bent een jarig of heeft een feestje?? Ja wat zeg je dan?? Ik heb maar gezwegen, ondertussen weet ik dat is beter. Ik heb maar gedaan wat voor mij goed voelt en dat is zorgen dat er in ieder geval iets in huis is.
Er zouden een man of 25 komen om die dag samen met ons door te brengen. Er werd wat gegeten en wat gedronken en daarna keken we met z'n alle naar een hele mooie film van Max, een film over het leven van Max, Jos is hier dagen mee bezig geweest en het eindresultaat was dan ook echt heel mooi. Maar ook heel pijnlijk, zo'n lief, leuk onschuldig manneke, waarom......waarom??
Wat een hoop mooie bloemen, kaartjes en andere mooie gebaren hebben we gekregen waaronder dit mooie schilderij gemaakt door mijn lieve vriendin...
We zijn met een grote groep nogmaals de route gaan lopen en wat dapper van de jongeren dat ze mee zijn gaan lopen, ze vonden het zelf ook fijn om dit te doen. Het voelde voor mij als een grote steun en als een warme deken omdat met deze mooie mensen te mogen doen. Ik realiseer me dan dat de dood van Max zoveel mensen en levens heeft beinvloed, het was dus wel echt een mooi bijzonder kind. Het raakt mij enorm als ik zie wat het doet met de jeugd. Ze zouden dit niet moeten meemaken.
We hebben nog met een wat vrienden gegeten en om 20 uur lag ik gebroken, leeg, moe in bed......1 jaar verder......1 jaar zonder Max.
En het enige wat ik nog steeds niet weet is hoe nu verder.....ik heb echt geen idee.....ik overzie het allemaal niet....misschien eerst maar eens goed slapen.
Vanmorgen was ik pas in staat om de kaarten allemaal goed te lezen, zoveel mooie lieve woorden van steun, dat raakt me dat zijn de lichtpuntjes.
Eentje in het bijzonder, een kaartje gericht aan Max door een vriendin van Max, waarin ze schrijft dat ze een foto en bloemen is gaan neerleggen langs de autoweg voor Max en ze hoopt dat hij ze mooi vindt.....ik ben vandaag gaan kijken.....dit is het mooie plekje wat ze voor mijn jongen heeft gemaakt.....
Ik weet zeker dat Max dit plekje heel erg mooi vind, wat een bijzonder meid is dit dat ze zoiets moois voor onze Max heeft gemaakt, diep respect.
Terugkijkend op de afgelopen dagen kan ik zeggen dat het een emotionele achtbaan was en is, want ik zit er nog volledig in, maar wat was het bijzonder en wat was het een warme deken. Vanaf vrijdag de herdenking op school, de avondwandeling, het samenzijn bij ons thuis is echt als een hele mooie, warme, bijzondere maar ook trieste deken over mij heen gevallen. Wat had Max een mooie, bijzondere groep mensen om zich heen en wat hebben wij die ook.
Hoe mooi, lief en bijzonder alle mooie gebaren, kaarten, bloemen zijn en echt ik waardeer het enorm, werd ik vanmorgen wakker met een heel leeg gevoel, een heel verdrietig gevoel want Max is al een jaar niet meer bij ons en dit is pas het begin van ons leven zonder hem. Ik zit voorlopig nog in de emotionele achtbaan, maar weet nu wel ik zit er niet alleen in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.