Pompen of verzuipen

En dan een jaar en een week later realiseer ik me ineens dat ik op een tweesprong sta.
Het is letterlijk pompen of verzuipen. Dit klinkt misschien heel erg raar dus ga ik het proberen uit te leggen.

Afgelopen jaar heb ik heel stadia's van rouw doorlopen, ik ben boos geweest op alles en iedereen, de wereld was in mijn ogen verrot en eerlijk gezegd vind ik dat nog af en toe. Ik walgde van de blije, vrolijke berichten op fb, niet dat ik het niemand gunde maar pfff moet ik het zien. Ik zocht ruzie, was onredelijk dus echt niet de makkelijkste persoon.

Verder vluchtte ik in alles, we zijn afgelopen jaar 4 keer een paar daagjes of een week weggeweest, allemaal zonder resultaat althans zonder het gewenste resultaat, want ik voelde me nog steeds net zo slecht als van te voren. Dit heeft voor veel frustatie gezorgd, zowel bij mij als bij mijn gezin.
Ik vluchtte in avondjes uiteten met vriendinnen, drie keer de week lunchen alles om maar niet thuis te hoeven zijn. Ook dat hielp eventjes maar zo gauw ik in de auto stapte naar huis viel de paniek, het verdriet en alles gevoelens weer als een deken over mij heen.
Ik vluchtte in de alcohol, ik ben altijd een bourgondiër geweest, maar het het afgelopen jaar zijn de wijnflessen niet aan te slepen, iedere avond zeker een glaasje, alles om even te verdoven.

Ik heb gehuild, nog nooit in mijn hele leven heb ik zoveel gehuild als afgelopen jaar. Echt gehuild totdat mijn lijf er pijn van deed, spierpijn krijgen van huilen het kan echt. Echt ontroostbaar zijn, ik weet nu hoe het voelt en wat het met je doet. Gewoon in paniek raken door je verdriet. Nog nooit zoveel paniekaanvallen gehad, geloof me dat is echt afschuwelijk. Het gevoel hebben dat je geen lucht haalt, pijn op je borst hebben, hyperventileren, zweten en alleen maar huilen. Huilend in slaap vallen en huilend wakker worden.

Ik ben lusteloos geweest, letterlijk niets meer kunnen doen, de afstand van bed naar bank is net te doen maar vraag niet meer van mij, want dat zit er niet in. Zo moe zijn, dat zelfs slapen gaan niet meer lukt. Zowel lichamelijk als geestelijk compleet uitgeput zijn. Rouwen is iedere dag de marathon lopen, zoveel energie kost het.

Ik heb gepraat, uren, dagen gepraat, met vrienden, met huisarts, met psycholoog, met slachtofferhulp noem maar op iedere die wou luisteren kreeg mijn verhaal te horen.
EMDR heb ik gehad om het trauma weg te nemen.

Dus ik heb afgelopen jaar heel veel gedaan maar wat heeft het opgeleverd, nog steeds ben ik doodmoe, lusteloos en voel me zinloos, vind het leven echt niet leuk. Nog steeds ben ik intenst verdrietig, is de pijn schrijnend en met geen pen te beschrijven, nog steeds ben ik boos. Dus er moet iets veranderen.

Dat is de tweesprong waar ik op sta, het is letterlijk pompen of verzuipen.
Verzuipen is geen optie, het zou de makkelijkste uitweg zijn en soms ook wel de fijnste als ik eerlijk ben. Maar geen optie, ik heb Job en Job heeft alleen maar rechten, die heeft recht op zijn moeder. Ik heb Jos, ook die heeft recht op zijn partner, ik heb mijn lieve familie en vrienden die mij niet kwijt willen en er is Max....Max zou nooit willen dat ik zou verzuipen en opgeven. Dus er is dan maar een optie en dat is pompen, want door hobbelen als afgelopen jaar is ook geen optie meer.

Maar hoe ga ik pompen, hoe vind ik weer de zin in het leven, hoe krijg ik weer energie?
Ik heb de eerste stappen gezet, ik ben begonnen met het slikken van medicatie, ik slik antidepressiva en slaapmedicatie, ik ga iedere week langs bij de huisarts om zo te kijken hoe ik me voel en heb iedere week gesprekken met mijn psycholoog. Verder kook ik weer zeker 4 keer per week dankzij hellofresh en wandel ik 2 keer per dag met de hond. Meer zit er ook echt nog niet in, jullie denken dan misschien is dat alles, geloof me dat zijn mega stappen voor mij. Dat zijn de eerste stappen in het leven, die stappen doen pijn, kosten heel veel moeite maar ik zet ze, ik moet ze zetten. Ik ben aan het pompen, het gaat langzaam maar ik pomp en voor het eerst durf ik naar morgen te kijken, voor het eerst durf ik buiten adem te halen. Het is nog een hele lange, bochtige, hobbelige, zware weg maar ik heb de eerste stap gezet.