Bang.......

Sinds het afschuwelijk noodlot van Max merk ik dat ik bang geworden, bang voor alles en niets.
Iets wat heel raar is zeker als je bedenkt dat ik eerder eigenlijk niet echt een bang of angstig persoon was. Ik was niet iemand die bang was in het donker, liep rustig in het donker op straat, vond 's nachts autorijden niet eng, maakte me eigenlijk niet echt druk om zaken, was niet overbezorgd en had vertrouwen in de mensheid.
Dat is nu wel anders.

Ik merk dat ik echt angstig, onzeker en zelfs bang geworden ben. Dat viel me zelf op aan kleine dingen, zoals bang om alleen thuis te zijn, dat vind ik echt niet fijn, het is zo stil en het huis voelt zo kil aan en ik merk dat  mijn gedachte dan beloop met mij nemen.Ik kan dan 's morgens Jos smeken om bij mij te blijven, me niet alleen te laten. Iets wat gewoon belachelijk is maar ik doe het wel. Dus wat doe ik dan vluchten, vluchten naar buiten toe of vluchten in de digitale wereld, TLC en Netflix en Videoland zijn mijn beste vrienden momenteel.

 Ook bemerkte ik het naar Job toe, continu controleren, waar ben je, hoe laat ben je thuis, met wie ga je, hoe ga je, heb je gegeten enz enz. Die jongen werd echt gek van mij, ik sliep echt niet als hij een avondje stappen was en als hij dan ook nog te laat was dan was het helemaal een ramp, je wilt niet weten hoe vaak ik in paniek Jos heb wakker gemaakt. Job is gelukkig slimmer en zegt gewoon dat hij zo rond 5 uur thuis is dan is hij altijd op tijd. Nu hij in Tilburg woont heb ik dat moeten loslaten, iets wat me heel veel moeite kost maar goed het moet. Het heeft mijn relatie met Job in ieder geval verbeterd en hij laat gelukkig op whatsapp zijn online tijd staan waardoor ik nog iets controle en rust heb. Voor Job en mij is het achteraf heel goed geweest dat hij op kamer is gegaan, ik heb hem moeten loslaten en dat had hij echt nodig.

Met autorijden ben ik ook bang geworden, ik reed eerder overal heen , dag, nacht het maakte niets uit, stad, dorp, binnen/buitenland echt ik reed wel, graag zelfs. Nu ben ik onzekerder geworden, zie overal gevaar en merk dat ik slechter kan focussen. Zeker in het donker rijden vind ik niet fijn, ik merk dat ik dan onrustiger word. Ook al bijrijder ben ik bang, ik let continu op en zeg alleen pas op, kijk uit, rijd niet zo hard. Zo stom om te merken dat je bang bent geworden voor de dingen die je normaal gepsproken dagelijks deed.

Het ergste vind ik de angst voor morgen, maar ook die van vandaag of die gisteren. Ik ben bang voor wat de dag gaat brengen, ik heb geen controle over wat er gaat gebeuren en dat maakt mij onzeker, bang dat ik niet alles uit de dag van gisteren heb gehaald,  heb ik wel tegen Job gezegd dat ik van hem houd, ben ik niet wat vergeten. Als ik terug denk aan 29 oktober 2016, dan heb ik helemaal had ik maar dit of had ik maar dat. Sinds die dag kijk ik alleen maar terug en denk ik heb ik wel genoeg gedaan. Bang voor morgen, bang voor het leven. Wat heeft het leven nog allemaal voor mij, voor ons in petto. Kan ik nog wel meedraaien in hethectische leven, wil ik nog wel meedraaien in het hectische leven?  Ik heb geen idee hoe ik het leven  moet oppakken en dat maakt mij angstig.  Alles waar ik in geloofde, waar ik voor ging is ineens niet meer relevant. Niets is zals het lijkt. Iedereen om mij heen heeft doelen, heeft een leven en ik, ik doe maar wat. Ik weet niet meer wat ik wil, wat ik kan, wie ik ben, waar ik sta. Dat maakt mij heel angstig. Volgens mij heeft iedereen een doel, een focuspunt nodig in het leven en ik ben mijn focuspunt kwijt.

Die angst, dat gevoel is zo heftig, het maakt dat je twijfelt over alles en iedereen, mijn vertrouwen in de mensen is echt verminderd, ik ben bang om mij bloot te geven, bang om mensen dichtbij te laten want voor je weet raak ik je weer kwijt. Dus leef ik achter mijn schild, naar de buitenwereld de sterke vrouw die het zo goed doet maar van binnen een onzeker, bang en wantrouwend mensje op zoek naar zichzelf, op zoek naar een leven zonder Max, een leven waarin ze weer vertrouwen krijgt in zichzelf en de boze grote mensenwereld.