Nu 6 december 2017, geen slingers, geen lang zal die leven, geen ontbijt op bed helemaal niets. 17 jaar had jij moeten worden en ik zeg bewust moeten worden, omdat ik het nog steeds iedere dag niet kan bevatten. Ook nu hadden we op 5 december een variatie op pakjesavond, een avondje dobbelen met vrienden. Het was een fijne ontspannen avond, totdat we thuis kwamen, toen brak ik. In eens realisserde ik me weer dat niets normaal is, jij bent er niet en jij zal nooit meer erbij zijn. Nooit meer sinterklaasavond en ook nooit meer jarig zijn. Deze emotie overviel me in een klap, ik was echt uit het veld geslagen. Verdomme jij had gewoon 17 jaar moeten worden, maar je blijft voor altijd 15 en je verjaardag wordt ineens je geboortedag. Het voelt zo raar dat je 17 jaar wordt, 15 jaar was toen je stierf en net een jaar dood bent. Ik moet echt steeds terugdenken en dan heb ik het oh ja moment je zou een maand na je dood 16 jaar worden. 17 jaar.....dat zijn dus nu al 2 verjaardagen die we niet vieren.
Hoe breng je zo'n dag door, wat moet je doen, weer iets wat ik moet invullen maar weet niet hoe.
Vorig jaar was alles nog zo vers, die dag heb ik als een roes ervaren. We hadden vorig jaar de herdenking op school, dat was zo bijzonder, zo mooi, zo warm. Dit jaar wou ik het klein en onder ons houden. Gewoon bloemen brengen naar de plek des onheils, samen met pap en Job lunchen en 's avonds met vrienden een hapje eten. Meer niet. Meer kan ik niet en meer wil ik niet.
Dan is het zover het is 6 december, ik word wakker met een leeg, misselijk gevoel, ik wil het liefst wegkruipen onder de dekens. De lieve berichtjes komen binnen, veel mensen denken aan ons. Ik slik eens en sta dan uiteindelijk toch maar op. Jos is al wakker en Job is naar de tandarts. Ik loop je kamer op, je bent er niet, ik kruip op je bed en voel de tranen komen. Nu eerst maar een kopje koffie, dan douche en stapje voor stapje de dag doorkomen. Samen met Jos ga ik de bloemen leggen bij de A2. Ik loop met lood in mijn schoenen, bloemen voor je 17de verjaardag, je had verdomme je eerste rijles moeten krijgen net als Job, geen bloemen langs de autoweg. Hoe belachelijk is dit, dit is toch gewoon onmenselijk.
Na de bloemen leggen gaan we met z'n drietjes lunchen, ik eet maar proef niets, ik praat en luister maar vraag me niet waar het over gaat. Ik ben aanwezig en daar is alles mee gezegd. Ik ben moe, leeg, op. Na het eten ga ik thuis naar bed, ik moet slapen dan is de dag misschien zo om.
Om 15:30 uur maakt Job me wakker, hij gaat terug naar Tilburg, Jos brengt hem. Mijn Job, mijn lieve grote, stoere Job, wat ben ik trots op die jongen. Ik neem afscheid en besluit om toch maar op te staan. Ik kleed me aan, verzorg me een beetje en wacht tot mijn vriendin me komt halen voor te eten. Eigenlijk heb ik geen zin om te gaan eten, eigenlijk heb ik geen zin in mensen, geen zin in te praten. Ik wil niets. Maar ik ga toch, wegkruipen heeft geen zin, het is er toch de dag komt en gaat toch.
De avond verloopt rustig, het is met moment zelfs even fijn, maar ik voel aan alles dat ik er niet echt bij ben. Hoe lief mijn vriendinnen ook zijn dit is de eerst keer dat ik me leeg blijf voelen en ik het gevoel niet los kan laten. Ik ben er maar ook weer niet.
Eigenlijk is dat het gevoel wat ik heb sinds het jaar om is, ik ben er maar ook weer niet. Ik check niet meer volledig in. Boh Max ik vind het zo veel, eerst het jaar, dan Job z'n verjaardag, dan sinterklaas, jouw verjaardag en nu, nu komen de kerstdagen. Al deze dagen staan in het teken van gezelligheid, familie en gezin, pfff ik word er misselijk van. Ik kan de reklames op tv niet meer zijn, ik word gek in de stad van de drukte en de gezelligheid.
Max blijft voor altijd 15 jaar en wij, wij gaan door worden ouder, vieren ieder jaar kerst en Sinterklaas maar nooit meer zoals het hoort, nooit meer met het voltallige gezin. Ik kan me niet voorstellen dat dit ooit went, ik kan niet voorstellen dat ik ooit weer het echte warme gevoel weer krijg in deze maand. 17 jaar geleden was het een van de mooiste dagen uit mijn leven, ons gezin werd die dag compleet.....nu is er alleen een heel groot gemis.
Het blijft zo zwaar en zo moeilijk. Denk veel aan jullie..
BeantwoordenVerwijderen