Lieve Max

Lieve Max,

Ik had ineens de behoefte om een brief naar jou te schrijven, ondertussen weet je wel dat ik beter ben om gevoelens en gedachte op papier te zetten dan uit te spreken.
Gisteren heb ik weer even met je mogen praten, communiceren of wat het ook is. Je maakte het voor het medium niet makkelijk, je was weer Max op z'n best, eerst de kat uit de boom kijken maar wel plagen. Dit was voor het medium dus een hele uitdaging eer dat je echt liet zien waar ik uit kon maken dat jij het was.

Maar je was er en alweer heb je me dingen verteld die ik niet wist, dingen die jij en ik alleen maar weten en dingen die jij ziet. Het is zo fijn, verdrietig, intens, bijzonder, eng, apart om zo iets mee te maken. Maar wat ben ik blij dat het kan. Deze reading was heel intens, zowel voor mij als voor het medium. Dit maakt alles nog dichterbij, nog intenser, nog mooier en pijnlijker tegelijk.

Vanmorgen werd ik wakker, na een hele onrustig nacht en dacht alleen ik had je nog zoveel willen vragen, ik wil nog zoveel zeggen, ik ben toch nog niet klaar.
Vragen als wat doe je nu de hele dag, hoe ziet het daar uit waar je nu bent, wie is allemaal verder bij buiten oma Riet en opa John want die hebben zich gisteren laten zien, ben je vaak bij me? Dat is eigenlijk een domme vraag want ik weet dat je veel bij mij bent, dat ruik ik dat voel ik, dat merk ik aan de hond. Ik weet nu dat je daar langzaam je draai begint te vinden en het daar fijn is, dat geeft me wat rust, ook denk ik dat gelijk word het dan tijd dat ik ook langzaam weer de draad op ga pakken, ik weet dat jij dat het liefste wilt, ga door, gaa door dat was je boodschap, ben niet bang ik ben bij je. Maar Max ik ben wel bang, want wat als ik het leven weer leuk ga vinden dat mag en kan toch niet. Wat als ik weer een moment van geluk ervaar, wat als ik even niet meer aan je denk? Ik raak nu al in paniek bij die gedachte.

Zo zie je maar jij was altijd de verstandige van ons tweetjes, jij was beter om voor jezelf te zorgen en maakte je minder druk om alles en iedereen om je heen. Dat mis ik nu juist zo erg. Jouw manier van kijk op het leven en de wereld. Jouw gevatte opmerkingen en logisch redeneren. Dat heb ik allemaal niet, helemaal niet zonder jou.

Kerst staat voor de deur, de dagen van warmte, gezelligheid en familie. Het zijn voor mij letterlijk de donkere dagen voor kerst. Weet je nog dat ik altijd op 7 december het huis helemaal in de kerstsfeer omtoverde, het hele huis lag vol dennenaalden en glitters van alle kerststukjes die ik maakten. Jij zei dan altijd mama het hoeft niet zoveel, maar je vond het wel altijd gezellig. Cadeautjes onder de boom, samen met Job raden welke cadeautjes van wie waren en vooral van wie het grootste cadeau was.

Dit jaar heb ik weer een kerstboom opgezet, vind je hem mooi? Ik heb geprobeerd een beetje kerst in huis te brengen, maar het voelt niet zoals het moet. De boom staat naast het schilderij van jou, dat is wel een mooi plaatje. Ben je er met kerst bij? Ga je weer samen met Job naar de cadeautjes kijken? Pffff kerel wat mis ik jou, wat mis ik ons oude leventje. Het was zeker niet perfect, maar het was wel ons leventje.

Max, ik wil je bedanken voor de dingen die je me gisteren hebt laten voelen, zien en hebt meegegeven. Zeg geen sorry meer, jij bent niet fout geweest, vergeet dat nooit. Jij hoeft echt geen sorry te zeggen, nergens voor. Ik beloof je dat ik de vervelende vraag niet meer zal stellen, het laatste wat ik wil is dat jij je nu rot moet voelen. Weet dat er geen minuut, geen uur, geen dag voorbij gaat dat jij niet in mijn gedachte ben. Dat ik zielsveel van je houdt en dat ik weer ga proberen te gaan leven, dit ben ik naar jou, naar Job, naar papa en naar mijzelf verplicht. Ik hoop dat ik op jou hulp mag rekenen, samen kunnen wij alles aan.

Sexy Maxy, je bent mijn goudstukje en dat zal je altijd blijven. Wie was, zal nooit vergaan........