Scheveningen

 Afgelopen week een spontane actie een dagje Scheveningen met een vriendin. Even uitwaaien aan het strand en even niets moeten alles mogen. Dat was het plan. En ik moet eerlijk bekennen dat is gelukt. Het dagje werd een dag en een nacht want de wijn smaakte goed.

Voor het eerst sinds het overlijden van Max ben ik weer eens ouderwets een avondje op stap geweest. In een stad/plek waar niemand mij kent en ik even gewoon Marie-josé mag zijn. Samen met mijn vriendin was ik dus naar Scheveningen afgereist, met de trein eerst naar Den Haag, daar geluncht bij Jamie Oliver( als we het doen dan doen we het goed) en toen met de tram naar Scheveningen.

Hoteltje gezocht en na even bijkomen en opfrissen de Pier op. Hapje eten en hoppa de pianobar in. Wat een top avond heb ik gehad, echt weer even ouderwets gedanst, gezongen, gelachen en gedronken. Het was de eerste keer dat ik even niet aan Max heb gedacht, de eerste avond in bijna 14 maanden. Ik was even weer Marie-josé van voor 29 oktober 2016. Zo raar maar ook tegelijk zo fijn omdat even te hebben mogen voelen. Dat betekent dat er ergens onder de lagen pijn, wanhoop, verdriet nog iets zit van de oude ik. Die oude ik was erg uitgelaten om weer even zich te mogen laten zien. En ik heb er van genoten. Het voelde goed.

Na een kort nachtje 's morgens nog even een strandwandeling en een mooi hart getekend in het zand voor Max, ja toen was hij er weer en het was mooi en fijn om daar op dat strand in de kou, regen en wind samen dit gevoel te beleven. Max is altijd bij mij, maar het was net of hij mij dit even gunde alsof hij zei Mam ga eens lekker uit je dak, maak lol, geniet, lach, ik ben bij je.

Nu terugkijkend op dit uitstapje heb ik hoop gekregen, hoop dat er misschien toch licht is aan het eind van de tunnel. Voor het eerst kijk ik niet terug met spijt of schuldgevoel over het feit dat ik genoten heb of gelachen heb. Voor het eerst heb ik echt oprecht een fijne dag gehad en ik durf dat hardop uit te spreken.Zou dit dan een eerste stap zijn geweest in het terugkeren in het leven. Ik heb echt al vaker mooie, fijne, gezellige avonden/dagen gehad maar dan altijd voelde ik me schuldig en stortte ik in als we weer terug thuis waren of het bezoek weg was en dat is nu voor het eerst niet gebeurt. Het voelde oké. 

Dat wil echt niet zeggen dat ik er al ben, nog lang niet maar ik heb weer mogen proeven van het leven. Wat zou Max trots op mij zijn, wat heeft hij gelachen dat weet ik zeker,  want als ik los ga dan ga ik ook echt los hahahahaha. Max heeft tegen mij gezegd ga door, ga leven en ik ga alles doen om hem die belofte na te komen. Hij leeft dan ook, hij leeft dan verder met mij, door mij en in mij. Dat zal echt met vallen en opstaan gaan. Ik moet letterlijk opnieuw leren lopen, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd, ik heb het gedaan, ik heb het gevoeld en het mag er zijn. Ik mag er zijn.

Nu ik dit zo beschrijf voel het toch wel een beetje dubbel, ik bedoel dit past natuurlijk niet in het beeld van een rouwende moeder, ach schijt aan, jammer dan, daarbij wat is eigenlijk het beeld van een rouwende moeder? Ik ben de moeder van Job en Max en dat blijf ik mijn hele leven maar ik was vrijdagavond weer heel even Marie-josé en geloof me wat had ik dat even nodig.