Jarige Job

Vandaag is Job jarig, 19 jaar is hij al. Pff wat gaat de tijd snel. Ik weet nog goed toen ik zwanger was van Job, wat was ik blij, trots, nieuwsgierig naar het wezentje wat in mijn buik groeide.
Op 16 november 1998 werd het lange wachten dan eindelijk beloond, daar was Job. Een lekker mollig manneke. Vanaf het eerste moment was het liefde op het eerste gezicht. Nog nooit had ik zoveel liefde gevoeld. Job was een makkelijke baby en groeide op als een heerlijk, grappig iets wat onhandig manneke.

Het leven van Job is ook in een klap veranderd, Job is op zijn 17de in de nacht van 28 op 29 oktober 2016 in een klap volwassen geworden. Er ging die avond een puber naar bed en er stond een gebroken jonge man op. echt in een nacht door het afschuwelijk nieuws  in een klap volwassen. Terwijl ik het nu opschrijf voel ik de pijn, dit gun je niemand. Job en Max waren als broers eigenlijk onafscheidelijk, konden niet met en niet zonder elkaar. Waren echte broers en die was hij in een klap kwijt. Job had het gevoel dat hij gefaald had als broer, dat hij het slechte voorbeeld had gegeven, voelde zich daardoor schuldig. Dit hebben we gelukkig weg kunnen nemen bij hem, pffff wat vond ik dat erg, dat wil je toch helemaal niet dat je kind zich ook nog schuldig voelt.

Job zou 2 weken na het overlijden van Max 18 jaar worden. Dit had een groot feest moeten worden, we hadden vanalles gepland en ik had ook echt zin om alles uit de kast te halen voor mijn jarige Job. Dat feest, dat grote feest hebben we niet kunnen houden, we hebben zeker zijn verjaardag gevierd, want je wordt maar 1 keer 18 en daar had hij ook echt recht op. Nu terugkijkend op die verjaardag ben ik blij dat we het zo hebben aangepakt al denk ik soms en voelt het soms heel raar, 2 weken naar het overlijden van Max een verjaardag vieren, dat is allemaal zo bizar. Er zijn dagen dat ik me daar wel eens schuldig over voel en dat ik denk heb ik daar wel goed aan gedaan. Maar het moest Job leeft nog en heeft alleen maar rechten, dus ook recht op zijn verjaardag. Dat had Max ook gewild.

Vandaag is mijn kerel 19 jaar geworden en dit is de eerste verjaardag voor hem en ons dat hij niet meer in huis woont. Hij zit in Tilburg in zijn studentenhuis. Geen ontbijt op bed vanmorgen, geen slingers op gehangen. Wel voor hem gezongen vannacht om 12 uur maar of hij daar zo blij mee was. Morgen komt hij gelukkig naar huis en dan hangen de slingers op en gaat het feest beginnen. Als iemand het verdiend is hij het wel.

19 jaar en wat doet hij het goed, wat ben ik trots op mijn volwassen zoon. Wat doet het pijn om te zien dat hij ook het verdriet en het gemis voelt maar wat leeft hij aan de andere kant zijn eigen leventje. Daar zou ik nog iets van kunnen leren. Job houdt mij de spiegel wel voor en laat zien dat ik door moet leven, dat leven nog iets te bieden heeft. Ik probeer dat ook echt te zien, maar zie het nog niet.  Ik leef op als hij het weekend naar huis kom, daar doe ik het voor.

Onze Job, 19 jaar. Wat een mooie, slimme, lieve, grappige maar vooral sterke jonge man. Vandaag en komend weekend staat in het teken van Job, want na alles wat hij mee heeft gemaakt heeft hij daar alle recht op. Na 19 jaar voel ik nog meer liefde voor mijn kind als het eerste moment dat ik hem in mijn armen sloot.