Herdenking

Pfff wat een weekje, iedere dag opnieuw beleven en dan is het ineens zo ver.
Vandaag een herdenking gehad op school, zo mooi en bijzonder dat ze dit voor Max en voor ons doen.

Ik werd in de herfstvakantie gebeld door de directeur van het gymnasium, hij vertelde me dat ze een herdenking voor Max wilden houden, dat ze op die manier aandacht wilden geven aan het feit dat het bijna een jaar geleden is en dat ze Max niet vergeten zijn. Wij waren hier natuurlijk welkom op. Wat was ik verbaast door deze uitnodiging, school had al zoveel voor ons gedaan dit had ik dan ook echt niet meer verwacht. En natuurlijk zullen wij aanwezig zijn op deze bijeenkomst.

Vandaag is het dan zover, vandaag is de herdenking geweest van Max. Ik kan je zeggen ik ging met een heel dubbel gevoel naar school, ik had namelijk al afscheid van school genomen, dit had ik tijdens de diploma uitreiking van Job al gedaan. En nu moest ik vandaag dus weer terug naar school.
Daarbij is het vandaag een jaar geleden, ik bedoel daarmee vorig jaar was het vrijdag de 28ste, dat ik Max voor het laatst levend heb gezien, dus dat maakt deze dag behoorlijk zwaar.

Ik had geen idee wat ik van deze bijeenkomst moest verwachten, wie zouden er aanwezig zijn, zal wel niet zo druk worden, ik bedoel het leven gaat door voor de meeste en zo hoort het ook.
We gingen met ons drietjes richting school, ik had een dankwoord geschreven, ik wil echt de jongens en meiden bedanken en de school en alle docenten, ze hebben zoveel voor ons gedaan. Nu moet ik eerlijk bekennen ben een betere schrijver dan prater maar goed we zien wel.

Eenmaal aangekomen op school eerst even naar het kapeltje, even een moment van bezinning, ben normaal helemaal niet gelovig ofzo maar het kapeltje op school straalt iets van rust uit. De foto van Max stond er niet meer, die hadden ze weggepakt voor de herdenking, dat was wel even vreemd.
Even rustig staan, adem halen en ik kan weer verder, door naar het kantoor van de directeur.
Daar worden we warm welkom geheten, door hem en door verschillende docenten.
Hij legt ons uit hoe de bijeenkomst uit gaat zien en we volgen hem richting de collegezaal.

De zaal zit bijna vol, wat een hoop leerlingen, vrienden, docenten. Dit had ik echt niet verwacht.
 In de zaal neemt de directeur het woord en begint met een heel mooi verhaal, een verhaal over Max, over het rouwen en over verder zonder Max. Deze man kan echt mooi vertellen en schrijft en geeft mooi weer hoe mensen zich voelen en wat het met ons doet. Daarna speelt een vriend van Max een schitterend stuk op de piano. Wat is dit kind muzikaal, wat knap dat hij dit kan. Je ziet aan hem dat hij het moeilijk heeft, dat raakt me zo ontzettend, een jongen van die leeftijd hoort deze pijn dit verdriet niet te voelen.

Daarna ben ik aan de beurt, wil ik dit wel, kan ik dit wel. Ik moet dit gewoon doen. Alleen kan ik nu niet van dat stomme briefje lezen, dus ik doe maar wat ik altijd doe ik begin gewoon te ratelen.
Ik probeer te vertellen dat ik deze groep kinderen zo bijzonder, zo mooi en puur vind en dat ik zo dankbaar ben voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Wat ben ik trots op deze groep jongeren, wat ben ik trots dat Max deel heeft mogen uitmaken van deze bijzondere mensen. Ook bedank ik de school voor alles wat ze voor ons, voor de jeugd en voor onze oudste hebben gedaan. Het is zo'n bijzondere school.

Daarna sluiten we het officiële gedeelte af en ga we met z'n alle naar de koffieruimte voor een kopje koffie en even na te babbelen. Zo fijn om even samen met de jeugd te praten en te ons verdriet te delen. Gewoon even samenzijn met klasgenoten, vrienden, docenten. En het leek net of Max erbij was, alsof hij deelnam aan deze bijeenkomst. Zoveel mensen die een stukje Max bij zich dragen. Hoe bijzonder is dat.

Terugkijkend was het een mooie, emotionele herdenking met een lach en een traan.

Nu me voorbereiden op vanavond want dan ga ik samen met mijn lieve zus en 2 vriendinnen de route van Max lopen, de route die hem uiteindelijk op de autoweg heeft laten belanden.
Ook dit zal zeker heel heftig worden, maar ik wil en moet dit doen en ben dankbaar dat ik dit met deze mooie mensen mag gaan doen.
Jullie zullen vast de komenden dagen lezen hoe die weg, deze avond is verlopen.