11 maanden.....

We nadere het jaar, een jaar is bijna om. Wat is dat eigenlijk een jaar, als je het zo zegt klinkt het heel lang, maar het voelt als gisteren. Waar is de tijd heen, waarom heb ik het gevoel dat de tijd heeft stil gestaan, althans voor mij, want als ik om mij heen kijk vliegt de tijd en heb ik geen benul van wat er allemaal in een jaar tijd is gebeurt.

Vorig jaar om deze tijd was ons leventje mooi, we waren gelukkig, tevreden, gezond. Max zou bijna met z'n klas op reis gaan naar Griekenland, wat had hij daar zin in. Jos en ik zouden naar Krakau gaan, dat stond al heel lang op mijn bucketlist. Een bucketlist ook die stelt niets meer voor, alles wat ik ooit wenste te gaan doen is nu niets bij wat ik het liefst zou willen. Job genoot van alles wat hij deed. We hadden onze vrienden, we hadden het goed.

Nu 11 maanden verder, Max is er niet meer, Job is uit huis en een deel van onze vrienden van een jaar geleden zijn we kwijtgeraakt. Er zijn hele mooie, lieve mensen voor teruggekomen, maar niets is meer zoals als 11 maanden geleden.

Van alle dingen die ik eerst zo leuk en grappig vond word ik nu boos en verdrietig, ik walg van alle halloweenspullen, feesten, spokentochten noem maar op, terwijl ik vroeger het huis versierden met pompoenen enz. Nu haat ik halloween, ik word boos op alles en iedereen, kan heel slecht tegen het "geluk"van een ander. Dit is zo niet mij, ik was een persoon die juist altijd voor het geluk van een ander ging, als de ander het maar goed en leuk heeft dan was het mij goed en nu, nu kan ik het niet aanzien.

Terwijl anderen zich druk maken over hun herftsvakantie, een halloweenfeestje of wat dan ook, moeten we ineens gaan denken over wat we gaan doen op 29 oktober, wat ga je doen op de sterfdag van je kind? Ook daar is geen handboek voor, daar kan je niet even voor google of op pinterest zoeken. Wie denkt er ooit over na dat je de sterfdag van je kind moet herdenken of hoe zeg je dat.

Foto's verzamelen,  15 jaar films van Max bekijken, het leven van Max is ineens nog maar een dvd, het is ineens een beeld op een scherm. Nu 11 maanden verder doet het nog steeds zo'n pijn om die beelden te zien, krijg ik nog steeds kippenvel als ik z'n stem hoor en word ik nog steeds misselijk als ik z'n kamer op loop. Over een maand is het een jaar, 1 heel jaar zonder mijn Max en nog iedere dag vraag ik me af waarom, waarom!!!

Ik heb nog een maand te tijd om te bedenken hoe we deze dag gaan inkleden, nu heb ik allerlei ideeën maar geen is goed genoeg, niets is goed genoeg. Komende weken zullen pijnlijke weken worden, het is net of ik af aan het tellen ben, eerst tel je op en nu lijkt het of ik aftel, aftel naar 29 oktober. De dag die ons leven in een klap volledig op z'n kop heft gezet, de dag dat mijn leven voorgoed veranderd is, de dag waar de helft van  mij samen met Max gestorven is.