Juridische molen

Afgelopen donderdag een hoorzichting gehad bij de gemeente in zaken rondom het overlijden van mijn zoon en het alcoholgebruik bij jongeren en het beleid hiervan.
Aangezien er nog een strafrechtelijke zaak komt kan ik niet in details treden over deze zitting, ik kan wel vertellen wat het met mij en mijn gezin heeft gedaan.

De dagen voor deze zitting was ik al een blok vol zenuwen, ik had totaal geen beeld van wat ik er van kon verwachten. Zouden de tegenpartij ook aanwezig zijn, of alleen hun advocaat, zou ik het volhouden om alles aan te horen, worden er ook vragen aan mij gesteld? Gelukkig heeft onze jurist ons alles goed en duidelijk uitgelegd maar dan nog maken mijn gedachten mij gek.

De nacht voor de hoorzitting doe ik geen oog dicht, slaappil durf ik niet te pakken want stel je voor dat ik zo duf ben dat ik de helft maar mee ga krijgen. Dus het werd een nacht van veel piekeren, draaien en weer opstaan. Eindelijk breekt de ochtend aan, Jos wordt wakker en blijft bij z'n besluit om niet mee te gaan naar deze zitting, hij kan en wil niet de confrontatie nu aangaan met de tegenpartij. Een beslissing waar ik het zeker achteraf heel moeilijk mee heb gehad. Mijn zus en zwager gaan wel met mij mee. Die ochtend slaat de paniek echt toe, ik kan alleen maar huilen, mijn lieve vriendin komt even langs om me een hart onder de riem te steken en dat geeft me weer wat rust en vertrouwen.

Dan is het zover, we moeten gaan. We rijden richting het gemeentehuis en daar wachten we op wat komen gaat. Ik moet steeds vaker plassen, hoezo zenuwachtig. Daar komen de advocaat en de voorzitter  van de jeugdsoos en voorzitter van de stichting aangelopen. Ik voel me misselijk worden, ik weet niet of ik dit kan. Gelukkig ze lopen door, zeggen niets, hebben me waarschijnlijk niet herkend. Daar komt onze advocaat, samen lopen we naar binnen. Eenmaal binnen dan krijg je dat lastige moment van wachten en toch maar handjes geven. Dan houd ik de eer aan mijn eigen en geeft de advocaat en de beide voorzitters een hand. Ik kan ze alleen niet aankijken, ik wil ze niet aankijken.
Eindelijk mogen we de zaal in en de zitting begint.

Tijdens de zitting mag iedereen zijn verhaal en bevindingen/ zienswijze voorleggen en worden er door de adviescommissie wat vragen gesteld. Ik moet regelmatig slikken en voel de zenuwen door mnijn lijf gieren, ik wil zoveel zeggen, schreeuwen noem maar op maar het is niet de tijd en niet de plaats ervoor. Ik voel boosheid, verdriet, machteloosheid, frustratie en nog veel meer. Dan richt de voorzitter zich tot de ouders, tot mij. Wil ik dit wel horen, waarom praat jij nu tegen mij, laat mij, ook voor hem geldt in mijn belevening niet de tijd en niet de plek. Na anderhalf peentjes zweten is de zitting voorbij en mogen we naar buiten, ik weet niet hoe snel ik buiten moet zijn. Ik wil gillen, huilen, schoppen en slaan. Ik barst in huilen uit. Als ik dit al voel tijdens een hoorzitting wat moet het  dan tijdens de rechtbank gaan? Pffff wat is dit allemaal zwaar en zo pijnlijk. Gelukkig heb ik nu wel een beetje kunnen ervaren wat een zitting betekent en hoe het eraan toegaat, ik heb de advocaat en de voorzitters horen en zien praten, dat is straks niet meer nieuw voor mij, op het gebied ben ik wat voorbereid op wat komen gaat.

Nu terugkijkend op deze dag, heb ik geen spijt dat ik aanwezig ben geweest, voor mijn gevoel had ik daar ook geen keuze in, ik moest daarbij zijn en zou het morgen zo weer doen. Ook al weet hoeveel pijn, verdriet, boosheid het allemaal oproept en hoeveel last ik er  tot op de dag van vandaag van heb, het is het enige wat ik nog voor Max kan en moet doen. Ik ben nu zijn ogen, zijn oren en zijn stem en zijn verhaal van deze afschuwelijke nacht op 28/29 oktober 2016 moet en komt nog naar buiten, al moet ik de laatste steen omdraaien.