Terug van een weekje Kreta

Vandaag zijn we terug van een weekje Kreta. Onze eerste echte vakantie met z'n tweetjes in 19 jaar. Na lang wikken en wegen hebben we besloten om dus toch een weekje weg te gaan. Maar dan moet je kiezen waar naar toe, wat vinden we samen leuk, waar liggen onze behoeftens. Ineens moet je stil staan bij wat je wilt en zoekt.

Het is dus Kreta geworden, de reden daarvoor was dat het een vakantie moest worden waar we heen moesten vliegen, dan kan ik namelijk niet na 2 dagen zeuren dat ik naar huis wil. Verder wou ik zon, zee en strand. En er moest wat te doen zijn 's avonds, ik moest echt geprikkeld en afgeleid worden. Daarbij was het van groot belang dat we ergens heen gingen waar geen herinneringen lagen, dus een plek waar we nog nooit geweest waren.  Voor Jos hoefde deze vakantie niet echt, hij heeft niet de behoeftes die ik heb maar wou dit wel voor mij doen en zag ook in dat ik dit nodig had.

Daar vertrokken we zonder kinderen en zonder hond op reis. Met buikpijn en lood in mijn schoenen stapte ik het vliegtuig in, wat kon ik verwachten, mag en moet ik wel wat verwachten? Wat als ik heimwee krijg, wat als Jos en ik niets met elkaar te bespreken hebben en elkaar echt kwijt zijn geraakt? Al deze dingen gaan door mijn hoofd, hoe vier je vakantie zonder je kids?

Na 8 dagen Kreta kan ik zeggen, ik heb vakantie gevierd zonder kids, gevierd klinkt als een groot woord, ik ben op vakantie geweest zonder kids zo verwoord ik het beter. De dagen in Kreta waren zeker fijn, ik bedoel 30 graden of meer, heerlijk strand, mooie zee, leuke mensen, lekker eten, dat kan toch ieder mens waarderen. Ik heb zelfs weer een boek gelezen, mijn eerste boek sinds het overlijden van Max. Maar iedere dag op het strand zag ik de gezinnen, gezinnen met kleine kinderen spelen op strand, lachen en lol hebben, ouders met hun grote kinderen en vrienden of vriendinnen samen op excursies of 's avonds gezellig eten in een restaurant. Op die momenten voel ik me verloren en dan mis ik Max, dan mis ik ons oude leventje en realiseer ik me dat ik, Jos en Job dit dus nooit meer op onze "oude"manier gaan beleven. Iets als een vakantie plannen gaat ineens volledig anders en moet echt over nagedacht worden.

Ook merk je dat Jos en ik veranderd zijn, we zijn allebei zoekende, naar ons zelf, naar elkaar, naar een leven zonder Max. Ook op Kreta voelde en merkte ik dat, we zijn er samen maar ook weer niet. Ik weet niet goed hoe ik dit beter kan omschrijven, ik zeg altijd we zitten allebei op een eigen eilandje vast in ons eigen verdriet en het omgaan met en op Kreta zijn we bijelkaar even op het eiland geweest, zijn we weer even Jos en Marie-josé geweest. Voor mijn gevoel hadden we dat allebei nodig, even weer een eenheid voelen en zijn. Dat heeft voor mij deze vakantie opgeleverd.

Nu weer thuis merk ik dat het vakantiegevoel gelijk weer weg is, thuis is voor mij nog steeds een hele lege trieste plek. Een plek wat niet meer als thuiskomen voelt. Het enige fijne is dat ik Bono weer naast me kwispelend op de bank heb liggen en Job vrijdag weer naar huis komt. Ik hoop dat ik ergens de kracht die Kreta me heeft gegeven dat ik die hier thuis ook vind, de kracht om weer door te gaan en ergens weer een draad vind die ik kan oppakken. Dat ons huis weer een thuis gaat worden voor mij, het thuis waar Max zich heel fijn heeft gevoeld.

Vakantie 2017, het was een hele ervaring en ik heb het gedaan en gered.