Sinds ik terug ben van Kreta , is de realiteit weer volledig ingeslagen. Ons leven staat weer stil en ik kan er steeds slechter tegen. Leg ik de lat te hoog, verwacht ik teveel, wil ik te snel??
Dat zijn vragen die continu door mijn hoofd spoken, daarbij is het gemis zo ontzettend groot.
Ik mis mijn Max zo erg dat kan ik niet eens beschrijven, verder mis ik mijn "oude leventje".
Na het overlijden van Max is ons leven volledig op zijn kop gezet. Heel dingen zijn veranderd, wij zijn veranderd, onze omgeving is veranderd, mijn werk is veranderd. Niets is meer zoals het was.
Hierdoor heb ik het gevoel echt mijzelf kwijt te zijn, wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik, waar sta ik?
Samen met mijn psychologe ben ik aan het kijken wat voor hulp er verder voor mij mogelijk is.
En dan kom ik er toch achter dat er maar weinig hulp is voor ouders die hun kind verloren zijn. Je hebt de stichting OOk, waar wij zaterdag voor de eerste keer heen gaan en die via contactpersonen en nieuwsbrieven iets steun proberen te bieden, verder heb je rouwretraite maar hier zijn de kosten echt behoorlijk van en is er grote kans dat je niet met gelijk gestemde in een groep zit. Dan heb je de reguliere GGZ maar ook daar zijn maar weinig tot geen mensen met onze problematiek.
Eigenlijk is het toch raar dat er hier in Limburg verder niets is voor ouders zoals wij, ik neem aan dat wij niet de enige zijn die worstelen met dit verlies en met deze gevoelens. Hoe dan andere ouders dat dan? Of is het dan zo dat er niet over gepraat wordt, dat ouders het zelf proberen op te lossen binnen hun 4 muren. Is het dan echt zo dat we in onze maatschappij het nog steeds lastig vinden en een taboe vinden om te praten over deze pijn en deze gevoelens, dat de omgeving vindt dat je nu toch wel de draad met oppakken en dat er daarom maar niets meer gezegd wordt?
Ben ik dan echt de enige die iedere dag het gevecht aangaat en nu zo moe ben dat ik de kracht niet meer heb om het gevecht aan te gaan? Dat kan ik me echt niet voorstellen, maar hoe doen andere ouders het dan? En waarom helpen we en steunen we elkaar niet, wij zijn dan toch als ouders van een overleden kind de enige die begrijpen wat we doormaken en wat we voelen? Ik zou daar in ieder geval heel veel aan hebben. Dit moet natuurlijk wel begeleidt worden door een psycholoog of andere hulpverlener, maar er moet toch vraag naar zijn of ben ik de enige?
Max is nu 319 dagen overleden we gaan naar het jaar toe, al 319 dagen wakker worden met een snijdende pijn, met een leegte die met geen pen te beschrijven is, 319 dagen het gemis en nog steeds voelt het als de dag van gisteren. De pijn wordt niet minder, het gemis wordt alleen maar meer en de chaos in mijn hoofd neemt alleen maar toe. Maar ik ga door, ik vecht iedere dag en overleef nog steeds, maar wat zou ik graag weer eens even leven, even gewoon adem kunnen halen en eens lekker diep zuchten. Wat zou ik graag mezelf weer willen zijn en willen voelen. Iedere dag een stapje soms vooruit en soms achteruit, maar ik zet ze nog steeds. Alleen weet ik nu dat ik die stapjes niet alleen kan zetten maar er hulp bij nodig heb, dit kan ik niet alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.