Landelijke dag OOK

Gisteren voor het eerst naar de landelijke dag van OOK geweest. OOK staat voor Ouders overleden kinderen en de vereninging hiervan houdt jaarlijks een landelijke dag voor ouders en broers en zussen. Met buikpijn en klamme handjes vertrokken we gistermorgen in alle vroegte richting Nijkerk. Wat moet ik van zo'n dag verwachten, wil ik dit wel en kan ik dit wel.

Om 10:15 uur lopen we het congrescentrum binnen, hier worden we netjes welkom geheten en ons uitgelegd hoe de dag verloopt, we hebben nog tijd voor een kopje koffie voor het programma begint dus we lopen richting een tafeltje en pakken ons een kopje koffie. Binnen 5 minuten voel ik de paniek opkomen zette, mijn ademhaling word sneller en oppervlakkiger en het zweet breekt me uit. Wat doe ik hier in godsnaam, ik wil naar huis, dit is een vereniging waar je echt geen lid van wilt zijn, maar de realiteit is dat we wel tot deze groep mensen horen en deze mensen weten wat wij doormaken en ons begrijpen en ons kunnen steunen en tips kunnen geven. Dus even diep ademhalen, eens goed slikken en doorgaan, je kan het. Met die gedachten ga ik de zaal in en neem ik plaats, de dag gaat beginnen.

De dag heeft een vol en strak programma, het ochtend programme bestaat uit een lezing van Dolores Thijs, dit was heel mooi, herkenbaar en ook ontzettend triest. Deze vrouw vertelde haar ervaring en haar verhaal en haar weg naar een leven met het grote verlies. Ze vertelde dit op zo'n prettige, ingetogen manier dat ik helemaal in haar verhaal zat. Ik heb dan ook haar boek gekocht omdat ik denk dat ik daar veel herkenning uit kan halen.

Daarna is er een lunch, even bijkomen van het verhaal van Dolores en eens kijken of we wat contact kunnen leggen met mensen. Ik moet zeggen dat ik dat heel lastig vond, eigenlijk wil ik geen contact met deze mensen, ik wil niet deel uitmaken van deze groep, ik vind het doodeng. Jos en ik gaan samen aan een tafeltje zitten en horen wat verhalen van de mensen naast ons. Pfff zo triest, we zijn echt niet de enige. Hier zijn we samen met geijkgestemden maar ik voel nog steeds een beetje een indringer.

Na de lunch is er een improvisatietheater groep die onze verhalen uitbeelden. Dit was heel confronterend, al deze afschuwelijke verhalen werden zo mooi, zo pijnlijk en zo herkenbaar uitgebeeld. De tranen hebben rijkelijk gevloeid, pfff wat is dit zwaar en oneerlijk. Wat voel ik me verloren, wat voel ik veel en wat zit mijn hoofd vol. Maar tegelijkertijd voel ik zoveel respect en herkenning, deze mensen weten wat wij voelen, delen onze pijn, ons verlies is ineens ook hun verlies en hun verlies is ineens ook mijn verlies. Nog steeds vind ik het lastig als mensen me aanspreken, wil ik mijn verhaal wel vertellen en delen, wil ik hun verhaal wel weten? Ik zit continu in een tweestrijd, aan de ene kant wil ik het uitroepen en mijn verhaal delen met alles en iedereen, aan de andere kant wil ik wegkruipen, gewoon naar huis gaan en weer onder de deken kruipen. Als een zusje haar verhaal gaat vertellen en verteld hoe lastig het voor haar was om haar ouders zo verdrietig te zien en niet te weten hoe ze haar ouders kon troosten en helpen, heb ik het heel erg zwaar, dit is onze Job, ook Job ziet iedere dag onze pijn, ons verdriet, ook Job weet niet hoe hij ons moet troosten. We moeten en mogen Job niet vergeten.

Verder zijn er die middag nog wat workshops, wij hebben deelgenomen aan een gesprek met Marinus van den Berg. Hier hebben we samen met andere ouders gepraat over troost, familie, vrienden en het omgaan met. Dit was opzich wel fijn alleen was de groep te groot en de tijd te kort. Dat was wel jammer want ik denk dat als er meer tijd was geweest er meer uit had kunnen komen. Dan nog een dagafsluiting en we gaan weer richting huis.

Wat heeft deze dag mij nu opgeleverd, heeft het mij wat opgeleverd?? Dat vind ik heel lastig om te zeggen. Ik vond het vooral heel confrontererd om bepaalde dingen te horen, zoals dat de vermoeiheid blijft, dat het echte rouwen pas na een jaar begint, dat het leven nooit meer het zelfde wordt, die dingen weet ik wel maar om ze dan zo te horen is even slikken, wat dan weer wel hoop geeft is dat de scherpe randjes eraf gaan, niet binnen 1 jaar of binnen 2 of 3 jaar maar in de loop der jaren, je kan de pijn en het verdriet ooit weer even parkeren maar het gaat nooit over. Nu zie ik dat nog niet en voel ik dat ook nog niet en ik had zo graag handvaten voor nu willen krijgen, maar die zijn er niet. De eerste jaren is overleven en kleine stapjes zetten, leven van dag tot dag. Eerst moet alles landen en dat is het bij mij nog lang niet, soms zijn er momenten dat ik weet dat Max nooit meer terugkomt maar dan raak ik volledig in paniek, dus het is echt nog niet geland. Ik moet mijzelf de tijd en ruimte geven en opzoek gaan naar iets wat me energie opleverd.

Wat ik nu dus achteraf kan zeggen de Landelijke dag heeft zeker wat opgeleverd, misschien wat ik hoopte of verwachten maar wel een gevoel van ik ben niet alleen en hoef het ook niet alleen te doen. Nog steeds zeg ik dat je niet lid wilt zijn van deze vereniging maar wat ben ik blij dat hij er is. Wat doen deze mensen mooi en goed werk voor ouders als ons.