Inpakken....

Nu ruim een week na de uitspraak, een week waarin ik toch wel even bij ben moeten komen van alles wat er gebeurt is. De publiciteit, de media-aandacht, aangesproken worden op straat en hele lieve berichten die ik de afgelopen week gekregen heb zijn niet dingen die ik dagelijks mee maak en ook wel allemaal heel overweldigend vind. Nu een ruime week later sta ik weer met beide benen op de grond en moet ik eerlijk zeggen gaat het redelijk stabiel met mij. Door alles realiseer ik me dat Max nooit meer terugkomt en de uitspraak ons gelijk heeft gegeven, de waarheid is naar boven gekomen en daar ben ik opgelucht over. Verder heb ik schijnbaar nog een taak te volbrengen hier op aarde, als eerste moet ik mijn taak als mama voor Job weer op mij gaan pakken, iest wat er de laatste maanden toch wel bij in geschoten is. Door laatst met Job een hapje te zijn gaan eten zag ik weer wat voor mooie, lieve, leuke, slimme jonge man hij is en ik veel meer van  hem moet gaan genieten. Dus dat ga ik dan ook maar doen, ik heb geleerd dat het om de kleine dingen gaat in het leven en daar moet je het uit halen.

Ik ben ook begonnen met inpakken.....das even slikken, want dat betekent afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen, verhuizen betekent ook altijd opruimen en wegdoen. Afscheid nemen van ons huis, afscheid nemen van ons huwelijk. Dat klinkt heel veel en dat is het ook, weggooien en opruimen gaat me tot nu toe goed af, maar afscheid nemen is een ander verhaal.
Afscheid van ons huis, het huis wat wij in 2014 hebben gekocht, bloed, zweet en tranen heeft gekost om zo te verbouwen zoals wij het in gedachten hadden. Het huis wat ons gezin veel plezier en gezelligheid zou gaan geven en met momenten ook zeker heeft gegeven. Een huis wat een thuis zou moeten worden voor ons en onze familie en vrienden. Nu 4 jaar later is de ziel uit het huis, is het een huis waar geen warmte, geen gezelligheid meer in heerst maar voor mij alleen maar pijn en verdriet heerst. En toch doet het pijn om afscheid te nemen, wat had ik het allemaal anders gewild en gepland.

Afscheid nemen van spullen, spullen die Jos en ik samen heb uitgezocht voor dit huis, spullen die niet mee kunnen naar mijn "nieuwe"huis. Het zijn maar spullen maar aan alles zit een verhaal, een herrinnering. Wat neem je mee en wat laat je achter? Het zijn uiteindelijk maar spullen.

Afscheid nemen van mijn huwelijk....22 jaar heb ik gedeeld met Jos, 22 jaar heel veel lief en heel veel leed, hoe neem je daar afscheid van? Zo veel moois hebben we elkaar gegeven, zo veel hebben we met elkaar gedeeld en zo erg zijn we elkaar verloren. Mijn huwelijk is altijd voor mij heel veel waard geweest, mijn liefde voor mijn man, voor mijn gezin was alles waar ik voor leefde en ik alles voor deed en nu, nu moet ik het voor mijzelf gaan doen, geen man meer, geen kinderen in huis meer, niets alleen maar Bono (mijn hond) en ik. Ik weet dat het moet, dat we elkaar de ruimte moeten geven, dat we ons zelf eerst moeten terug vinden, maar wat vind ik het verschrikkelijk triest en ook ontzettend eng. Ik houd niet van loslaten en afscheid nemen.

En dan het moeilijkste van alles, de slaapkamer van Max. De kamer die nog steeds in dezelfde staat is zoals hij hem achter heeft gelaten, zijn pyjama nog onder zijn kussen. Ook daar moet ik gaan inpakken. Zijn pyjama moet onder het kussen uit. De spullen moeten verdeeld worden. Allebei hebben we recht op spullen van Max, maar hoe kies je dat uit, wie kiest wat? Eigenlijk wil ik alles zo als het is, wil ik zijn kamer niet veranderen, niet inpakken. Maar het moet, ik heb geen keuze. Dus het weekend gaan we dat samen doen, samen de spullen van Max uitzoeken, inpakken. Ik weet niet hoe we het gaan doen maar het feit dat we het samen gaan doen geeft me een goed gevoel en het klinkt misschien heel zweverig maar ik weet zeker dat Max ons gaat helpen met het maken van keuzes, hij helpt ons bij het verdelen. Max gaat met ons allebei mee, waar we ook naar toe gaan. Maar ik moet eerlijk toegeven ik kijk er als een berg tegen op, Max hoort gewoon hier in zijn kamer, met zijn pyjama onder zijn kussen.........pffff inpakken en........