22 oktober 1990

Op 22 oktober 1990 is het leven van 2 mooie gezinnen en heel veel vrienden in een klap veranderd in een nachtmerrie. Op die dag is een dierbare vriendin van mijn vermoord en een andere dierbare vriendin vermist. Ook zij bleek achteraf die zelfde avond vermoord te zijn geworden, haar lichaam is gedumpt geworden en pas een week later gevonden Ik herinner mij het bewuste telefoontje nog als de dag van gisteren.
Ik was op schoolkamp en werd geroepen dat mijn moeder aan de telefoon was, in die tijd hadden we nog geen mobieltjes. Ik kreeg mijn moeder aan de lijn maar die kon niets zeggen, ze gaf de telefoon aan mijn zus en die vertelde me het verhaal. Ik zakte in elkaar, dat kon toch niet we waren de avond van te voren nog op stap geweest, ik had nog bij haar in de auto gezeten. Dit kon niet!! Maar het was echt waar ze waren vermoord door haar ex vriend en nog een vriend van haar ex.

Heel Echt en omgeving was in rep en roer, iedereen was in schok. Als vrienden zochten we steun bijelkaar. Er werd wel gepraat maar ik denk dat we nu veel meer praten en delen met elkaar als in die tijd. Ik herinner me de uitvaart nog van beide, noog nooit had ik zoveel mensen, zoveel verdrietige mensen bij elkaar gezien. Hun familie gebroken van verdriet, het zusje van eentje was ook een hele goede vriendin van mij, mijn vriendin zo zien was verschrikkelijk. Het rare was dat wij jongeren, want dat waren we toen nog vrij snel na de uitvaart ons leven oppakten, we gingen weer op stap en deden ons ding. Zoals het denk ik ook hoort op die leeftijd. Maar die 22 oktober 1990 vergeet ik nooit meer.

Ik heb gelukkig nog steeds bevriend met beide families, iets wat mij heel dierbaar is. Zeker na het overlijden van Max, hebben zij mij gesteund, zij begrepen als geen ander wat ik doormaakte, wat wij als gezin doormaakten. Mijn vriendin is vooral gefocust op Job, omdat zij als geen ander weet hoe het is om een zus of broer te verliezen, zij weet hoe het is om achter te blijven bij gebroken ouders.

Wat je heel goed ziet is dat we in de loop der jaren anders om zijn gegaan met overlijden en alles wat er mee te maken heeft. Wij als gezin zijn daar open mee omgegaan, hier stond de deur voor de vrienden van Max open om afscheid te nemen, om verhalen te delen, om samen te zijn. De jeugd heeft een grote rol gespeeld bij de afscheidsdienst van Max en ook nu nog voel ik me verbonden met hun. In 1990 stonden de deuren ook open bij de 2 gezinnen, maar wij als jeugd waren niet zo mondig als de jeugd nu, althans ik weet dat ik best bang was om op bezoek te gaan, bang om wat verkeerds te zeggen. De uitvaartdienst van mijn vriendinnen was in de kerk, dus dat was heel ingetogen. Dat is niet te vergelijken met het afscheid van Max. Maar hoe dan ook we hebben allemaal afscheid moeten nemen van een kind, een broer of een zus en dan kan het nog zo'n mooi, zo'n ingetogen afscheid zijn, het hoort niet en niets is dan goed genoeg.

Oktober een maand die ik altijd associeer met Echter kermis, is ineens een maand geworden van afscheid, rouw en verdriet. De laatste week van oktober is ineens een hele trieste week geworden.
3 gezinnen zijn in die week in een nachtmerrie gekomen. De gezinnen van mijn vriendinnen in 1990 en wij in 2016.

Deze week zal er een kaarsje branden voor de drie mooie dierbare gezinsleden die wij allemaal moeten missen. Ik mis mijn vriendinnen, zeker in deze periode denk ik altijd aan ze, of als ik bepaalde liedjes hoor. Ik denk dat het leven mij door deze afschuwelijke gebeurtenis voor een gedeelte gevormd heeft. Ik denk dat ik daarom juist heel veel begrip heb gehad voor de jeugd die hier afscheid kwam nemen van Max, ik begreep wat ze doormaakten en voelden. En wat ze met zich meedragen de rest van hun leven. Het blijft deel uitmaken van je leven dat kan je niet meer veranderen.

Ik mis Max iedere dag dat hangt niet samen aan een datum, maar nu staat 29 oktober wel heel kort voor de deur en dan merk ik toch dat ik weer terug in de tijd ga, ik herbeleef de laatste dagen, de laatste dagen samen met Max. Het blijft belachelijk en het blijft oneerlijk. Dit went nooit het is een deel van mij, het is een deel van wie ik ben geworden en zal altijd een deel van mij blijven.

De laatste week van Oktober zal mijn hele leven lang een week zijn waarin ik stil sta bij mijn vriendinnen die veel te jong ons hebben moeten verlaten en sta ik stil bij mijn mooie jongen die gewoon nog hier bij mij aan tafel hoort te zitten. Deze week ben ik anders dan anders, maar weet je het mag van mijzelf ik mag voelen wat ik voel.