i can't believe the news today.....

I can't believe the news today
I can't close my eyes and make it go away

Die tekst stond op een lint van een bloemstuk voor Max. Die tekst klopt nog steeds, nog steeds zijn er momenten dat ik het niet kan geloven. 2 jaar...al 2 jaar zonder mijn jongen, 730 dagen......als ik het zo opschrijf vind ik het zo raar. Het voelt nog steeds als gisteren, ik zeg voelt, want mis maar een 730 dagen een goedemorgen, een welterusten, een smakelijk eten, een kus, een knuffel, 730 dagen geen stem meer horen, geen geur meer ruiken dan realiseer ik me dat het al 2 jaar is. Maar waarom lijkt het dan nog de dag van gisteren dat Max weg ging, een avondje op stap met vrienden, waarom lijkt het nog de dag van gisteren dat we samen met zijn viertjes aan de tafel zaten. Waarom voelt het nog steeds zo onwerkelijk.

2 jaar vliegen in het normale leven zo voorbij, maar als je eens stil staat wat er in 2 jaar allemaal kan gebeuren. Als je kijkt naar een baby die leert in 2 jaar lopen, praten, spelen, wordt in 2 jaar een peuter die iedere dag de wereld wilt gaan ontdekken. Voor ons lijkt het of 2 jaar stil hebben gestaan, ik heb maanden het gevoel gehad dat de wereld om mij heen doordraaide maar ik er geen deel vanuit maakte. Ik bleef hangen in oktober 2016. Maar niets is minder waar, als ik nu terugkijk dan schrik ik wat er allemaal gebeurt is 2 jaar. Van onze aangifte tot de rechtszaak, de media-aandacht, Job die is gaan studeren en op kamers is gegaan, mijn huwelijk wat gestrand is, het huis wat verkocht is en nu op 30 oktober 2018 krijg ik de sleutel van mijn flatje.
In 2 jaar tijd is er niets meer over van het leven voor 29 oktober 2016, helemaal niets meer.

Het enige wat nog steeds het zelfde is, is het verdriet, het gemis, de boosheid en ongeloof. Iedere dag voel ik de pijn. Iedere ochtend realiseer ik het me weer opnieuw en dat al 2 jaar. Wat wel veranderd is, is het feit dat ik het nu durf te voelen, het is zoals het is, dit gevoel, dit gemis, deze pijn zal ik altijd bij mij dragen en altijd blijven voelen, het is een deel van mij. Het is net als toen ik zwanger was, als je zwanger bent draag je je kind altijd bij je, het leeft in je en bij alles wat je doet voel je je kind, zo is het nu ook met Max, Max draag ik voor altijd bij mij, bij iedere stap die ik zet, bij alles wat ik doe, hij zit altijd in mijn systeem. En ik moet eerlijk toegeven ik zou ook niet anders willen, hij hoort bij mij.

2 jaar zonder Max is nog steeds iedere dag een strijd en een gevecht, ik weet niet hoe ik het iedere dag doe maar ik doe het. Ik sta recht, ik leef en durf weer verder te kijken. Ik heb weer ruimte voor de ander en mijn omgeving. Niet veel en ik ben er nog lang niet maar het begin is er. Het is net of Max mij een schop onder mijn kont heeft gegeven, alsof hij zegt verdomme mam het is nu genoeg geweest, ga leven en leef voor mij mee. Zover ben ik nog niet maar ik durf wel al te kijken naar morgen, ik durf al plannen te maken en durf zelfs weer aan werken te denken. Ik moet en ik kan het, wat ik wil het stiekem zelfs een beetje.

Niets is meer zoals het is en het zal ook nooit meer worden zoals het was. Mijn leven is in 2 jaar tijd volledig op zijn kop gezet, 2 jaar leef ik in de ergste nachtmerrie van iedere ouder, 2 jaar lang ben ik de ergste nachtmerrie van iedere ouder. Ben heel veel kwijt geraakt, maar heb ook heel veel terug gekregen. Heb veel geleerd over en van de mensen om mij heen, van de wereld en van mijzelf. Wat ik zeker weet is dat ik na 2 jaar een ander mens ben, dat wereld een andere plek voor mij is geworden, dat mensen een andere betekenis voor mij hebben gekregen. De zon zal weer gaan schijnen alleen nooit meer zo fel, de lucht zal wel weer blauw worden alleen nooit meer zo helder, de sneeuw zal weer gaan vallen alleen nooit meer zo wit, over alles zit een grijze waas. Mijn wereld heeft niet meer de kleur als voor 29 oktober 2016 en dat is oké.

2 jaar zonder Max....belachelijk.....oneerlijk....ondragelijk......730 dagen......en nog steeds vraag ik waarom.....waarom hij.......pfff is het pas 2 jaar of al 2 jaar.....het maakt niet uit want het gemis is iedere dag steeds een beetje meer.