Verhuist.....

Na een week klussen en verven met mijn zus en vriendinnen  ben ik met hulp van mijn lieve vrienden en familie afgelopen weekend verhuisd. Een verhuizing die op alle vlakken goed is verlopen, snel stonden mijn spulletjes op z'n plek en iedereen heeft enorm zijn best gedaan om er een gezellig plekje voor mij van te maken. Maar het voelt nog helemaal niet als mijn plekje, het voelt helemaal niet als mijn huisje. Zelfs Bono is van zijn padje en snapt er niets van.

Ineens is het dan echt zover, ik woon weer alleen, mijn relatie met mijn Jos, met mijn maatje, mijn beste vriend is echt over. Er is geen gezin à Campo meer. Job heeft ineens gescheiden ouders. En als ik heel eerlijk ben vind ik het echt verschrikkelijk, dit wil ik toch helemaal niet, dat was toch niet de bedoeling. Hoe kan dit allemaal?

Sinds het overlijden van Max is niets meer zoals het is en dat snap ik echt wel, ons leven is in een klap voorgoed veranderd, we zijn ons kind, ons vlees en bloed verloren op een afschuwelijke, zinloze manier, dat heeft niet alleen ons leven maar ook ons veranderd. Sinds het overlijden van Max, ben ik niet meer de Marie-josé die ik was, ben ik niet meer de moeder voor Job die ik was en al helemaal niet de vrouw voor Jos die ik was. Dat is in een klap veranderd in iets of iemand die ik soms zelf niet eens ken. Ook Job en Jos zijn veranderd, zijn ook niet meer de mannen die ze waren. Alledrie zijn we op onze eigen manier omgegaan met dit onmenselijke verdriet en alles wat er mee te maken heeft. Tijdens die weg zijn Jos en ik elkaar kwijt geraakt, iets wat ik echt afschuwelijk vind en ook nog steeds moeilijk te verkroppen vind. Ik ben mijn kind, mijn gezin alles kwijt, alles waar ik voor leefde, alles waar ik iedere dag voor opstond is in een klap weg.

We hebben het echt geprobeerd, maar het is ons niet gelukt, of hebben we het niet hard genoeg geprobeerd, hadden we gewoon onze handen vol aan ons zelf waardoor we de ander uit het oog zijn verloren?? Ik denk dat het laatste zeker gebeurt is, ik ben Jos uit het oog verloren, ik was te veel bezig met de rechtszaak, met Job, met vluchten en met mijn eigen verdriet. Ik had geen ruimte voor Jos en nu....nu is het te laat, nu ben ik hem kwijt. Nu heeft Job geen ouderlijk huis meer en is hij naast zijn broertje ook zijn huis kwijt geraakt, nu moeten we de spullen van Max verdelen en is er niemand meer hier bij mij is huis die alle kleine dingen die ik iedere dag moet missen van Max ook kent en mis, niemand om herinneringen mee op te halen, niemand om dit mee te delen.

Er wordt altijd gezegd dat ieder op zijn eigen manier rouwt en omgaat met verlies en dat klopt ook zeker zo, iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier, maar geloof me dat samen praten en samen huilen en samen delen zo belangrijk is tijdens het rouwen, je hoeft niets te zeggen, je hoeft niets op te lossen, je hoeft er alleen maar te zijn. Je hebt elkaar nodig, je kan dit niet alleen. Wij hebben gepraat en gedeeld maar niet voldoende en ik zocht het daarom buiten de deur, ik zocht het bij vrienden, bij een glaasje wijn en bij vluchten. Ik was boos en voelde me eenzaam en onbegrepen, ik wou gillen, huilen en delen, ik keek alleen niet naar wat de ander nodig had. Ik was alleen maar met mijzelf bezig en nu... nu heb ik alleen nog mijzelf. Ik ben mijn mooie lieve Max kwijt, ik ben maatje, mijn beste vriend, mijn man kwijt, ik ben mijn huis kwijt, ik ben mijn leven kwijt. Geloof ik deed er alles voor om weer een de eenheid te zijn die Jos en ik altijd waren, ik mis ons, ik mis hem.

 Ik moet weer beginnen bij nul. beginnen aan een nieuw hoofdstuk, een nieuwe fase in mijn leven.
Ik heb stappen gezet om van nul af te komen door weer te gaan proberen te werken, dat is stap 1. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook blij ben met die stap, dat is iets wat ik kan en goed in ben, ik durf te zeggen dat ik goed ben in mijn vak. Hopelijk geeft me dat weer het gevoel dat ik weer leef en ik weer iets kan betekenen voor de ander.