Mijn eigen plekje...

Ik woon nu ruim een week in mijn flatje en langzaam begint het oké te voelen. Ik heb heel wat tranen gelaten de afgelopen dagen, maar nu begint het langzaam oké te voelen en met oké ben ik al heel tevreden. Samen met mijn lieve familie, met Jos en mijn lieve vrienden hebben we er een gezellig huisje van gemaakt dus daar ligt het allemaal niet aan, maar het voelt nog niet echt als thuis, ik kom nog niet thuis. Het is een mooie flat, hij is ruim, licht en zoals ik al zei echt knus ingericht maar ik woon er alleen, geen partner meer en geen kids meer om voor te zorgen. Iedere dag alleen opstaan en alleen naar bed, dat blijft het moeilijkste.

De spullen van Max staan verdeeld, natuurlijk staat zijn urn en hangt zijn schilderij in de woonkamer en op mijn slaapkamer staat de kist met alle kostbare bezittingen van Max, de rest ligt veilig opgeborgen in de kelder. Op zich zou je denken prima zo heb je overal wat van Max, maar wat mis ik zijn kamer, zijn bed, zijn geur. Nooit meer even op zijn bed liggen of aan zijn buro zitten, nooit meer zijn kleren in zijn kast zijn hangen. Echt geloof me dat doet zoveel pijn en ik mis dat echt. Nu pas realiseer ik me dat iedere ochtend even de rolluiken opendoen op de kamer van Max, hem even goedemorgen wensen, even over zijn bed wrijven een deel was geworden van mijn leven de laatste 2 jaar, dit ritueel herhaalde ik 's avonds weer en nu kan dat niet meer. Ik wens hem nog iedere ochtend een goedemorgen en 's avonds welterusten maar het is anders.

Het rare is dat ik wel het gevoel heb dat hij bij mij is, ik zal jullie wat vertellen en jullie mogen het geloven of niet maar mij heeft het een heel mooi warm gevoel gegeven.....
Mijn tweede nacht hier werd ik rond 3 uur wakker, ik moest plassen, uit het niets zie ik een witte verschijning boven mij zweven, het was net een soort wolk in de vorm van een doorzichtig gedaante, ik kan het niet zo goed omschrijven. Het zweefde recht boven mij, heel mooi, heel dichtbij en heel rustgevend, ik voelde me echt heel warm en rustig worden. Eerst denk je nog ik slaap, ik droom, je wrijft door je ogen, maar het bleef boven me zweven tot het moment dat ik het aan wou raken toen vervaagde het langzaam. Voor mij is dit een teken, een teken dat Max me laat weten, mam ik ben bij je, het is oké. Dit is de eerste keer dat ik dit zo goed en duidelijk zag en voelde, ik heb echt Max wel eens gevoeld en geroken maar nu was het zo intenser. Echt een hele mooie, bijzondere ervaring.

Max is bij mij, ik draag hem voor altijd bij mij en zou ook niet anders willen. Mijn leven is veranderd, ik ben veranderd maar een ding is nog altijd het zelfde en zal nooit veranderen, ik ben en blijf voor altijd de mama van Job en de mama van Max, ik ben moeder van 2 mooie, geweldige zonen. Die draag ik altijd bij mij, waar ik ben, met wie ik ben, die zijn een deel van mij.
Door die 2 jongens ben ik de sterke vrouw geworden die ik ben, maar ook deze sterke vrouw heeft echt haar moeilijke momenten en hier nu een thuis creëren is zeker een moeilijk ding, het zal nog veel tranen kosten maar ik weet dat het goed komt, ik kan het en wil het.