En nu......

2 Dagen na de uitspraak is het allemaal aan het landen en de rust weer langzaam wedergekeerd.
Onze weg om ons leven op te pakken mag beginnen, het klinkt misschien raar maar het is voor mij net alsof het nu pas mag of kan. Ik heb voor mijn gevoel eerst moeten strijden voor mijn zoon, ik heb eerst alles moeten geven en doen voor de waarheid over de dood en alles wat er mee te maken had van Max. Ik gevochten als een leeuwin voor haar welpen en nu ben ik klaar met vechten, we hebben het gevecht gewonnen, als klinkt dat nog steeds heel raar, want we hebben er een hele zware prijs voor betaald, onze zoon.

Het is zo raar dat ik me nog steeds strijdvaardig voel, ik heb nog steeds het gevoel van kom maar op. Voor het eerst heb ik ook het gevoel dat ik met deze strijdvaardigheid wat mee moet, ik wil me hard gaan maken voor jongeren, jeugdverenigingen, clubhuizen, scholen  het verhaal van Max te gaan vertellen en om ze te laten zien wat alcohol met je kan doen, op welke signalen je moet letten en waarom het slecht alcohol slecht en gevaarlijk is voor jongeren. Hoe en op welke manier weet ik nog niet maar ik moet hier iets mee, dat gevoel heb.

Het is zo anders als 2 wken geleden, ik weet nog de dag na rechtszaak. Ik was verdrietig, wanhopig en zo boos op alles en iedereen, echt op iedereen. Hoe kon iedereen nu gewoon gaan werken, wat de wereld draait gewoon door, voor mij stond in een klap weer alles stil. Alles waar wij voor gevochten hadden was in een ochtend uitgesproken en nu was het klaar en kon ik niets anders dan wachten, ik had nergens meer controle over of wat dan ook. Voor de tweede keer in 23 maanden voelde ik de grond onder mij uitzakken, Dit was waar ik bang voor was, het zwarte gat en daar was. Ik kon niet meer strijden voor Max, het lot lag in de handen van de rechters. Alles was ik kwijt althans zo voelde het, Max was voor mij opnieuw gestorver, gecremeerd en alweer moest ik afscheid nemen. Met een weekje rust en hulp is dat gevoel gelukkig gezakt en vanaf het geven van het eerste interview voor RTL is er een vuurtje in mijn gebranden.

Ik mag eindelijk naar buiten treden, ik mag eindelijk praten, Ik mag zeggen wat er gebeurt is en dat heb ik gedaan. Ik heb Max een gezicht gegeven en zijn verhaal verteld. Ik ben opgekomen voor jongeren, ik heb geprobeerd een signaal af te geven over alcohol bij jongeren. En ik ben zo blij dat ik mijn stem, de stem van Max heb gevonden. Als we hier 1 kind mee kunnen redden dan is het niets voor niets geweest.

Ik realiseer me heel goed dat er een grote groep mensen is die denkt waar bemoeid ze zich mee, wat een betutteling en als de jeugd wilt drinken doen ze het toch. Ik bemoei me nergens mee, ik wijs alleen op een wet die we in ons land hebben en de regels die bij deze wet horen, want nogmaals had 't Waeske zich aan deze wet gehouden, zich aan deze regels gehouden dan had Max nog geleefd, het is geen betutteling het is een bewustwoording, nogmaals het is gewoon in Nederland Nix18 die wet mogen mensen stom en betutteling vinden, maar we laten 16 jarige ook niet autorijden omdat ze de gevolgen niet kunnen overzien, zo geldt dat met alcohol, drugs en roken ook. En het klopt als de jeugd wilt drinken doen ze het toch en als ouders het goed vinden dat hun kind een biertje thuis drinkt dan is dat de verantwoording van de ouder, maar als je je kind naar een jeugdsoos of wat dan ook laat gaan ligt die verantwoording bij de verantwoordelijke die aanwezig is die avond, of dat nu de barmedewerker of de eigenaar of bestuur is., Die verantwoording ligt niet bij het kind, want die overziet de consequenties niet, niet bij de ouders die zijn namelijk niet aanwezig en laten met goed vertrouwen hun kind achter, niet bij vrienden want ook die over zien de gevolgen niet en hoeven die ook niet te zien. Maar echt en enkel alleen bij diegene die die avond verantwoordelijk is voor de veiligheid, het schenken van drank en leeftijdscontrole. Dat is onze wet en daar moeten we echt bewuster van worden.
Je ziet wel ik ben hier nog steeds fel in en sta hier ook nog steeds volledig achter.

2 Dagen na de uitspraak......ik durf en mag een stapje in het leven gaan zetten, want bij iedere stap gaat Max met mij mee, deze week nog even op adem komen en vanaf volgende week me klaar gaan maken voor de verhuizing en alles daar om heen. Voor het eerst zie ik weet een lichtpuntje, voor het eerst voel ik een rust, voor het eerst durf ik verder te kijken met Max die met mij mee kijkt.