Maanden heb ik na deze dag toegeleefd, maanden gesprekken gehad met het OM en nu nog 2 weken wachten en dan is het klaar. Ik zal jullie meenemen naar de dag van gisteren.
De avond voor de rechtszaak ben ik met mijn lieve familie en vriendinnen de weg die Max als laatste heeft gefiets gaan lopen, we hebben daar een wensballon opgelaten, een wensballon voor mijn zoon.
 |
| When there's a light don't let it go out..... |
Dit was een mooie maar emotionele tocht, maar wel een mooie start van een zware dag die we zouden krijgen. Eenmaal thuis heb ik me een slaappil gepakt en ben gaan proberen te slapen, dit is eventjes gelukt.
Het was een een korte nacht, door de spanning kon ik niet slapen. Alles voelde alsof we Max opnieuw gingen begraven, alsof we weer afscheid gingen nemen. Zo raar dat ik die gevoelens weer had. Met dat gevoel zijn we rond 8 uur richting Maastricht gereden.
Aangekomen in Maastricht werd ik toch wel nerveus, wat gaat gebeuren, shit de pers is er ook al, pffff ik wil dit niet, mag ik naar huis.....dat waren mijn gedachten. Maar ik had ook iets heel strijdvaardigs, ik moest en zou, iedereen mag nu eindelijk weten wat er gebeurt is, wie Max was en hoe het ons leven iedere dag beinvloed, bepaald. Ik was nog nooit in een rechtbank geweest dus alles was nieuw voor mij, de mensen die mij kennen weten dat ik stomme grapjes ga maken en vooral veel zelfspot heb in stressvolle situaties dus je begrijpt wel ik was opperbest. Eenmaal binnen dan voel je de spaning, je ziet de advocaten van de tegenpartij en het bestuur van 't Waeske zitten. Ik voel me misselijk worden. Gelukkig hadden we een aparte ruimte waar we mochten wachten zodat we niet in de hal met z'n alle hoefden te staan. Dat was wel prettig, even een ruimte voor ons alleen.
Dan is het zover we moeten de zaal in, we nemen plaats en mijn zus, haar man en 2 vriendinnen zitten bij ons, de rest van mijn lieve aanhang zat achter glas, gelukkig kon ik ze wel zien zitten. Alle steun kon ik voelen en gebruiken. De rechter opent de zaak en ik moet echt zeggen dat deed hij heel respectvol en helder, ik voelde de zenuwen wegzakken. Hij stelde vragen aan het bestuur van 't waeske en na een 45 minuten was ik aan de beurt, ik ging gebruik maken van mijn spreekrecht, iets waar ik maanden mee bezig ben geweest, eindelijk mag ik de stem van mijn kind zijn, ik ben nog nooit in mijn leven zo strijdvaardig geweest, alle emoties gierde door mijn lichaam maar ik heb mijn verhaal verteld
Na mijn spreekrecht, kreeg het OM het woord, de officier had een helder, duidelijk requistoir. waarin duidelijk werd gemaakt wat er die avond fout is gegaan. Voor mijn gevoel schetse hij een duidelijk beeld van hoe die avond gelopen is en waarom hij tot de straf eis is gekomen. Hij hield het netjes, hield het bij de feiten en was respectvol.
Daarna kreeg de advocaat van de tegenpartij het woord en dan kan ik alleen maar zeggen Hoe durf je.......echt hoe durf je
Ik begrijp echt wel dat de taak van advocaat is om alles in te zetten om het tegendeel, de onschuld te bewijzen, maar tussen het doen en zeggen is een verschil. Hoe durf je te suggeren dat Max zelfmoord heeft gepleegd, je kent mijn zoon niet eens, je gaat af op een verklaring van iemand die ook in shock is, iemadn die betrokken was bij het afschuwelijk dodelijk ongeluk van mijn zoon. Hoe durf je....te zeggen dat Max toch wel zorgwekkende berichtjes stuurde naar zijn vriendin, alleen maar omdat hij sorrie zijn vanwege zijn dronkenschap en zei dat hij morgen met haar wou praten....hoe durf je.....geloof iedereen die Max kon, een keer gezien of gesproken had wist gelijk dat deze jongen geen zelfmoord zou plegen, Max was een normale puber, zat goed in zijn vel, alles was juist geweldig in die periode, net terug van een geweldige reis met zijn klasgenoten, net een prille, ontluikende liefde, thuis geen problemen, op school liep alles op rolletjes, dus hoe durf je....sorrie hoor maar dat is in mijn ogen echt beneden peil, echt schieten onder de gordel.....dat zegt een hoop over je.
Nogmaals ik snap echt wel dat er een verdediging opgevoerd moet worden maar hou het bij de feiten en doe geen aannames of schets geen senario's die niet klopt. Ik was dan ook echt emotioneel, boos, verontwaardig na dit betoog.
Gelukkig voelde ik wel steun van de aanwezige en nogmaals iedereen die Max kent weet echt wel beter.
Na de zitting stond ik "aan", ik heb de pers te woord gestaan en ben blij dat ik dit zelf heb kunnen en mogen doen. De pers is in mijn ogen heel netjes en respectvol met deze zaak omgegaan en Max heeft eindelijk een gezicht, is geen paar schoenen meer op de A2. Natuurlijk heeft iedereen weer een mening over deze zaak, voelt iedereen zich weer geroepen om zijn ongezouten mening te geven en staat er weer genoeg op social media. Wat een rijk leven moet je hebben als je je tijd invult met het continu je mening ventileren over zaken waar je niets van af weet, wat is het toch lekker om voor andere hun deur te vegen dan hoef je niet stil te staan bij je eigen leven. Maar mensen jullie doen maar, wij weten de waarheid, wij weten wat er gebeurt is en ik weet zeker 10 minuten in onze schoenen, 10 minuten want langer houden jullie niet vol als je dat hebt gedaan geef dan nog maar eens je mening, dan heb je recht van spreken.
Ik heb gesproken, ik was even de stem van mijn kind en ik durf te zeggen i did it!!!!
Ik vind je een sterk mens, je hebt t zéker maar even gedaan! Lees sinds deze week je blog. Wat een moederliefde en wat een onnoemelijk verdriet. Leef zo met jullie mee. Jacqueline
BeantwoordenVerwijderen