Even slikken en weer doorgaan.....

Even slikken en weer doorgaan is iets wat ik de laatste dagen regelmatig moet doen. Mijn verstand op nul en gewoon door ademen. Alles in mijn leventje in momenteel een grote chaos, nergens heb ik nog controle over.

Over 4 nachten is de Rechtszaak.......pffff de zaak van Max.....ineens is het zo ver.....ik ben er misselijk van, ik ben echt bang, heb totaal geen idee wat ons te wachten staat. Zo stom maanden naar dit moment toe geleefd en nu het zo ver is raak ik in paniek. Wat gaat er gezegd worden, kan ik het allemaal wel? Maar ook de pers, die aanwezig is wat gaan ze vragen, komt het verhaal van max dan nu eindelijk  naar buiten? Laten ze nu eindelijk zien wie Max echt was en niet het beeld van een dronken tiener en een paar schoenen op de A2. Dan nog social media waar iedereen weer z'n menig gaan ventileren over deze zaak, zonder ook maar enige insite info te hebben. Waarom voelen mensen zich altijd geroepen om maar gewoon te roepen en schrijven wat ze denken zonder rekening te houden met de nabestaanden. De dagen na het overlijden van Max zijn we met de grond gelijk gemaakt op social media, iedereen wist het beter en zou het echt heel anders hebben gedaan. Welke ouder liet z'n kind van 15 jaar om 3 uur over de A2 lopen?? Geloof me wij niet, dit is ons overkomen, dit is iets wat niemand had kunnen voorspellen.En waar waren de ouders.....wij waren doodongerust Max aan het zoeken, waar denk je dat we waren?  Ik hoop en denk dat ik nu wat beter opgewassen ben tegen al die meningen, ik weet geluk dat dit soort mensen op alles en iedereen hun ongezouten mening ventileren, deze mensen doen het juist om een reactie los te krijgen, hebben misschien niets beter te doen en eigenlijk is het heel triest dat ze hun leven in moeten vullen met het af zeiken van anderen. Ik weet 1 ding zeker de eerste die iets slechts of negatiefs over onze Max kan zeggen of vinden die moet nog komen.

Dan de angst als de rechtszaak geweest is, wat dan? 23 maanden is dit mijn leven, bijt ik me vast in deze zaak. Kan ik in deze zaak al mijn frustratie en boosheid kwijt, dat is 12 septber in een klap afgelopen. Dan is er geen zaak meer, dan is er niets meer om mij in vast te bijten, wat moet ik dan? Val ik in een gat, begin ik dan pas met echt rouwen of is het juist een opluchting? Ik weet het niet maar alles maakt me onzeker, ik heb totaal geen controle of grip op wat er komen gaat en dus wat kan ik alleen maar doen.....even slikken en weer doorgaan.

Buiten de rechstzaak staat ons huis te kopen en hebben we dus steeds te maken met kijkers, vreemde mensen komen naar ons huis kijken, lopen rond in ons huis en dus ook in de kamer van Max. De kamer van Max, waar maanden niemand in mocht, wat mijn domein was, waar alles nog staat zoals hij het achter heeft gelaten. Die kamer moest ineens opgeruimd worden, zijn buro moest opgeruimd worden, de prullebak moest van zijn kamer af en de kamer is opengesteld voor iedereen.......pfff dat is echt een hele grote stap voor mij en ik voel mijn maag iedere keer draaien als we kijkers hebben. Ik voel de paniek al als ik er aan denk dat ik binnen nu en een paar maanden zijn kamer moet leegmaken, keuzes moet maken over welke spullen ik wel of niet wil. Ik wil daar helemaal geen keuze over maken, ik wil gewoon dat alles blijft zoals het was........helaas kan dat niet meer.
Niets is meer zoals het was en ik weet dat ik me was grijp aan hoe het was, bang ben om door te gaan, om los te laten, maar laten we eerlijk zijn zou je niet!!
Ook dit is weer een kwestie van even slikken en weer doorgaan.....

Dan belt de woningstichting dat ik de woning waar ik op gereageerd heb, heb gekregen.......weer slikken.....hoe dubbel is dat aan de ene kant gelukkig ik heb een woning, aan de andere kant ik wil dit helemaal niet, ik wil niet weg, ik wil niet verhuizen, ik wil......ik wil......wat ik wil kan allemaal niet.......wat ik wil is 29 oktober 2016 in een klap weggevaagd....maar goed even slikken en dan weer door, soms gaat het leven niet zoals je wilt of gepland hebt, soms....soms......pfffff wat een cliche.....het is leven is gewoon oneerlijk en keihard en ik heb om al deze ellende, al deze pijn, dit grote verlies niet gevraagd, maar ik moet het er wel mee doen. Dus stapje voor stapje, rustig blijven doorademen en verstand op nul dan kan ik het allemaal.

Eerst 11 september.....die dag is nu het allerbelangrijkste, op die dag heb ik de eerste en de laatste kans om eindelijk het verhaal van Max naar buiten te brengen, dan mag iedereen weten wie Max was en wat er die avond gebeurt is. Dan sta ik klaar voor mijn jongen, dat is het laatste wat ik kan doen en daarna ach ja dat zien we dan wel weer......