Gerechtigheid....

Is het gerechtigheid, is het een overwinning, ik weet niet zo goed wat ik moet voelen. Ja de rechter heeft het vonnis uitgesproken, ja ze zijn schuldig bevonden. Terecht, wij wisten vanaf het eerste momenten wisten wij dat er iets goed fout was gegaan die avond, wij hebben gevraagd om bloed af te nemen en dat gaf het bewijs dat het het inderdaad goed fout was gegaan die avond. En sinds vandaag is het officieel, ze zijn schuldig bevonden, er is een vonnis.

23 maanden gevochten voor dit moment, afgemaakt op social media, mensen hebben hun ongezouten mening op het net gezet, sommige waren hartverwarmend, sommige waar en zijn ronduit kwetsend. Ja we wonen in een land waar we vrijheid van meningsuiting hebben, daar mogen we trots en dankbaar voor zijn, maar vraag je af of je mening van meerwaarde is, wat is het doel om je mening te geven en denk na wat je zegt en schrijft, het feit dat we vrijheid van meningsuiting hebben wil niet zeggen dat we hem te pas en te onpas moeten geven. Dan wil ik nog wat kwijt, iets waar ik echt boos om kan worden, dat zijn de domme reacties van die domme mensen die maar blijven vragen waar de vrienden waren, de vrienden waren er en zijn er nog steeds, alleen waren die ook pas 15/16 jaar en of dronken dus gaan we nu de verantwoording bij kinderen leggen. Ik kan alleen maar vol trots en respect spreken ov. er deze kinderen. Wij zijn dankbaar voor alles wat deze mooie kids voor ons hebben gedaan.

23 maanden is het onze waarheid geweest en nu ineens is het door de rechtbank als waarheid gezien. Max is door nalatigheid, door het schenken van alcohol en het verkopen van alcohol aan minderjarige, door het feit dat de aanwezige verantwoordelijke bestuursleden zich niet aan de wet en niet hun verantwoording hebben genomen overleden.

Dit alles had gewoon voorkomen kunnen worden en dat maakt het zo in en in triest. Max zijn dood had gewoon voorkomen kunnen worden, een ongeluk kun niet voorkomen maar dit wel.

Nu alles even laten bezinken en morgen kijken hoe we verder ons leven oppakken. De afgelopen 23 maanden zijn zo triest, zo slopend, zo leeg, zo wanhopig geweest en de laatste 2 weken zijn bizar voor woorden geweest. Te gast bij RTL Late night, ik die ineens aan tafel zit bij Twan Huys. Zit ik in de visagie naast Leontienne van Moorsel, wat een mooi lief mens, zij heeft me echt door die avond heen geholpen. Ook alle medewerkers bij RTL Late night waren zo lief, respectvol en behulpzaam. Maar dan nog is het te gek voor woorden, te bizar en gelijk ook zo triest, ik zit op nationale televisie te praten over mijn overleden zoon. Ook vandaag ben ik te zien op ieder nieuwszender, allemaal hebben ze me om een reactie gevraagd en ja die heb ik zeker gegeven, eindelijk mag ik zeggen wat ik vind, voel, denk, mijn jongen, zijn verhaal.

Deze strijdbijl kan ik nu begraven, maar ik blijf me hard maken voor alcoholgebruik bij jongeren, maar eerst even tijd voor mijzelf, voor mij eigen leven op te bouwen, waar en hoe weet ik nog niet maar vandaag is er een begin gemaakt.

Is het gerechtigheid, is het een overwinning, ik weet niet zo goed wat ik moet voelen. Ja de rechter heeft het vonnis uitgesproken, ja ze zijn schuldig bevonden. Terecht, wij wisten vanaf het eerste momenten wisten wij dat er iets goed fout was gegaan die avond, wij hebben gevraagd om bloed af te nemen en dat gaf het bewijs dat het het inderdaad goed fout was gegaan die avond. En sinds vandaag is het officieel, ze zijn schuldig bevonden, er is een vonnis.

23 maanden gevochten voor dit moment, afgemaakt op social media, mensen hebben hun ongezouten mening op het net gezet, sommige waren hartverwarmend, sommige waar en zijn ronduit kwetsend. Ja we wonen in een land waar we vrijheid van meningsuiting hebben, daar mogen we trots en dankbaar voor zijn, maar vraag je af of je mening van meerwaarde is, wat is het doel om je mening te geven en denk na wat je zegt en schrijft, het feit dat we vrijheid van meningsuiting hebben wil niet zeggen dat we hem te pas en te onpas moeten geven.

23 maanden is het onze waarheid geweest en nu ineens is het door de rechtbank als waarheid gezien. Max is door nalatigheid, door het schenken van alcohol en het verkopen van alcohol aan minderjarige, door het feit dat de aanwezige verantwoordelijke bestuursleden zich niet aan de wet en niet hun verantwoording hebben genomen overleden.
Dit alles had gewoon voorkomen kunnen worden en dat maakt het zo in en in triest. Max zijn dood had gewoon voorkomen kunnen worden, een ongeluk kun niet voorkomen maar dit wel.

Deze dag geeft dus voldoening maar ook heel veel verdriet.