2018

Het nieuwe jaar is begonnen, daar hebben we niets in te willen. Ik moet toegeven dat ik het er zwaar mee heb, raar eigenlijk dacht dat ik kerst lastiger zou vinden maar kom er achter dat ik het jaarwisselen heel moeilijk vond. Niet de dag of de avond zelf, die voelde net als iedere andere dag en avond maar het veranderen van 2017 naar 2018, dat is mij echt zwaar gevallen en vind ik nog heel lastig. Iedereen kan zeggen dat het maar een cijfer is dat veranderd, voor mij betekent het zoveel meer.

Weer een jaar beginnen zonder Max, dit wordt het tweede jaar. Nog steeds voelt het als gisteren, nog steeds doet het iedere dag pijn. Het verschil is alleen dat herinneringen steeds ouder worden, geen vorig jaar meer, dat was al sinds 29 oktober zo maar nu ook is Max in 2016 overleden en we zitten nu in 2018. Dat klinkt al zo lang.

Overal zie je mensen die voornemens hebben, mensen die willen stoppen met roken, willen afvallen, beginnen met sporten, ik denk alleen maar hoe kom ik dit jaar door.
Wat en waar moet ik beginnen.

De eerste stap die ik ga proberen te maken is om weer aan het werk te gaan, ik moet weer een daginvulling krijgen en dan bedoel ik niet netflix kijken op de bank. Ik moet me weer nuttig en zinvol gaan voelen. Want eerlijk is eerlijk, Max komt niet meer terug of ik nu thuis op de bank blijf liggen of weer ga werken daar veranderd niets aan. Ik leef wel nog en ik ben zelf verantwoordelijk om weer in het leven te gaan staan, niet alleen voor mijzelf maar ook voor Jos en Job.
 Ik moet eerlijk toegeven dat ik bang ben, dat ik niet weet of ik het wel aankan en ik ook heel onzeker ben. Ik probeer mijn lat laag te leggen maar dat is een lastige voor mij.

Ik hoop dat eindelijk dit jaar de rechtszaak gaat beginnen.  Niet dat ik me daarop verheug ofzo maar willen wij verder kunnen dan moet die rechtszaak geweest zijn, dan kunnen we pas echt gaan rouwen. Ook voor die rechtszaak ben ik doodsbang, ik heb er slapeloze nachten van. Ook al hebben we totaal geen inbreng het is het OM die de rechtszaak aanspant niet wij, toch vraagt het heel veel van ons. Ik ga gebruik maken van mijn spreekrecht, ik ga namens Max spreken. Nu ga ik misschien iets stoms zeggen, maar ik ben tegelijkertijd ook bang als dadelijk de rechtszaak is afgelopen wat dan, waar kan ik me dan nog in vastbijten, wat kan ik dan nog doen om Max "te laten leven".
Ik bedoel de laatste maanden is de rechtszaak, het onderzoek en alles erom heen alles wat mij op de been heeft gehouden, daar heb ik mijn tanden volledig ingezet.

Zo zie je maar andere maken zich druk om af te vallen, te stoppen met roken enz enz en ik......wij proberen weer te gaan leven. 2018 weer een jaar zonder Max en zo gaan er nog heel veel jaren volgen, jaren waarin iedereen door gaat met hun leven. Hoe kom ik ooit weer bij de rest, ik bedoel ik loop op alle fronten zo achter, ik heb letterlijk stilgestaan het afgelopen jaar, heb geen benul waar iedereen mee bezig is, voel me volkomen vreemde. Kan ik nog wel mee in de hectiek van alledaags, wil ik nog wel mee in de hectiek? Als ik wat geleerd heb het afgelopen jaar is het wel dat alles relatief is, mensen maken zich druk om werk, carriere, huizen, geld, uiterlijk en geloof dat is allemaal zo onbelangrijk als je het kostbaarste kwijt bent geraakt. Dus ik vraag me oprecht af of ik nog wel mee kan in die manier van leven.

2018....je bent pas begonnen, ik ben nog lang niet klaar voor je maar ga je ook niet meer uit de weg, ik ga je toelaten maar wel in mijn tempo en op mijn manier...2018 als jij mij een beetje helpt dan komen we samen vast wat stapjes verder......2017....ik laat je achter zo geweldig was je niet.....een jaar van veel verdriet, veel pijn, veel teleurstellingen, een jaar van van afschuwelijk gemis, maar ook een jaar waarin ik veel van mijzelf heb leren kennen, een jaar waarin ik geleerd heb wat echt belangrijk is, een jaar waarin ik mensen heb leren kennen en ik erachter ben gekomen dat mensen in het algemeen niet zo leuk zijn als ze je doen denken. Er maar weinig mensen zijn die het echt menen. 2017 een jaar van 2 stapjes vooruit, 3 stapjes terug, ik heb de bodem van de put bereikt maar sta nog recht. Door al die ervaringen kan ik nu een stap zetten in het nieuwe jaar, het is maar een klein stapje maar het is er een.

Als we allemaal wat meer kijken naar elkaar en dan bedoel echt kijken en wat meer luisteren naar elkaar en dan bedoel ik echt luisteren en als we allemaal eens wat verdraagzamer zijn en eens wat beter zorgen voor elkaar, voor onze aarde  dan kan 2018 voor heel veel mensen een mooi jaar worden en dat gun ik iedereen.